Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2024
Το πέπλο της σιωπής που έχει απλωθεί πάνω από την πολιτική καρδιά της Ενωμένης Ευρώπης, εξελίσσεται σε εξοργιστικό και ασυγχώρητο σύμπτωμα παρακμής ηγεσίας, και τη νέα κοινή πατρίδα μας.
Η έκρηξη που βρίσκεται σε εξέλιξη στη Μέση Ανατολή, ήταν το πιο πρόσφατο και χαρακτηριστικό παράδειγμα της αδυναμίας της πολιτικής γραφειοκρατίας των Βρυξελλών να κατανοήσει τα καινούρια δεδομένα που διαμορφώνονται γύρω μας, να τα ερμηνεύσει με επάρκεια και να διεκδικήσει πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαχείριση, επομένως και στη μετεξέλιξή τους.
Μια ευρωπαϊκή ηγεσία αργών αντανακλαστικών και χαμηλής αντιληπτικής ικανότητας, αναφορικά με τις μεγάλες αλήθειες της εποχής μας. Τις πραγματικές, μεγάλες προκλήσεις του καιρού μας, από την κατανόηση και αποτελεσματική διαχείριση των οποίων θα εξαρτηθεί η πορεία των ευρωπαϊκών κοινωνιών προς το μέλλον. Ο πυρήνας της ποιότητας ζωής, επομένως και της ευδαιμονίας των Ευρωπαίων πολιτών, χωρίς τα οποία συστατικά δεδομένα δεν διασφαλίζεται η κοινωνική συνοχή. Ανατρέπεται η κοινωνική ειρήνη. Και διευκολύνεται το χάος. Όχι το δημιουργικό, αλλά το αποσυναρμολογητικό για την κοινωνία.
Η «Monde» είχε περιγράψει, εγκαίρως και ορθώς την πολιτική ηγεσία της Ενωμένης Ευρώπης ως… παιδική χαρά, πριν από μια δεκαετία, για τη σκανδαλιστική αδυναμία της να κατανοήσει την αλλαγή εποχής που ερχόταν καλπάζοντας. Η τρέχουσα ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι πολύ χειρότερη. Αισθητικά, γνωστικά, αξιακά, ηθικά. Από την Ούρσουλα φον ντερ Λάιν, τη Ρομπέρτα Μετσόλα και τον Αντόνιο Κόστα, μέχρι την Όλαφ Σολτς και τον Εμμανουέλ Μακρόν, μια απέραντη μελαγχολία απλώνεται πάνω από τη συναρπαστικότερη ήπειρο του πλανήτη μας. Την ήπειρο στην οποία σεργιάνισαν για πρώτη φορά, οι μεγάλες ιδέες πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε η αρχιτεκτονική της ανθρώπινης προόδου. Από την Αρχαία Αθήνα μέχρι τον Διαφωτισμό και την Αναγέννηση.
Η ουκρανική κρίση μετέτρεψε την Ευρώπη σε επιδερμικό… συμπλήρωμα των στρατηγικών επιδιώξεων των Ηνωμένων Πολιτείων, οι οποίες διαχρονικά δεν ευνοούν με την ενίσχυση της ιδέας και του αποτυπώματος της Ενοποίησης του ευρωπαϊκού εγχειρήματος. Και ο «πόλεμος που δεν τελειώνει» στη Μέση Ανατολή, έφερε στο προσκήνιο το θλιβερό αποτύπωμα της αφωνίας της.
Η Ιστορία κρίνει ήδη. Αυστηρά και αμετάκλητα.
