Η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στην εκδήλωση του Ινστιτούτου που έχει ιδρύσει, ήρθε να μας θυμίσει τα οξύμωρα που σεργιανίζουν στην πολιτική ταυτότητα του πρώην πρωθυπουργού.
Μια διαδρομή γεμάτη αντιφάσεις. Στην καρδιά της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων, επεδίωξε να προβληθεί ως η λύση στο εθνικό πρόβλημα, και κέρδισε την εμπιστοσύνη μιας πλειοψηφικής εκδοχής της ελληνικής κοινωνίας. Οι αστοχίες της διακυβέρνησής του, τον μετέτρεψαν, από λύση σε… πρόβλημα, και τον οδήγησαν στην ταπεινωτική ήττα από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, στην πτώση από την εξουσία, και σε ύστερη φάση στην απόσυρση από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, όπου τον διαδέχτηκε το… παρατράγουδο Κασσελάκη, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Βάζοντας προσωπικά τον Κυριάκο Μητσοτάκη στο κάδρο των πολιτικών ευθυνών για την εθνική τραγωδία των Τεμπών, ο Αλέξης Τσίπρας θύμισε ότι διατηρεί αντανακλαστικά που δεν έχει το υπόλοιπο πολιτικό προσωπικό και οι ηγεσίες των κομμάτων της Αντιπολίτευσης.
Μονάχα με “ροκάνισμα” του ίδιου του Κυριάκου Μητσοτάκη μπορούν να ανατραπούν οι παγιωμένες πολιτικές ισορροπίες στη χώρα. Διαφορετικά, απλώς θα μετατοπιστούν, λιγότερο ή περισσότερο.
Το μείζον ζήτημα ωστόσο είναι κατά πόσο… πείθει ο Αλέξης Τσίπρας όταν μιλάει. Αν πείθει ως εναλλακτική. Αν πείθει ως λύση. Αυτή τη φορά, εκκινεί από την αφετηρία του… προβλήματος που ο ίδιος έγινε για τον τόπο. Φυσικά, ο λαός μας έχει αποδείξει ότι… ξεχνάει. Ξεχνάει πολύ και ξεχνάει γρήγορα.
Όσο δεν προκύπτουν αξιόπιστα πολιτικά ισοδύναμα στον χώρο της Αντιπολίτευσης, ο Αλέξης Τσίπρας θα δικαιούται να ελπίζει. Ότι θα ξαναγίνει… λύση. Αντί για… πρόβλημα
Του Νίκου Φυλάγγελου
