Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 23 Σεπτεμβρίου 2024
Ιδέες… Αυτόνομες οντότητες ανατροφοδοτούμενης προόδου, που παρακινούν τις κοινωνίες να συνεχίσουν τη διαδρομή τους. Εστίες αφύπνισης συνειδήσεων οι οποίες έχουν εγκλωβιστεί στη ρουτίνα της φθοράς. Σιωπηλές μαρτυρίες της ελπίδας, εκείνης που επιτρέπει στον τροχό της Ιστορίας να συνεχίζει την κίνησή του, ακόμη και με ισχυρό αντίπαλο τη λογική.
Η ήπειρός μας, η Ευρώπη της διαφορετικότητας και της σύνθεσης, των ατίθασων κοινωνιών, οι οποίες δεν δίστασαν, ιστορικά, να λύσουν τις διαφορές τους στα πεδία των μαχών, με δυο Παγκοσμίους Πολέμους και αναρίθμητους Εμφυλίους, διανύει στην τρέχουσα συγκυρία τη λιγότερο φωτεινή εκδοχή της ταυτότητάς της.
Αντί εμβληματικής και οραματικής ηγεσίας, κουμάντο για τις τύχες των ευρωπαϊκών λαών, κάνει μια «παιδική χαρά» γραφειοκρατίας και ίντριγκας, που έχει μετατρέψει τις Βρυξέλλες σε συνώνυμο της παρακμής. Σε μια εποχή μεταβολής των ισορροπιών που μας κληρονόμησε η προ δεκαετίες λήξη του Ψυχρού Πολέμου, η μοναδική υπερδύναμη των Ηνωμένων Πολιτειών έχει… παρέα παράλληλους πόλους ισχύος.
Οι συνθήκες θα ευνοούσαν τη μετεξέλιξη του ευρωπαϊκού εγχειρήματος στο μόρφωμα των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. Μέσω μιας πολιτικής ενοποίησης, που θα επέτρεπε στην Ενωμένη Ευρώπη να διεκδικήσει ρόλο διαμορφωτή των εξελίξεων, αντί να περιορίζεται σε ρόλο… παρακολουθήματος και συμπληρώματος των στρατηγικών επιδιώξεων των ΗΠΑ.
Η επαναλαμβανόμενη δικαίωση της ιστορικής ρήσης της «Monde» για την «παιδική χαρά» της πολιτικής ηγεσίας των Βρυξελλών, προκαλεί ενοχλητικές και πιθανόν αμετάκλητες ρωγμές στην κοινή πρόοδο των ευρωπαϊκών λαών. Οι κοινωνίες χρειάζονται επαρκείς ηγεσίες για να προχωρήσουν. Και εδώ και πολλά χρόνια, η Ευρώπη έχει σταματήσει να παράγει εμβληματικές ηγεσίες.
Οι γενιές μας ζούμε την Ιστορία σε ενεστώτα χρόνο. Περισσότερη ποιοτικά και ποσοτικά Ιστορία από αυτή την οποία είχαμε εκπαιδευτεί να καταναλώνουμε και να κατανοούμε, με βάση τα μεθοδολογικά μοντέλα της ιστορικής εμπειρίας.
Βιώνουμε στην πράξη την οδυνηρή… αναίρεση των ιδεών του Διαφωτισμού. Του Ευρωπαϊκού, για να μην ξεχνιόμαστε, Διαφωτισμού. Που στηρίχτηκε στις αφετηρίες ιδεών της κλασικής Ελλάδας.
Θλίψη και απόγνωση…
