Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Είμαστε μια κοινωνία χάους, τρελών ανατροπών και σκοτεινών προοπτικών. Όσο περνά ο καιρός, τόσο κατανοώ λιγότερο αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο μας. Στο μυαλό μου, οι πράξεις των ανθρώπων γύρω μου μοιάζουν όλο και πιο ανορθολογικές, το δε συλλογικό μας μέλλον όπως προαναγγέλλεται από τους γνωρίζοντες, διαγράφεται όλο και πιο δυσοίωνο, όλο και πιο ζοφερό.
Άρχισα την κλάψα δευτεριάτικα, αλλά έτσι νιώθω. Ενδεχομένως να μεγαλώνω γρηγορότερα από το χρειαζούμενο και να έχω καταληφθεί από τα πρώτα ψήγματα γεροντικού πανικού, πάντως όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου και όσα διαγράφονται για το εγγύς μέλλον μας, με φέρνουν σε απόγνωση. Προχθές για παράδειγμα, συγχάρηκα έναν φίλο μου για ένα εμπνευσμένο κείμενο του που δημοσίευσε σε ιστοσελίδα, πλην εκείνος με αποστόμωσε ψυχρά λέγοντας μου «δεν το έγραψα εγώ, αλλά η Τεχνητή Νοημοσύνη». Απόμεινα να τον κοιτάζω σαν χαζός. Μετά σκέφτηκα να πηδήξω από τον τρίτο.
Το ίδιο ανήμπορος νιώθω κι όταν διαβάζω αναλύσεις και υποθέσεις για τα τρομερά χτυπήματα του Ισραήλ κατά της Χεζμπολάχ. Προφανώς, νιώθω δέος για το επιχειρησιακό επίπεδο που έχει επιτύχει αυτή η μικρή και περικυκλωμένη χώρα, παράλληλα όμως με κυριεύει ένας εσωτερικό τρόμος για τη ζοφερή πολυπλοκότητα του κόσμου μέσα στον οποίο ζω στην ωριμότητα μου, αλλά και για τα δεδομένα του κόσμου στον οποίον θα ζήσουν τα παιδιά μου. Με καταλαμβάνει ένα είδος βαθιάς ανημποριάς.
Μέχρι και με τον Σύριζα με πιάνει απελπισία. Γελάω φυσικά, αλλά βαθύτερα μέσα μου διακρίνω κι εκεί τον ίδιο ανορθολογισμό που διαπνέει όλες τις εκδηλώσεις της ατομικής και συλλογικής ζωής γύρω μου. Πώς να το πω; Τέτοια μανία αυτοκαταστροφής, τόσα απανωτά πολιτικά χαρακίρι σαν αυτά που βλέπουμε στους Κουμουνδουριανούς, δεν εξηγούνται λογικά. Έχουν τρελαθεί; Έχουν βαλθεί να μην αφήσουν πέτρα πάνω στην πέτρα από το κραταιό παλιό τους οικοδόμημα; Απορώ. Τι διάολο, δε σκέφτονται; Δε βλέπουν ότι αυτοεκμηδενίζονται;
Συμπαθάτε με, αλλά τα πράγματα δεν πάνε καλά. Κάτι μας έχει βαρέσει ως άτομα και ως κοινωνίες. Διάβαζα για τους βιασμούς του Αλ Φαγιέτ μέσα στα περιβόητα Χάρολντς του Λονδίνου, μόλις πριν από λίγα χρόνια. Κυκλοφορούσε λέει με τις τσέπες γεμάτες Βιάγκρα, όποια πωλήτρια του άρεσε την καλούσε στο γραφείο του και τη βίαζε ψυχρά. Δεν αναφερόμαστε τώρα σε βρώμικα σοκάκια της Βομβάης του 1930, αλλά στο Λονδίνο του 2010. Και δε μιλούσε καμιά από τις κακοποιημένες, διότι λέει στο πολυκατάστημα βασίλευε ο τρόμος. Και βγαίνει το πολυκατάστημα σήμερα, μετά τον θάνατο του γέρου, να ζητήσει επίσημα συγνώμη από το προσωπικό για τους βιασμούς που υπέστη. Του βάζεις φωτιά να το κάψεις το μαγαζί ή όχι;
Μου λένε ότι ένα από τα βασικά συμπτώματα της κατάθλιψης, είναι ότι ο καταθλιπτικός απομονώνει μόνο τα άσχημα και τα αρνητικά της ζωής και τα συνθέτει σ’ ένα μαύρο φορτίο, που τελικά τον συνθλίβει. Λέτε να χω πάθει αυτό; Μπορεί. Αλλά και πώς να αντιδράσω μ’ όλα τούτα τα σκόρπια –αλλά πάντα τρελά και ανορθολογικά- που βλέπω και ακούω κάθε μέρα; Προ ημερών άκουγα στο ραδιόφωνο συνέντευξη κάποιου εκπρόσωπου των Ρομά, τον οποίον ρωτούσαν για τα περίφημα πλάνα του Σκάι από drone, που τσάκωσε κάτι μάγκες από τον καταυλισμό να κόβουν ανενόχλητοι και με μανία τα καλώδια του προαστιακού.
Ξέρετε τι απάντησε; «Να βάλει φύλακες το κράτος. Τώρα να τους βάλει. Τα παιδιά μας που πηγαίνουν εκεί και κόβουν τα καλώδια, κινδυνεύουν ή να χτυπήσουν γιατί τα καλώδια και τα σίδερα είναι βαριά, ή να πάθουν ηλεκτροπληξία επειδή οι γραμμές έχουν ρεύμα, ή να τα παρασύρει καμιά αμαξοστοιχία όσο είναι πάνω στις ράγες. Το κράτος θα χει ευθύνη αν πάθουν τίποτα.» Από πού να το πιάσεις και που να το τελειώσεις; Και πώς να μείνεις νηφάλιος;
