Ο επίλογος της παρουσίας της Κατερίνας Σακελλαροπούλου στον προεδρικό θώκο, έχει γκρίζες αποχρώσεις. Που γίνονται σκοτεινές, όταν στο μυαλό έρχεται η στάση της στην τραγωδία των Τεμπών, και τη διαχείριση του συναισθηματικού αποτυπώματος για την κοινωνία αλλά και πρωτίστως για τους γονείς που στερήθηκαν τόσο βίαια. τα παιδιά τους.
Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου είναι η πρώτη πολίτης της χώρας. Η εγγυήτρια του πολιτεύματος. Εκείνη που οφείλει να εκφράζει και να εκπροσωπεί όλους τους Έλληνες.
Επιπροσθέτως, είναι η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας. Ένα ιστορικό ρήγμα σε μια αχρείαστη “γυάλινη οροφή”. Το αξίωμα την υπερβαίνει, όπως αποδείχτηκε. Όπως και το ιστορικό πεπρωμένο.
Το ελάχιστο που έπρεπε να κάνει ήταν να βρεθεί στο Καλλιμάρμαρο, στη συναυλία για τα παιδιά που χάθηκαν στα Τέμπη. Η απουσία της πέρασε ήδη στην Ιστορία του μέλλοντος. Ως ανεξήγητη. Και ασυγχώρητη.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
