Γράφει ο Τάσος Παππάς
Αναρωτιούνται πολλοί. Αυτή η αντιπαράθεση στον ΣΥΡΙΖΑ έχει ομοιότητες με συγκρούσεις σε άλλα κόμματα; Η αυθόρμητη απάντηση είναι όχι. Δεν υπάρχει προηγούμενο. Και σε άλλα κόμματα είχαμε έκτροπα και εκφυλιστικά φαινόμενα. Πουθενά όμως σε τέτοια έκταση και μ’ αυτό το περιεχόμενο. Για παράδειγμα: Το 13ο Συνέδριο του ΚΚΕ το 1991 έγινε κάτω από δραματικές συνθήκες. Το κόμμα ήταν χωρισμένο σε δύο ισοδύναμα στρατόπεδα. Και οι δύο πλευρές-φράξιες χρησιμοποίησαν όλα τα μέσα για να επικρατήσουν. Οι διαφορές τους -ιδεολογικές και πολιτικές- ήταν αδύνατον να αντιμετωπιστούν με τις συνήθεις διαδικασίες. Ή εμείς ή οι άλλοι ήταν το σχήμα που διαπερνούσε το κόμμα, τους φίλους και τους συμπαθούντες.
Η κατάληξη δεν μπορούσε να είναι άλλη από τη διάσπαση. Το μισό κόμμα αποχώρησε. Αυτοί που κέρδισαν κράτησαν τις σημαίες, τα σύμβολα, τις παραδόσεις. Το ΚΚΕ συρρικνώθηκε αλλά άντεξε και σήμερα είναι το μεγαλύτερο κομμουνιστικό κόμμα στην Ευρώπη, ίσως και στον κόσμο. Στην Ελλάδα είναι η πιο σημαντική αντισυστημική πολιτική δύναμη.
Το ΠΑΣΟΚ είχε κάποιες μικροδιασπάσεις τις δεκαετίες του ’70 και του ’80, αλλά δεν απειλήθηκε η ενότητά του. Δύο φορές όμως έφτασε στο χείλος της διάσπασης. Το 1996 και το 2007. Και στις δύο περιπτώσεις ήταν ένα διχασμένο κόμμα. Διεσώθη την πρώτη φορά γιατί ήταν στην κυβέρνηση και τη δεύτερη φορά γιατί ήταν κυβέρνηση σε αναμονή. Επίσης οι νικητές (Σημίτης το 1996, Παπανδρέου το 2007) ήταν γενναιόδωροι με τους ηττημένους (Τσοχατζόπουλος το 1996, Βενιζέλος το 2007). Μοίρασαν ρόλους.
Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ούτε ΚΚΕ του 1991 ούτε ΠΑΣΟΚ του 1996 και του 2007. Δεν είναι κόμμα με σαφή ιδεολογική ταυτότητα, δεν είναι κόμμα εξουσίας ούτε κόμμα με προοπτική διακυβέρνησης. Είναι ένα συνονθύλευμα. Ομάδες χωρίς πολιτική ταυτότητα. Φράξιες του σχοινιού και του παλουκιού. Μωροφιλόδοξοι ηγετίσκοι που αλλάζουν πιο συχνά απόψεις παρά πουκάμισα. Μοιάζει με μπουλούκι που ανεβάζει κακής ποιότητας φαρσοκωμωδία σε άδεια αίθουσα. Ποιο είναι το χειρότερο που μπορεί να του συμβεί; Οχι μια νέα διάσπαση. Αυτή είναι σίγουρη. Η εξαφάνιση από την πολιτική σκηνή. Οχι με πρωτοβουλία των στελεχών του, αλλά με απόφαση του κόσμου του.
Υπάρχει από μηχανής θεός που αν παρέμβει θα σώσει την κατάσταση; Θαύματα στην πολιτική σπανίως γίνονται. Από μηχανής θεοί δεν φαίνονται στον ορίζοντα. Μήπως ο Αλέξης Τσίπρας; Θέλει; Δεν το νομίζω. Γιατί να μπλέξει; Οταν τους πρότεινε εκλογή προέδρου τον Φεβρουάριο, τον αποδοκίμασαν. Ανάμεσά τους και μερικοί που σήμερα είναι κατά του Κασσελάκη. Αλλά ας πούμε πως θέλει. Μπορεί; Θα έχει αποτέλεσμα μια ειρηνευτική πρωτοβουλία του; Τι να πει και ποιοι θα τον ακούσουν; Το πιθανότερο είναι πως έχει καταλήξει στην εκτίμηση ότι «το πράγμα δεν σώζεται».
Ανάγωγα
Εκτροπή, πραξικόπημα, κουκουλοφόροι, σταλινικές πρακτικές. Αυτοί και αυτές που τα είπαν ανήκουν στο ίδιο κόμμα; Δεν συμπεριφέρονται ως πολιτικοί αντίπαλοι, αλλά ως ορκισμένοι εχθροί.
