Γράφει ο Φαήλος Κρανιδιώτης
Η απλή διαχείριση δεν εμπνέει. Η ηττοπαθής, ενδοτική διαχείριση απογοητεύει. Η χαρά τού να κάνεις πολιτική, να συμμετέχεις, προϋποθέτει απάτητες κορυφές, στόχους ανάτασης, ένα όραμα που να ξεσηκώνει τις ψυχές και που η υλοποίησή του να φέρνει περηφάνια. Να λέει μετά ο πολίτης «ήμουν κι εγώ εκεί, έβαλα ένα λιθαράκι, ψήφισα, υποστήριξα, συμμετείχα, είχα ρόλο».
Φανταστείτε τους απόστρατους πολεμιστές του Αλεξάνδρου στις κώμες της Μακεδονίας πώς ένιωθαν, τι αφηγούνταν στα παιδιά και τα εγγόνια τους γύρω από τη φωτιά. Τους στρατιώτες και αξιωματικούς της Αμυνας και της στρατιάς της Μικράς Ασίας, που με τον Ελευθέριο Βενιζέλο έφτασαν στο παρά πέντε της υλοποίησης της εθνικής ολοκλήρωσης της κατασυκοφαντημένης από τον σκουπιδιάρη της Αριστεράς Μεγάλης Ιδέας. Ηταν ένα πανεθνικό όραμα, που ένωνε όλο το Εθνος, πολιτική και πνευματική ηγεσία, Ενοπλες Δυνάμεις και τον λαό, τόσο στο ελεύθερο κράτος όσο και στις σκλαβωμένες Πατρίδες. Επί έναν αιώνα με πάνω και κάτω, αλλά με το βλέμμα αμετάθετο στην απόλυτη αναγκαιότητα εκσυγχρονισμού και εξοπλισμού του μικρού τότε ελλαδικού κράτους και της απελευθέρωση και Ενωσης όλων των Ελλήνων.
Σε μια εξαιρετική πρόσφατη συνέντευξή του, ο Γιώργος Καραμπελιάς, από τα αληθινά ελεύθερα πνεύματα της γενιάς του, που δεν έχασε ποτέ την πορεία που έδειχνε η ελληνοκεντρική πυξίδα του, έχοντας ταυτόχρονα επίγνωση του όλου κόσμου, είπε πολλά σημαντικά, αλλά έκανε και μια εύστοχη παρατήρηση για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ενώ αποδεικνύεται ικανότερος όλων των υπολοίπων στη διαχείριση και σε ορισμένες μεταρρυθμίσεις, στη σύναψη σημαντικών συμμαχιών που αποτελούν πολλαπλασιαστές ισχύος για τη χώρα, εν μέρει ενισχύει ορθά την άμυνά μας -με έλλειμμα πολιτικής όμως στη δημιουργία μιας ισχυρής, τεχνολογικά πρωτοπόρας και ανταγωνιστικής αμυντικής βιομηχανίας-, υστερεί κυρίως σε ένα: στην έλλειψη οράματος.
Το όραμα αυτό δεν το καθορίζει η μεταφυσική, όπως δεν το καθόριζε και όταν μια ομάδα ρωμαλέων πατριωτών Αξιωματικών και Υπαξιωματικών το 1909 με την Επανάσταση στο Γουδί, μοιραίο τόπο για το Εθνος, κάλεσε τον Ελευθέριο Βενιζέλο να αναλάβει την Πρωθυπουργία, με στόχο τον εκσυγχρονισμό του κράτους και των Ενόπλων Δυνάμεων, τη σύναψη συμμαχιών και την Απελευθέρωση των αδερφών μας από την Ηπειρο και τη Μακεδονία ως το Αιγαίο, τη Θράκη, τη Μ. Ασία και με το βλέμμα στην Κύπρο. Η πραγματικότητα και η ανάγκη υποδείκνυαν το όραμα που έπρεπε να γίνει πρακτικές πολιτικές. Το μεγαλύτερο μέρος του Εθνους, πληθυσμιακά και γεωγραφικά, ζούσε εκτός του κολοβού ελεύθερου κράτους, κάτω από την πρωτόγονη δεσποτεία ενός παρηκμασμένου μουσουλμανικού κράτους. Η κοινή λογική μαζί με το συναίσθημα όλων των Ελλήνων έδειχνε την αναγκαιότητα να φτιάξουμε θεσμούς, οικονομία, πόρους, να αγοράσουμε όπλα, να αναδιοργανώσουμε τον Στρατό και το Πολεμικό Ναυτικό μας. Τα έκανε όλα ο Χανιώτης πρώην επαναστάτης του Θερίσου και επεδίωξε συμμαχίες, τη Βαλκανική Συνεννόηση.
