Γράφει ο Μπάμπης Παπαδημητρίου
ΗΜεγάλη Κρίση διάλυσε το «παραδοσιακό» δίπολο της μεταπολίτευσης γύρω από το Κέντρο. Τα δύο μεγάλα κόμματα κινήθηκαν, στην περίοδο 2012-2015, κοντά στο ένα τρίτο του εκλογικού σώματος, αθροιστικά.
Μόνος του ο Τσίπρας έκανε, για λίγο, καλύτερα ποσοστά. Βεβαίως, εφήρμοσε συνεπέστερα και τις μνημονιακές συνταγές! Αυτή η ασυναρτησία του Σύριζα, διέλυσε όμως οριστικά τον παλαιό δικομματισμό. Προς στιγμήν μάλιστα φάνηκε να υπάρχει χώρος για ένα νέο δίπολο, αφού η «μνημονιακή αριστερά» συγκράτησε ποσοστό μεγαλύτερο από το 31% το 2019.
Γρήγορα αποδείχτηκε όμως πως τέτοιος χώρος δεν υπήρχε. Ο Τσίπρας παγιδεύτηκε από τα στελέχη του και την αβουλία του όταν προσπάθησε να ξαναγυρίσει τη χώρα στα συνθήματα που τον έφεραν στην εξουσία. Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται και η φάρσα του «χαρισματικού νεαρού» εξανεμίστηκε γρήγορα, ιδίως μάλιστα υπό το φόβο που προκάλεσε η απροσδόκητη αναταραχή του κορονοϊού.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης σάρωσε. Χωρίς υποχρεωτικώς να το περιμένει και ίσως γι αυτό δεν είχε προετοιμαστεί για την ανέκδοτη κατάσταση που δημιούργησε η μεγαλειώδης επικράτησή του.
Πλην όμως, η χώρα δεν προχωρά όπως περιμένανε όσοι επιβεβαίωσαν και ενίσχυσαν την εμπιστοσύνη τους στον σημερινό Πρωθυπουργό.
Όχι τόσο όταν κοιτούμε τα οικονομικά στοιχεία της χώρας, τα οποία είναι πολύ καλύτερα από όσο θα περίμενε κανείς. Αλλά στη φυσιογνωμία της. Στην αλλαγή των δομών της. Στον συγχρονισμό της διοίκησης. Στην εκπόνηση μακρόπνοου σχεδίου για την μεθεπόμενη μέρα. Στην επίλυση ιστορικών γόρδιων δεσμών στη γεωπολιτική μας «γωνιά».
Χρειάζεται, επειγόντως, ένας νέος διπολισμός. Ένας χρήσιμος δικομματισμός.
Η χώρα πρέπει να κλείσει την παρένθεση της μακράς κρίσης και να επουλώσει τις πληγές του βυθίσματος που προκάλεσε η παγκόσμια ύφεση του 2020-21.
Για να συμβεί αυτό χρειάζεται ένα σχέδιο συλλογικά επεξεργασμένων στόχων και, εν τίνι μέτρω, ομόνοιας. Πρέπει να επαναλάβουμε όσα θετικά συνέβησαν μεταξύ 1995 και 2000.
Όταν η συμμετοχή μας στη Ζώνη του Ευρώ μετατράπηκε σε εθνικό στόχο. Όταν όλοι εμείς θελήσαμε να ενεργήσουμε ως συστατικό και ιδρυτικό τμήμα μιας ένωσης κρατών, που θα διασφάλιζε τον από κοινού έλεγχο των νομισματικών (συναλλαγματικών) κινδύνων.
Ο ανταγωνισμός των κομμάτων υποτάχθηκε, τότε, στον κοινό στόχο και γι’ αυτό πετύχαμε να φέρουμε εις πέρας καθήκοντα υψηλότερα από τις δυνάμεις που διέθετε, εκείνη τη στιγμή, η χώρα.
Ο κόσμος γύρω μας όμως, δεν μοιάζει σε τίποτε σχεδόν με εκείνη τη συγκυρία. Λογικό. Έχουν περάσει 25 και βάλε χρόνια. Η Ευρώπη δεν είναι εκείνη που ήταν τότε. Ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες. Ούτε η Ρωσία, ούτε η Κίνα, ούτε η Μέση Ανατολή, ούτε η Τουρκία. Ο Κόσμος άλλαξε.
Δυστυχώς, όμως, τα ελληνικά πολιτικά κόμματα στην αντιπολίτευση αντιμετωπίζουν στατικά την κατάσταση. Ελπίζουν απλώς ότι θα γυρίσουν το ρολόι της Ιστορίας πίσω: ο καθένας στην ώρα που τον βολεύει. Άλλος στο παπανδρεϊκό Πασόκ. Άλλος στη στιγμή Τσίπρα. Άλλος σε κάποιον φιλορωσικό αντιευρωπαϊκό απομονωτισμό. Ό,τι τραβά η ψυχή του καθενός.
Τα πράγματα είναι πιο απλά.
Ο νέος δικομματισμός μπορεί να συγκροτηθεί, όπως πάντοτε, γύρω από το Κέντρο. Εκεί όπου δεσπόζει το κυβερνητικό know how που ξετυλίγει, κάθε εβδομάδα που περνά, ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Αυτός είναι ο ένας πόλος, αρέσει δεν αρέσει σε κάποιους εντός της Νέας Δημοκρατίας.
Ο άλλος πόλος θα μπορούσε να συγκροτηθεί ακριβώς στο ίδιο πεδίο δράσης. Να φανεί ότι υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων, γυναικών και ανδρών, που ξέρει να κυβερνά, που μπορεί να κάνει τα ίδια και περισσότερα. Και να τα κάνει καλύτερα και με μικρότερο κόστος.
Όσο η φύρδην μίγδην αντιπολίτευση σπαταλά τις δυνάμεις της διαπληκτιζόμενη στα μήντια με την κυβέρνηση στη βάση όσων δυσάρεστων πλην όμως τυχαίων γεγονότων προκύπτουν στην καθημερινή ειδησεογραφία, τόσο θα κινούμεθα σε συνθήκες μονοκρατορίας.
Οι διπλές εκλογές στην αντιπολίτευση είναι μια μοναδική ευκαιρία για να διαπιστώσουμε πόσοι μεταξύ εκείνων των πολιτών που θα λάβουν μέρος, έχουν κατανοήσει την κρισιμότητα των καιρών.
Κρατώ μικρό καλάθι, αλλά ποτέ δεν ξέρεις…
