Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Να δεχτούμε χάριν ευκολίας ότι η κυβέρνηση έχει αποδυθεί σ’ έναν γιγάντιο αγώνα συγκάλυψης του δυστυχήματος των Τεμπών; Να το δεχτούμε, ακόμα και δίχως να μπορεί κανένας λογικός άνθρωπος να καταλάβει το κίνητρο μιας τέτοιας πράξης. Εντάξει λοιπόν, υποθέτουμε ότι ο Μητσοτάκης τρελάθηκε και δίχως λόγο βάλθηκε να συγκαλύψει ένα έγκλημα του οποίου η πλήρης αποκάλυψη δε θα του στοίχιζε τίποτα.
Να δεχτούμε επίσης ότι στα πλαίσια αυτής της πελώριας συνωμοσίας, ο εφέτης-ανακριτής είναι «πιασμένος» και ότι κάνει τα πάντα για να μην τιμωρηθούν οι ένοχοι; Να το δεχτούμε κι αυτό. Να δεχτούμε στη συνέχεια, ότι μέρος αυτής της εγκληματικής τακτικής του ανακριτή, είναι η ουσιώδης παραποίηση των πραγματικών στοιχείων που θα συγκροτήσουν το πόρισμα του; Πάσο και σ’ αυτό.
Ακολούθως, να θεωρήσουμε λογική την καταγγελία των συγγενών ότι αυτή η παραποίηση από τον ανακριτή γίνεται με την υποβάθμιση, το κρύψιμο, την παράλειψη, το θάψιμο, το καταχώνιασμα και εν τέλει την εξαφάνιση κρίσιμων στοιχείων της υπόθεσης, τα οποία καταδεικνύουν πέραν πάσης αμφιβολίας την ενοχή των εγκληματιών που εμπλέκονται; Να το δεχτούμε κι αυτό.
Να υποθέσουμε επίσης ότι αυτός ο ανακριτής, ως κρίσιμος κρίκος του θηριώδους αυτού συστήματος συγκάλυψης και ως συνειδητό υποχείριο μιας πουλημένης δικαστικής εξουσίας, δεν είναι κανένας βλάκας που θα αυτοπαγιδευτεί, αλλά κάποιος καταφερτζής που μπορεί να κάνει καλά τη βρώμικη δουλειά που ανέλαβε; Δεν ξέρω εσείς τι λέτε, εγώ φρονώ ότι μια τέτοια καλοστημένη συνωμοσία δεν μπορεί να εκτελείται από έναν χαζούλη που δε διαθέτει τις ικανότητες να τη φέρει σε πέρας.
Και μετά ταύτα, έρχομαι επιτέλους να ρωτήσω. Μια αριστοτεχνική απόπειρα συγκάλυψης ενός εγκλήματος από έναν καταφερτζή εντολοδόχο, θα γινόταν με την απόκρυψη ή παράλειψη 640.000 στοιχείων; Συνειδητοποιούμε το νούμερο; 640.000; Εγώ ξέρω ότι οι συγκαλύψεις γίνονται όταν αποκρύπτονται δυο, τρία ή πέντε καθοριστικά στοιχεία που αποτελούν κλειδιά της υπόθεσης. Ξέρω επίσης ότι μια τέτοια απόκρυψη, σκεπάζεται από μια χιονοστιβάδα άλλων άσχετων στοιχείων που προβάλλονται και υπερτονίζονται, με σκοπό να θολώνουν τα νερά, μετατρέποντας την έρευνα για τα ουσιώδη σε αναζήτηση ενός ψύλλου μέσα σε αχυρώνα.
Όποιος θέλει να κάνει συγκάλυψη της προκοπής, εξαφανίζει διακριτικά το ένα ή τα δύο καθοριστικά ενοχοποιητικά στοιχεία που δείχνουν τον ένοχο. Δεν προσπαθεί να κρύψει από μια στρατιά δημοσιογράφων, συγγενών και δικηγόρων, έναν όγκο στοιχείων που με το ζόρι θα χωρούσαν σε τρεις νταλίκες, ελπίζοντας ή πιστεύοντας ότι δε θα τον πάρει κανείς χαμπάρι. Εκτός κι αν καταλήξουμε στο τελικό συμπέρασμα ότι μια ασυνάρτητη κυβέρνηση που θέλει να συγκαλύψει δίχως κίνητρο, ανέθεσε την εκτέλεση της συγκάλυψης σε κάποιον με μειωμένο καταλογισμό. Οπότε όλα κουμπώνουν μια χαρά.
