Γράφει η Νίκη Λυμπεράκη
Πηγή: εφημερίδα “Το Βήμα της Κυριακής”
Είναι αλήθεια πως η δικαιοσύνη δεν απονέμεται από λαϊκούς βάρδους. Eυτυχώς. Αν όμως η συζήτηση για τη συναυλία στο Καλλιμάρμαρο σταματά στο τραγούδι του Δεληβοριά, τότε η ματιά αγνοεί τον ελέφαντα στο δωμάτιο.
Και ο ελέφαντας στην περίπτωσή μας είναι η καχυποψία του πολίτη που καταλήγει ενίοτε και σε παντελή έλλειψη εμπιστοσύνης προς το κράτος, τη δημοκρατία και τη Δικαιοσύνη.
Προ ημερών δημοσιεύθηκαν τα στοιχεία του Ευρωβαρόμετρου που δείχνουν ένα τεράστιο χάσμα μεταξύ των Ελλήνων και των υπόλοιπων Ευρωπαίων. Η χώρα μας είναι τελευταία μεταξύ των «27» στην εμπιστοσύνη των πολιτών στο κράτος δικαίου και στη Δικαιοσύνη. Ενώ λοιπόν στην ΕΕ κατά μέσο όρο το 66% πιστεύει ότι το κράτος δικαίου και τα δημοκρατικά δικαιώματα προστατεύονται επαρκώς, στη δική μας χώρα το αντίστοιχο ποσοστό είναι μόλις 32%. Ούτε ένας στους τρεις! Τι είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Εχθροί της δημοκρατίας και της κυβέρνησης; Πράκτορες της αντιπολίτευσης; Θύματα προπαγάνδας των κακών Ευρωπαίων που μας ζηλεύουν; Φορτισμένοι συγγενείς νεκρών; Ο καθένας μπορεί βέβαια να πιστεύει ό,τι θέλει. Κάποιοι θα πουν πως φταίει ο λαϊκισμός στη δημόσια σφαίρα και στην κοινωνική δικτύωση. Μήπως όμως υπάρχει απλούστερη εξήγηση;
Οι πολίτες δεν εμπιστεύονται τη Δικαιοσύνη και το κράτος δικαίου γιατί, δυστυχώς, δεν είναι αξιόπιστα.
Εκκωφαντικό παράδειγμα η δικαστική διαχείριση και το πόρισμα για τις υποκλοπές και οι παρωδίες των εξεταστικών επιτροπών της Βουλής για Τέμπη, Predator και ΕΥΠ.
Το να ασχολείται κανείς μόνο με την κυρία Καρυστιανού ή το τραγούδι του Δεληβοριά είναι σαν να αναζητούμε τις αιτίες της κρίσης στα μνημόνια. Αυτό που διαδραματίστηκε στο Καλλιμάρμαρο ήταν απλώς η αντανάκλαση της παθογένειας στο θυμικό της κοινής γνώμης. Και γεννήθηκε από την απροθυμία της πολιτείας να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, να αποδώσει ευθύνες και να υπερασπιστεί την εύρυθμη λειτουργία του κράτους δικαίου.
Με υποδειγματική εφαρμογή διαδικασιών και πρωτοκόλλων και με σοβαρή διερεύνηση από τη Βουλή και τη Δικαιοσύνη. Με όσα, δηλαδή, γίνονται στα σοβαρά κράτη προκειμένου να μη μένουν σκιές και κενά που αφήνουν χώρο σε θεωρίες συγκάλυψης και σκοτεινές διαδρομές.
Τι κάνει, αλήθεια, μεγαλύτερη ζημιά; Ενα αμφιλεγόμενο τραγούδι ή ένα σύστημα θεσμών που συνέχεια απογοητεύει και αποκαρδιώνει τους πολίτες; Οχι επειδή οι βουλές τους δεν συνάδουν με το λαϊκό αίσθημα, αλλά επειδή οι παραλείψεις είναι τόσο εξώφθαλμες ώστε να γεννούν υποψίες και να δικαιώνουν τους καχύποπτους. Οσοι συντάσσονται με την κυρία Καρυστιανού τραγουδώντας τους στίχους του Δεληβοριά δεν το κάνουν επειδή γνωρίζουν την υπόθεση σε βάθος. Το κάνουν επειδή πιστεύουν ότι, σε αυτή τη χώρα, πολύ εύκολα, θα μπορούσαν να είναι στη θέση της.
