Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “One Voice”, την Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2024
Μετά την απομάκρυνση… Είτε πρόκειται για ταμείο, είτε για κάλπη, το κόστος που καλείται να καταβάλλει ένας επιπόλαιος καταναλωτής ή ψηφοφόρος, είναι συναφές, επώδυνο και αναπόφευκτο. Οι συνέπειες δεν έχουν στατικά χαρακτηριστικά, ούτε συγκυριακή περιοδικότητα. Όταν μάλιστα μιλάμε για το ιερό προνόμιο της ψήφου, μέσω της οποίας διεκδικεί κάποιος να συμμετάσχει στη (συν)διαμόρφωση του μέλλοντός του, το περιβάλλον ανάλυσης επιδεινώνεται.
Οι τραγελαφικές καταστάσεις που βίωσε ο ΣΥΡΙΖΑ στα χέρια του Στέφανου Κασσελάκη, λειτουργούν ως το πλέον πρόσφατο αλλά ηχηρό παράδειγμα. Ως «απόδειξη ενοχής» για την άφρονα ψήφο ενός εκλογικού ακροατηρίου. Ο «παγκοσμίως άγνωστος», όπως τον είχε αποκαλέσει η Ράνια Τζίμα, ομογενής από τις Ηνωμένες Πολιτείες, με τα σπαστά ελληνικά και την αυταπόδεικτη αποξένωση από την πραγματικότητα στη χώρα μας, «φυτεύτηκε» από τον Αλέξη Τσίπρα για να ηττηθεί η Έφη Αχτσιόγλου, και μαζί της η παρέα των… υπονομευτών του.
Σήμερα, σε συνθήκες κοινωνικής κινητικότητας, με τους πολίτες να αναζητούν αξιόπιστη εναλλακτική λύση και πρόταση διακυβέρνησης, ο ΣΥΡΙΖΑ… αποσυναρμολογήθηκε, επιστρέφει καλπάζοντας στα επίπεδα του 4%, η… ανορθογραφία Κασσελάκη απαξίωσε πλήρως την υστεροφημία της Κεντροαριστεράς, και το ΠΑΣΟΚ έχει μια σπάνια ευκαιρία να «επανέλθει».
Μια επιπόλαιη ψήφος ως… σφαίρα. Κινητροδότησης περισσότερων αλλαγών από όσες κατανοεί και μπορεί να διαχειριστεί ένα ατροφικό πολιτικό σύστημα.
Η σιωπηλή πλειοψηφία… μεγεθύνεται
Το… ατύχημα Κασσελάκη για τον ΣΥΡΙΖΑ, η αδυναμία του ΠΑΣΟΚ να εκφράσει επικαιροποιημένες κοινωνικές προτεραιότητες, ο φόβος για τη Δεξιά της Νέας Δημοκρατίας και η εδραίωση του συμπεράσματος ότι η χώρα βρίσκεται στα χέρια του ποιοτικά χειρότερου προσωπικού της εποχής της Μεταπολίτευσης, αυτοτελώς αλλά και με τη σωρευτική διάστάση τους, συνθέτουν ένα μωσαϊκό παγίωσης της παρακμής και επιδείνωσης της εθνικής φθοράς.
Σε συνέχεια μάλιστα του οδυνηρού αποτυπώματος της πρόσφατης κάλπης των ευρωεκλογών, η αποστασιοποίηση των πολιτών από το κομματικό γίγνεσθαι, και ο πολλαπλασιασμός της αποχής, μεγεθύνουν τη λεγόμενη σιωπηλή πλειοψηφία.
Με την ελπίδα να βγει από την απομόνωσή της και να διακόψει τη σιωπή της. Ώστε να ακουστεί και να παρέμβει καθοριστικά στη διαμόρφωση του κοινού μέλλοντος.
Αναζητώντας καινούριες ιδέες.
Και τους ηγέτες που θα τις ενσαρκώσουν
Σε μια συγκυρία εθνικής υποχώρησης και ανατροφοδοτούμενης παρακμής, η υποχρέωση των ενεργών πολιτών έχει διπλό προορισμό. Να αναζητήσουν και να δημιουργήσουν καινούριες ιδέες, και τους ηγέτες που θα τις ενσαρκώσουν.
Καμία εθνική διαδρομή δεν συνεχίστηκε χωρίς την υπεροχή των εξαιρέσεων. Εκείνων που θα αντέξουν και θα σταθούν όρθιοι στον πειρασμό του συμβιβασμού, στη γοητεία του εφήμερου, στην έλξη που ασκεί η υποστολή κάθε σημαίας. Ηθικής, αξιακής, ταυτοτικής.
Οι δραματικές συνέπειες της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων είναι σύνθετες, πολυεπίπεδες, διαρκείς, ανατροφοδοτούμενες και επικαιροποιούμενες. Δυστυχώς μάλιστα, έχουμε… ξεμείνει από «Βαρβάρους», για να θυμηθούμε και τη διαρκή προτροπή του μεγάλου Αλεξανδρινού Κωνσταντίνου Καβάφη να αναζητούμε τη γενναιότητα να αναλάβουμε την ευθύνη. Όχι δια… αντιπροσώπων.
