Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “One Voice”, την Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2024
Οι μεγάλες αλήθειες της ζωής μας… Εκείνες που σεργιανίζουν δίπλα και κοντά μας, κυρίως όμως μέσα μας. Ενοποιώντας τις διαδρομές ανάμεσα στην καρδιά και το μυαλό, κάθε φορά που βρισκόμαστε σε σταυροδρόμια αποφάσεων. Μπροστά σε επιλογές, σύνθετες και παραμετροποιημένες.
Μια μεγάλη αλήθεια της πολιτικής ως ζώσα και βιωματική πραγματικότητα, αφορά στη θεμελιώδη ύπαρξη της Αλλαγής, ως διακύβευμα κάθε εκλογής. Να αλλάξουμε. Λιγότερο ή περισσότερο. Ταχύτερα ή συντηρητικά. Να αλλάξουμε. Για να εναρμονιστούμε με τις καινούριες προτεραιότητες κάθε εποχής και κάθε γενιάς. Κάθε συγκυρίας.
Ο Μαχάτμα Γκάντι μας είχε προτρέψει πεισματικά και με τη συνήθη γαλήνη της φωνής του, να γίνουμε η Αλλαγή που θέλουμε να δούμε. Και αν δεν μπορούμε να ενσαρκώσουμε οι ίδιοι την Αλλαγή, να το κάνουμε… δι’ αντιπροσώπου. Επιλέγοντας εκείνον που βρίσκεται πλησιέστερα στη δική μας θεώρηση των πραγμάτων.
Από τις εσωκομματικές κάλπες του ΠΑΣΟΚ, μέχρι τις… μεγάλες κάλπες των τριπλών εκλογών του Νοεμβρίου στις ΗΠΑ, για την Προεδρία και τα δυο Σώματα του Κογκρέσου, τη Βουλή των Αντιπροσώπων και τη Γερουσία, το διακύβευμα της Αλλαγής είναι η κεντρική στρατηγική επιδίωξη κάθε υποψηφίου. Ποιός θα πείσει ότι μπορεί να ενσαρκώσει την Αλλαγή. Ή, έστω, να την κινητροδοτήσει.
Η κινητήριος δύναμη της προόδου
Σε μια από τις εμβληματικές και αυτοεπιβεβαιούμενες αποστροφές με τις οποίες «έντυνε» τις ομιλίες του αδελφού του και Προέδρου Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι, το… μυαλό του Κάμελοτ, ο Ρόμπερτ Κένεντι, είχε περιγράψει την Αλλαγή ως κινητήρια δύναμη της προόδου. Είχε δίκιο… και σε αυτό.
Η Αλλαγή σπρώχνει κάθε φορά την ανθρωπότητα μπροστά. Επανεκκινεί ή επιταχύνει τον τροχό της Ιστορίας. Και ακριβώς λόγω της τόσο βεβαρημένης σημειολογίας της, έχει αντιπάλους. Πολλούς. Εχθρούς. Περισσότερους.
Η Αλλαγή ξεβολεύει. Μετακινεί ισορροπίες. Ανοίγει καινούριες διαδρομές σε ένα διαρκές μέλλον. Τίθεται απέναντι στην παρακμή. Και το κάνει με αδιαπραγμάτευτη αυτοπεποίθηση.
Οι αντοχές της συντήρησης της φθοράς
Η παρακμή που έχει την τάση να… παγιώνεται, έλκεται και ανατροφοδοτεί τη φθορά. Τη σχετική επώδυνη πραγματικότητα τη βιώνουμε ως άβολη αλήθεια και στη χώρα μας. Με ένταση, την τελευταία δεκαπενταετία, μετά τις εκλογές του «λεφτά υπάρχουν» του 2009, την εθνική καταστροφή των Μνημονίων, τον ασυγχώρητο θρίαμβο που κατέγραψαν τα άκρα και οι ακρότητες που τα συνοδεύουν, απέναντι στο μέτρο και τη σύνεση.
Η Ελλάδα παραμένει ένα failed state. Με ανατροφοδοτούμενη μιζέρια, υποχώρηση του εθνικού και κοινωνικού κεκτημένου και διαρκή πολλαπλασιασμό της αποστασιοποίησης των πολιτών από τα κοινά. Γιγάντωση της αποχής από τις εκλογικές αναμετρήσεις στα θηριώδη και ντροπιαστικά επίπεδα που καταγράφηκαν στις ευρωεκλογές του Ιουνίου.
Οι αντοχές της συντήρησης της φθοράς είναι αξιοσημείωτες. Απαιτείται αλλαγή υποδείγματος σε επίπεδο εθνικής διαδρομής. Φυσικά και μια ηγεσία με αυθόρμητο προσανατολισμό στο φως. Σε όλα τα επίπεδα…
