Η διαδικασία απαλλαγής του ανώτατου αξιώματος της Πολιτείας μας από μια ατελή φυσιογνωμία, η οποία “χαμήλωσε” τον Θεσμό αντί να του προσδώσει φως, προσφέρεται ως case study για τη… χαριτωμένη κοινότητα των ακροκεντρώων, των “πεφωτισμένων” του περιθωρίου, που προσκολλώνται κάθε φορά σε διαφορετική εξουσία, εφόσον κρίνουν ότι έτσι εξυπηρετούν καλύτερα τα (τυχοδιωκτικά) συμφέροντά τους.
Η περίπτωση της Κατερίνας Σακελλαρόπουλου. Μιας ατελούς φυσιογνωμίας η οποία “χαμήλωσε” τον Θεσμό της Προεδρίας, κάτι που αντανακλάται στα δημοσκοπικά ευρήματα που δείχνουν το προεδρικό αξίωμα στα… πατώματα, αναφορικά με την αξιοπιστία και την απήχηση του στην ελληνική κοινωνία, και την ίδια τη σημερινή ένοικο του Προεδρικού Μεγάρου να έχει εξαιρετικά χαμηλή προσωπική δημοφιλία.
Ο… αστικός μύθος λέει ότι, η άλλοτε επικεφαλής του Συμβουλίου της Επικρατείας, το οποίο… νομιμοποίησε κυνικά τα εθνοκτόνα Μνημόνια, κρίνοντάς τα συνταγματικά, και στερώντας έτσι από την ελληνική κοινωνία να διεκδικήσει μελλοντικές… επανορθώσεις, επελέγη το 2020, την τελευταία στιγμή, έναντι της ακαδημαϊκού Μαρίας Ευθυμίου.
Η θητεία Σακελλαρόπουλου συνδέθηκε με το… τίποτα σε συσκευασία Θεσμού. Άχρωμη, άβουλη, άφωνη. Και, με αφορμή τη συμμετοχή της στο… after party για τα επινίκια της ψήφισης του νομοσχεδίου για τους ομοφυλόφιλους, έδειξε ότι έχει βαθιά άγνοια του ταυτοτικού περιεχομένου του ρόλου της. Να ενώνει την κοινωνία. Όχι να επιλέγει… στρατόπεδα, πολύ περισσότερο σε ζητήματα που διχάζουν. Και όπως αποδείχτηκε δεν αφορούσαν παρά ελάχιστους.
Η εικόνα της Κατερίνας Σακελλαροπούλου δίπλα στους άλλους επικεφαλείς κρατών, ήταν μίζερη και καταθληπτική. Συρρικνωμένη. Αφαιρώντας από το αξίωμα φως, αντί να του προσδίδει. Η μη ανανέωση της θητείας της, είναι συμβατή με την κοινή λογική και την αυτοπεποίθηση της γενναιότητας ενός πολιτικού ηγέτη να αναγνωρίζει λάθη και να διορθώνει.
Και όμως, ακόμη και μέσα σε αυτή τη συγκυρία, υπάρχουν οι… παλιάτσοι που χειροκροτούν και υπερθεματίζουν για την ανάγκη ανανέωσης της θητείας της Κατερίνας Σακελλαρόπουλου. Στα πρότυπα των αυλικών χειροκροτητών των ηγεμόνων των προ-Διαφωτισμού ετών.
Οι λεγόμενοι ακροκεντρώοι. Δήθεν φιλελεύθεροι, με φυσική αλλεργία προς τον πυρήνα των φιλελεύθερων αξιών, και με ανεξήγητη αυταρέσκεια, παρουσιάζοντας εαυτούς περίπου ως… περιούσιους. Όσα λένε και γράφουν, διασκεδαστικά, ειδικά για συγκυρίες συλλογικής κατάθλιψης, συναφούς με την περίοδο των εορτών, όταν αναζητείς αφορμές για να χαμογελάσεις. Και να γελάσεις.
Οι ακροκεντρώοι, μόνοι και… έρημοι να υπερασπίζονται την επανεκλογή Σακελλαροπούλου. Με τη σκανδαλιστική… αυταπάτη, που θα έλεγε και ο Αλέξης Τσίπρας για τις εξοργιστικές πολιτικές επιλογές του, ότι η Νέα Δημοκρατία… του χρωστάει. Ότι χωρίς εκείνους δεν θα είχε αυτοδυναμία.
Όταν το… 2% (και λιγότερο) της ελληνικής κοινωνίας, θεωρεί ότι μπορεί να εκβιάζει το σχεδόν 40% της κοινωνικής βάσης της Κεντροδεξιάς. Δημοκρατία, το πολίτευμα που σέβεται τις μειοψηφίες. Δεν καθοδηγείται από τις μειοψηφίες. Δεν κυβερνάται από τις μειοψηφίες. Πολύ περισσότερο, από το περιθώριο.
Δημοκρατία. Η δύναμη των πολλών ανθρώπων..
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
