Η Μαρία Καρυστιανού συγκλόνισε, με την ομιλία της στη μεγαλειώδη συγκέντρωση του Συντάγματος για την τραγωδία των Τεμπών.
Μεταξύ άλλων, σημείωσε τα εξής:
«Αγαπημένο μου παιδί, δύο χρόνια πέρασαν από εκείνη τη μαύρη νύχτα. Όλοι σήμερα μαζευτήκαμε εδώ και εσένα και για όσους δεν φτάσατε ποτέ. Σαν σήμερα νιώσαμε ότι πεθάναμε μαζί σας.
Απευθύνομαι στους φονιάδες των παιδιών μας.
Προσβάλλατε και φερθήκατε απαξιωτικά στους νεκρούς μας.
Μέλη και οστά των παιδιών μας βρίσκονται αταφα σε μέρη κρυφά.
Διαπράξατε τη μέγιστη ύβρη και θα λάβετε τα δέοντα μέσα από τη Νέμεση.
«Είναι η ψυχές των παιδιών μας που μας οδηγούν.
Ττο θεϊκό ποτάμι της αλήθειας κινείται με ορμή, δεν έχει γυρισμό.
Καθημερινά εμφανίζεται μπροστά μας το τέρας της διεφθαρμένης εξουσίας. Αντιλαμβανόμαστε το βάθος της σήψης. Η αναξιοπρέπεια και η ατιμία μας κυβερνά. Έκλεισαν τα παντζούρια της Βουλής. Φοβούνται μην τυφλωθούν από το φως που εκπέμπουμε.
Ένας ολόκληρος λαός γίνεται ένα και ζητάει δικαιοσύνη. Θα προσφέρουμε στα δολοφονημένα μας παιδιά τα ιερά που τους πρέπουν.
Μέσα στον αλόγιστο πόνο και την ασύλληπτη πραγματικότητα κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τι αρχίζει. Στον Γολγοθά στέκονται βοηθοί οι 57 ψυχές. Αυτές μας καθοδηγούν. Προχωράμε με ευλαβική προσήλωση στην αλήθεια και τη Δικαιοσύνη. Ο πόνος φούντωσε και έγινε οργή. Αντιλαμβανόμαστε το βάθος της σήψης.
Για όσους από εμάς είχαμε τα παιδιά μας και τους αγαπημένους μας στο τρένο, ένα μέρος της ψυχής μας παραμένει μαζί τους και δεν θα ξαναεπιστρέψει.
Έχουμε όλοι βιώσει το σκληρό πρόσωπο της διάχυτης πλέον διαφθοράς. Ανακαλύψαμε δυνάμεις που πρωτύτερα αγνοούσαμε πως υπάρχουν. Ως μανάδες οφείλουμε να διαφυλάξουμε ότι απέμεινε από τα παιδιά μας, τη μνήμη τους, να επιφέρουμε την ασφάλεια για τα παιδιά που είναι στη ζωή κι αυτά που θα έρθουν στη ζωή.
Η αλήθεια θα βρεθεί, η Δικαιοσύνη θα έρθει και θα φέρει άφθονο οξυγόνο. Το οφείλουμε στις επόμενες γενιές, γιατί τις αγαπάμε. Και η αγάπη τα πάντα νικά”.
Του Λάζαρου Καλλιανιώτη
«Με ότι μας έχει απομείνει προχωράμε μπροστά με προσήλωση μόνο στην αλήθεια και τη δικαιοσύνη. Φαίνεται πως περνώντας ο καιρός, ο πόνος φούντωσε και έγινε οργή. Αντιλαμβανόμαστε καθημερινά όλο και περισσότερο το βάθος της σήψης και της προδοσίας. Καθημερινά εμφανίζεται μπροστά μας το τέρας της διεφθαρμένης εξουσίας».
