Του Μάνου Οικονομίδη
Το μακρινό 1992, στις πρώτες εκλογές της… δορυφορικής τηλεόρασης για την Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, η μοναδική υπερδύναμη που μας κληρονόμησε η λήξη του Ψυχρού Πολέμου, η κατάρρευση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού και η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, μετά την Πτώση του Τείχους του Βερολίνου, μας χάρισε μια εκλογική αναμέτρηση… πιλότο για το μέλλον που ακολούθησε.
Ο μέχρι τότε άγνωστος Κυβερνήτης του Άρκανσα Μπιλ Κλίντον, υποψήφιος του Δημοκρατικού Κόμματος, επικράτησε του εν ενεργεία Προέδρου Τζορτζ Μπους του πρεσβύτερου. Νικητή του πρώτου Πολέμου του Κόλπου, πρώην Αντιπροέδρου του Ρόναλντ Ρίγκαν, δηλαδή νικητή του Ψυχρού Πολέμου, και πρώην Διοικητή της CIA. Δηλαδή… εκλεκτός του «βαθέως κράτους».
Η ήττα του πρεσβύτερου Μπους ήταν οριακή. Βασικό ρόλο διαδραμάτισε η ανεξάρτητη υποψηφιότητα του Τεξανού επιχειρηματία Ρος Περό, ο οποίος στέρησε κρίσιμες ψήφους από την εκλογική δεξαμενή των Ρεπουμπλικανών, και άνοιξε στον Μπιλ Κλίντον τον δρόμο για το Οβάλ Γραφείο.
Πάνω από όλα όμως, η διοίκηση Μπους πλήρωσε το τίμημα της αίσθησης που είχαν οι Αμερικανοί ότι η οικονομία έχριζε βελτίωσης. Αυτή την παράμερο περιέγραψε εμβληματικά ο Τζέιμς Κάρβιλ, σύμβουλος στρατηγικής του Μπιλ Κλίντον, με μια φράση που… γράφει ακόμη Ιστορία. «Είναι η οικονομία, ανόητε…».
Ως οικονομία, ο Κάρβιλ περιέγραφε την ποιότητα ζωής των πολιτών, Την ακρίβεια, τη δυσκολία διαχείρισης της καθημερινότητας, το «τσαλάκωμα» προσδοκιών και ονείρων. Ένα μωσαϊκό παραγόντων με ανατροφοδοτούμενο και σωρευτικό περιεχόμενο για την ψυχολογία των πολιτών. Οι οποίοι έχουν την παράλληλη ιδιότητα του… ψηφοφόρου.
Στον απόηχο της συζήτησης στη Βουλή των Ελλήνων για τον προϋπολογισμό του 2025, τον οδικό χάρτη που ξεδίπλωσε η κυβέρνηση και τη ρητορική της κυβέρνησης, η καινούρια χρονιά μοιάζει να… γεννά περισσότερες σύνθετες προκλήσεις από όσες μπορεί να κατανοήσει και να διαχειριστεί το πολιτικό σύστημα.
Η διεθνής συγκυρία δεν είναι ευνοϊκή. Ειδικά με τις δυο ισχυρότερες χώρες της Ενωμένης Ευρώπης, τη Γερμανία και τη Γαλλία σε συνθήκες αστάθειας, αβεβαιότητας και αποδυνάμωσης. Και με την… παιδική χαρά της πολιτικής ηγεσίας των Βρυξελλών, αδύναμη να κατανοήσει, και επομένως να εκφράσει πειστικά και αποτελεσματικά τις καινούριες και επείγουσες προτεραιότητες των ευρωπαϊκών κοινωνιών.