Σε μια περίοδο Λαμπρής ενότητας πολιτικής ηγεσίας και Βασιλέως, μεγαλουργήσαμε, ως την ώρα που βγάλαμε μόνοι μας τα μάτια μας. Μεγάλη συζήτηση το γιατί. Πάντως, το όραμα πρέπει να υπηρετεί τις αληθινές εθνικές ανάγκες. Ποιες είναι σήμερα οι εθνικές ανάγκες, που θα έπρεπε να καθορίσουν το όραμα οποιουδήποτε είναι στη θέση του Πρωθυπουργού; Είναι η δημιουργία πολυποίκιλης, σύγχρονης και ανταγωνιστικής οικονομίας, που θα δημιουργήσει πλούτο, ευημερία, έσοδα στο κράτος, με τα οποία θα υλοποιηθούν οι υπόλοιποι στόχοι του οράματος:
α) Νίκη κατά της υπογεννητικότητας με πρακτικά μέτρα ενθάρρυνσης των γεννήσεων, με μια πολιτική με επίκεντρό της την Ελληνίδα Μάνα.
β) Αυστηρή φύλαξη των συνόρων, εκδίωξη των παράνομων μεταναστών από τη χώρα, συντριβή των δικτύων των διακινητών και των εγχώριων συνεργών τους.
γ) Δημιουργία ακόμη πιο ισχυρών Ενόπλων Δυνάμεων, ισχυρής αμυντικής βιομηχανίας με συνεργασίες, πρωτοποριακή τεχνολογία υπεροχής και συμμαχίες, βάθεμα αυτών με ΗΠΑ, Γαλλία, Ισραήλ, Αίγυπτο. Δεν αναφέρω την Κύπρο, διότι είναι αυτονόητο – η εθνική ύπαρξη και το μέλλον μας ταυτίζονται.
δ) Δημιουργία πατριωτικού φρονήματος με επανελλήνιση της Παιδείας, με καλλιέργεια της γλώσσας -εργαλείου πολιτισμού, δημοκρατίας και ελευθερίας-, της φιλοπατρίας, της αγάπης για την οικογένεια, της Ορθοδοξίας. Αυτά άλλωστε επιβάλλει το Σύνταγμά μας, το κράτος να ανατρέφει Ελληνες και όχι μηδενιστικά ανδράποδα, κάτι που δεν αντιτίθεται στα δικαιώματα των διαφορετικών, στην καλλιέργεια των δεξιοτήτων και τη γνώση του λοιπού κόσμου. Ο Ελληνισμός είναι ανθρωποκεντρικός και τα οικουμενικά του στοιχεία δεν χρειάζονται διδαχές από απάτριδες μηδενιστές.
ε) Αποκήρυξη των ψευδαισθήσεων των Αποστόλων του Μαρασμού για την Τουρκία -όλα στην υπηρεσία αποτροπής του τουρκικού ισλαμοφασιστικού επεκτατισμού-, με πράξεις, όχι με λόγια και ψευτονταηλίκια. Δημιουργία ισχύος, σχεδιασμών σε βάθος δεκαετιών, με στόχους την αποτροπή του τουρκικού κινδύνου από τη Θράκη ως τον Εβρο, την υπεράσπιση της Κύπρου και την Απελευθέρωση και ενοποίησή της. στ) Μαχητική υπεράσπιση των δικαιωμάτων της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας της Βορείου Ηπείρου σε όλες τις περιοχές που ζουν Ελληνες – το αυτό και για τον Ελληνισμό των Σκοπίων, τους οποίους «ξέχασαν» κόμματα και κυβερνήσεις.
Συνοψίζοντας, το νέο όραμα, η Νέα Μεγάλη Ιδέα, είναι η υλοποίηση του αληθούς ορισμού της πολιτικής: να κάνουμε την Ελλάδα ισχυρή, τους Ελληνες να ευημερούν και να είναι ασφαλείς όπου γης. Σε ένα τέτοιο όραμα, όλοι, πλην μητραλοιών μηδενιστών, θα είμαστε περήφανοι και ανυπόμονοι να συμμετάσχουμε.
*Δικηγόρος, Πρόεδρος της Νέας Δεξιάς
