Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Δε θέλω να πικράνω κανέναν σας, αλλά το δικό μου το μάτι βλέπει τα πολιτικά μας πράγματα πολύ πιο μαύρα και άραχνα απ’ όσο τα μετρούν και τα ταξινομούν οι δημοσκόποι. Μια δυσαρέσκεια, μια τσαντίλα και μια οργή άνευ προηγουμένου βλέπω εγώ να μας κυκλώνει. Όλοι βρίζουν, όλοι μουρμουράνε, όλοι είναι εκτός εαυτού, για τα πάντα.
Η γενική εικόνα της ελληνικής κοινωνίας, μου θυμίζει την περίοδο πριν το ξέσπασμα για τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου. Τότε που από το πουθενά, ξεφύτρωσαν ορδές που άρχισαν να καίνε ανεξέλεγκτα την Αθήνα, ενώ ακόμα μεγαλύτερες μάζες κάθονταν στους καναπέδες τους και χειροκροτούσαν την καταστροφή που έβλεπαν στην τηλεόραση.
Καλά το λένε κάποιοι θεωρητικοί της κατεδάφισης, που διατείνονται ότι τα Τέμπη είναι η θρυαλλίδα των εξελίξεων. Ό,τι κι αν κάνει η κυβέρνηση, ό,τι κι αν πει η ΝΔ, ό,τι κι αν αποδείξουν τα υπαρκτά στοιχεία, ό,τι κι αν αποφασίσουν ανακριτές και δικαστήρια, αναστροφή στο θέμα των Τεμπών δεν πρόκειται να υπάρξει.
Είναι σαν κάτι που έγραψε η Wikipedia, αναπαράχθηκε εκατομμύρια φορές και σε εκατομμύρια εκδοχές, απέκτησε την ισχύ κοινά αποδεκτής γνώσης, κι ύστερα έρχεται κάποιος που ξέρει το πραγματικό γεγονός και γράφει, «μα όχι, δεν είναι έτσι». Θα έχει, λέτε, καμιά τύχη η διάψευση του; Καμία. Υπάρχει πιθανότητα να επικρατήσει εκ των υστέρων η εκδοχή του; Ξεχάστε το.
Αλλά τα Τέμπη δεν είναι μια δημιουργική θρυαλλίδα. Τίποτα στην φωτιά που βάζει αυτή η ιστορία στο σκηνικό, δεν δείχνει να οδηγεί σε μια παραγωγική ανασύνθεση ή ελπιδοφόρα αλλαγή της σημερινής κατάστασης. Ενεργοποιούν μια κοινωνική δυναμική κατεδαφιστική. Ένα «στάχτη και μπούλμπερη». Ένα «ορμάτε κι όποιον πάρει ο χάρος».
Ο Μητσοτάκης δεν τους κάνει, ο Ανδρουλάκης τους φαίνεται λίγος, με τον Φάμελο γελάνε, με τον Χαρίτση καγχάζουν, τον Κασσελάκη τον ξέχασαν, με τον Τσίπρα φτύνουν στο κόρφο τους, με τον Σαμαρά ανασκουμπώνονται. Η ΝΔ τους βρωμάει, το ΠΑΣΟΚ τους μυρίζει, ο ΣΥΡΙΖΑ τους τσαντίζει. Ακούνε αυτοδύναμη κυβέρνηση και φασκελώνουν, ακούνε για προοδευτικές συμμαχίες και κάνουν ακατανόμαστες χειρονομίες.
Οργίζονται με τα Τέμπη και τρέχουν να ψηφίζουν τη Ζωή, με τον σύντροφο της και τον Μπιμπίλα. Ανεβαίνει η φέτα στο ράφι και ορμούν με άγρια χαρά να ψηφίσουν Λατινοπούλου που ξέρει από καλό και φθηνό τυρί. Έρχεται ο λογαριασμός του ρεύματος και τρέχουν να πλαισιώσουν τον Βελόπουλο. Για να κάνουν, όλοι αυτοί, τι; Και πως; Με ποια γνώση, με ποια αξιοπιστία, με ποιες θέσεις, με ποια στελέχη;
Αμ δεν τους νοιάζει. Οι ψηφοφόροι είναι έξαλλοι. Να ανατιναχτούν όλα γύρω μας και σκασίλα τους για το παραπέρα. Πως το είπε ο πιτσιρικάς που προχθές μαχαίρωσε τον αδερφό του; «Έχω συσσωρευμένη οργή.» Εντάξει λοιπόν. Η συσσωρευμένη οργή μας να βρει διέξοδο κι ό,τι βρέξει ας κατεβάσει.
Αυτά πληρώνονται, ξέρετε. Ο λύκος μπορεί να χαίρεται στην αναμπουμπούλα, αλλά έτσι και μπει ο λύκος μέσα στο κοπάδι, ο τόπος γεμίζει αίματα και την επόμενη χρονιά η φαμίλια του βοσκού πεινάει…
