Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Το κείμενο που ακολουθεί, ας θεωρηθεί αναφορά στην 3η Σεπτέμβρη 1974. Όταν ένας χαρισματικός πολιτικός ανατίναξε τα παλαιά κομματικά στερεότυπα – ακολουθούμενος από αγνώστους της εποχής.
-Η εκλογική επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ του 2015, δεν υπήρξε επίτευγμα της εγχώριας Αριστεράς. Παρά τις τεκτονικές αναταράξεις της μνημονιακής περιόδου, ιδεολογικά παρέμενε περιθωριακή δύναμη, κατακερματισμένη στον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ.
-Η εκλογική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, άρχισε το 2012 και εξελίχθηκε στις τρεις εκλογικές νίκες του 2015, με τον συνδυασμό δυο παραγόντων, στην πολιτική σκηνή και την κοινωνία: την απογοήτευση των πολιτών που αυτοτοποθετούνται στον άξονα Δημοκρατική Παράταξη – Κεντροαριστερά – Σοσιαλδημοκρατία από τις ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και την προσωπική ακτινοβολία του Αλέξη Τσίπρα που τους ενέπνευσε και τον ακολούθησαν.
-Όσοι διαμόρφωσαν το 36% δεν έγιναν «αριστεροί», ούτε ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ. Δεν οργανώθηκαν ποτέ σ’ αυτό το κόμμα, ούτε το στήριξαν στα Συνδικάτα, την Αυτοδιοίκηση, τη Νεολαία κλπ. Απλώς ψήφισαν τον Τσίπρα ως εν δυνάμει φυσικό επικεφαλής της παράταξης.
-Η εκλογική καταβαράθρωση του 2023 προέκυψε ακριβώς γιατί ο Τσίπρας δεν ανταποκρίθηκε στην «εντολή» του 2019 για διαμόρφωση ενός νέου πολιτικού φορέα, στις ράγες που είχε δημιουργήσει ο Ανδρέας Παπανδρέου. Με νέο πολιτικό προσωπικό, νέες ιδεολογικές προσεγγίσεις και νέους πολιτικούς στόχους για τη χώρα…
-Η ακινησία μετά το 32% αποτύπωνε την ένδεια του κομματικού ΣΥΡΙΖΑ σε ιδέες και κυρίως σε πολιτικό προσωπικό. Η χαμηλή πολιτική ποιότητα όσων συγκροτούσαν την οργάνωσή του, με τις αντιμαχόμενες φράξιες και η αδυναμία του Τσίπρα να βάλει στο περιθώριο τα «βαρίδια» – τα ονόματα είναι γνωστά – όπως έκανε το 2015 με την ομάδα Λαφαζάνη, τη Ζωή και τον Βαρουφάκη, καθήλωσε τελικά και τον ίδιο ως δυνάμενο να επιστρέψει στην πρωθυπουργία.
Η ανάδειξη του Στέφανου Κασσελάκη στην ηγεσία υπήρξε απέληξε σε αποτυχία, επειδή ήταν αποτέλεσμα διασταυρούμενων εσωτερικών ξεκαθαρισμάτων των παραγόντων που τον θεώρησαν «ενδιάμεση λύση», ως ακίνδυνο και αναλώσιμο.
-Αν μετά το κακό αποτέλεσμα για την Ευρωβουλή, ο ίδιος έχει δικαίωμα να δοκιμάσει και στις εθνικές εκλογές είναι άλλη υπόθεση. Όσοι δημιούργησαν τον γόρδιο δεσμό, ας τον λύσουν.
-Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υποστεί ήδη τη φθορά δυο διασπάσεων και ετοιμάζεται για μια τρίτη – ίσως και μια τέταρτη. Από αυτή την άποψη αν θα επικρατήσει ο Κασσελάκης, αν θα τον αποκαθηλώσει ο Πολάκης, ή αν τους περιμένει και τους δυο στη στροφή ο Παππάς, ενδιαφέρει μόνο έναν κύκλο οπαδών του, που στενεύει διαρκώς και τείνει να επιστρέψει το περίφημο 3%, μεταξύ κοινοβουλευτικής φθοράς και αφθαρσίας.
-Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να αποκτήσει πλειοψηφική δυναμική κυβερνώσας δύναμης, ούτε μόνος του, ούτε σε συνεργασία με άλλους και κυρίως με το ΠΑΣΟΚ, το οποίο επίσης δεν έχει αντίστοιχες δυνατότητες. Σε όλες τις περιπτώσεις και με όλους τους δυνατούς συνδυασμούς αυτό που λείπει είναι η ηγεσία.
-Δηλαδή η πολιτική προσωπικότητα που θα μετατρέψει το ιστορικό φορτίο και την πολιτική και ιδεολογική αναμέτρηση με τη Δεξιά, σε πολιτικό πρόγραμμα, δημόσιο λόγο, συλλογικό όραμα – με επάρκεια και θελκτική σκηνική παρουσία. Ο πρώτος που το έκανε ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο τελευταίος ο Αλέξης Τσίπρας. Ενδιάμεσοι δεν υπήρξαν.
Με αυτά τα δεδομένα την ευρύτερη αντιπολίτευση, είναι προφανές ότι το πλαίσιο των εξελίξεων ως τις επόμενες εκλογές, δηλαδή ως τις μεθεπόμενες κάλπες, θα διαμορφωθεί από τη συντηρητική παράταξη, τη Δεξιά και τη ΝΔ με ή χωρίς τον Μητσοτάκη. Οι μικρομεγαλισμοί, οι μωροφιλοδοξίες και οι τυχοδιωκτισμοί στη Δημοκρατική παράταξη θα οδηγηθούν σε αδιέξοδο.
Από τα προηγούμενα προκύπτει ότι ο μόνος τρόπος να κινηθεί μπροστά ο τροχός της Προοδευτικής Παράταξης – όχι ως αυτοσκοπός, αλλά για λογαριασμό της χώρας – είναι να συνδυαστεί η ανάγκη εκπροσώπησής της – από νέο πολιτικό φορέα, με ευρωπαϊκή ταυτότητα – με την προσωπική ευχέρεια του Τσίπρα να το επιχειρήσει.
Να διαθέσει δηλαδή, το – απομειούμενο όσο καθυστερεί – πολιτικό του κεφάλαιο στην πρωτοβουλία ίδρυσης νέου κόμματος. Χωρίς τα παλιά υλικά, τις παλιές αμαρτίες και τις παλιές προσωπικές φοβίες του. Εδώ και τώρα. Αλλιώς καληνύχτα και καλή τύχη.
Η ιδέα να βάλει τα προσόντα του στον τόκο, είναι κατώτερη της συγκυρίας και παραβιάζει τη σημαντικότερη ιστορική οφειλή ενός πρώην Πρωθυπουργού έναντι της κοινωνίας: την αίσθηση του χρέους.
Ουδείς δοξάζεται κρυπτόμενος. Και οι συνειρμοί με την 3η Σεπτέμβρη είναι εμφανείς…
