Γράφει ο Τάσος Παππάς
Τα κόμματα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης συμφωνούν ότι πολλά πράγματα πρέπει να αλλάξουν στη χώρα. Ολες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν το μέγεθος της δυσφορίας που υπάρχει στην κοινωνία για το πολιτικό σύστημα και τους θεσμούς. Οι πολίτες δεν εμπιστεύονται την κυβέρνηση, δεν εμπιστεύονται τη Βουλή, δεν εμπιστεύονται τα κόμματα, δεν εμπιστεύονται τη Δικαιοσύνη, δεν εμπιστεύονται τα συνδικάτα, δεν εμπιστεύονται τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Ζητούν αλλαγές, ζητούν ανατροπές. Το επισημαίνουν εδώ και πολύ καιρό. Δεν είμαστε όμως στη φάση που ένα κόμμα μπορεί να συσπειρώσει, να κινητοποιήσει, να δημιουργήσει δηλαδή ένα μαζικό ρεύμα αμφισβήτησης της υπάρχουσας κατάστασης και να πείσει ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός και αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε.
Τα κόμματα μαζεύουν κόσμο μόνο όταν εκλέγουν τους αρχηγούς τους. Ελάχιστοι απ’ αυτούς(ες) που πάνε στις κομματικές κάλπες μπαίνουν στις οργανώσεις. Κάποτε σε κάθε χωριό υπήρχε και ένα γραφείο οργάνωσης. Τώρα λειτουργούν μόνο τα κεντρικά γραφεία των κομμάτων. Δεν είμαστε επίσης στη φάση που μια χαρισματική προσωπικότητα αναλαμβάνει να ηγηθεί και να επιχειρήσει να εφαρμόσει ένα ριζοσπαστικό σχέδιο αλλαγών εφ’ όλης της ύλης. Αυτό έγινε δύο φορές την περίοδο της Μεταπολίτευσης. Το 1981 με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και το 2015 με τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα. Σήμερα ούτε τέτοιο κόμμα υπάρχει ούτε εμβληματικές προσωπικότητες. Κόμματα περίπου σφραγίδες ως προς τη συμμετοχή, βροντερό έλλειμμα ηγεσίας.
Σήμερα, όπως είπε ο Αλέξης Τσίπρας στην εκδήλωση που οργάνωσε το Ινστιτούτο του, η εικόνα δεν είναι καλή στην κοινωνία και για την κυβέρνηση και για την αντιπολίτευση. Αν η κυβέρνηση είναι το πρόβλημα, η αντιπολίτευση δεν είναι μέρος της λύσης του προβλήματος. Ο λήθαργος δεν ανησυχεί το καθεστώς. Ούτε η αποχή από την εκλογική διαδικασία. Καλύτερα με τους λιγότερους να δυσανασχετούν από τους καναπέδες τους, παρά με τις μάζες να διεκδικούν. Χειραγωγήσιμοι οι λίγοι, ανεξέλεγκτοι οι πολλοί. Αυτό που δεν θέλει το καθεστώς είναι κινήματα από τα κάτω. Οπως ήταν οι Αγανακτισμένοι πριν από μερικά χρόνια, όπως είναι αυτό που αναπτύσσεται τώρα για το έγκλημα των Τεμπών. Το πρώτο το συκοφάντησε και το δαιμονοποίησε. Το δεύτερο προσπαθεί να το φρονιμέψει υποσχόμενο κάθαρση. Ουδείς όμως πιστεύει τις δοξολογίες της κυβέρνησης υπέρ της αλήθειας. Η κατηγορία για συγκάλυψη –αφορά και την κυβέρνηση και τη Δικαιοσύνη– είναι ηχηρή, τόσο ηχηρή που δεν γίνεται να καταπέσει με προσχήματα και εμβαλωματικές λύσεις.
Σήμερα μεταξύ των κομμάτων της δημοκρατικής αντιπολίτευσης υπάρχει συμφωνία για τον στόχο. Λένε ότι η κυβέρνηση είναι ανάλγητη, είναι ανίκανη, είναι διεφθαρμένη, κάνει τα πάντα προκειμένου να υπονομεύσει το κράτος δικαίου και πρέπει να φύγει. Δεν υπάρχει όμως συμφωνία για τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουν ώστε να φτάσουν στον στόχο. Είναι όντως μια δύσκολη υπόθεση. Οι πολίτες που δηλώνουν ότι ανήκουν στην προοδευτική παράταξη, με την ευρεία έννοια του όρου, ζητούν από τα κόμματα να παραμερίσουν τις διαφορές τους, να εγκαταλείψουν τις πρακτικές που διχάζουν, να βάλουν στην άκρη μικροκομματικούς και προσωπικούς ανταγωνισμούς και να βρουν τρόπους συνεννόησης. Οι ηγεσίες πάντως μέχρι τώρα δυσκολεύονται να καταλήξουν στο μοντέλο συνεργασίας. Αργά αργά πορεύονται με κουρασμένο βήμα και ο αρχηγός του καθεστώτος φοβάται μόνο την κοινωνική αντιπολίτευση.
Ανάγωγα
«Κάντε την Αμερική μεγάλη ξανά», φώναζε ο Τραμπ. «Κάντε την Ευρώπη μεγάλη ξανά», φωνάζουν τα ακροδεξιά κόμματα. Τα ερείπια θα τα μαζέψουν οι λαοί.
