Γράφει η Ράνια Τζίμα
Η αλήθεια είναι ότι κατά την άποψή μου η κούρσα για την ηγεσία του ΠαΣοΚ απέκτησε ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον μετά την προσθήκη της Αννας Διαμαντοπούλου στο ρόστερ των διεκδικητών.
Είτε συμφωνεί κανείς με την Αννα Διαμαντοπούλου είτε διαφωνεί, θα ήταν άδικο να μην αναγνωρίσει ότι πρόκειται για μια υποψηφιότητα με ισχυρά πολιτικά χαρακτηριστικά, κάτι που είχε πάψει εδώ και καιρό να είναι αυτονόητο, είναι μια πολιτικός, όπως λέμε τώρα τελευταία, «πρωθυπουργήσιμη» με εμπειρία και διαδρομή που προσθέτει στη διαδικασία, δεν αφαιρεί και με μια πρόταση – απ’ όσα έχουμε ακούσει – αισθητά διακριτή σε σχέση με εκείνες συνυποψηφίων της. Πλέον αν βάλουμε κάτω τα πρόσωπα, υπάρχουν υποψηφιότητες για όλα τα «γούστα» και τις τάσεις.
Υπάρχει η καθαρά και εκπεφρασμένα αριστερόστροφη, υπάρχει η «εκσυγχρονιστική», υπάρχει το «λαϊκό ΠαΣοΚ», υπάρχει η «θεσμική», υπάρχει το «ΠαΣοΚ μόνο, μέχρι να σβήσει ο ήλιος ο πράσινος κι όποιος θέλει έρχεται» και υπάρχει και το «Πάμε», που είναι ένα προσκλητήριο σε έναν πολύ ευρύτερο χώρο. Ολα υπάρχουν και αυτό λογικά θα πρέπει αν μη τι άλλο να ευνοήσει τη συμμετοχή που θα μπορούσε να ξεπεράσει αισθητά τις 270.000 του πρώτου γύρου των εκλογών του 2021. Από εδώ και πέρα ξεκινούν τα δύσκολα. Διότι το ερώτημα δεν είναι μόνο αν έχουμε υποψηφίους για όλα τα γούστα, αλλά κυρίως ποιο είναι πια το ακροατήριο. Δηλαδή πράγματι οι ψηφοφόροι του ΠαΣοΚ εξακολουθούν να χωρίζονται σε «εκσυγχρονιστές» και «λαϊκούς»;
Σε «δεξιόστροφους» και «αριστερόστροφους»; Ανταποκρίνονται οι ψηφοφόροι του ΠαΣοΚ πια σε δυϊσμούς όπως το «Ανδρεϊκό» και το «Σημιτικό» ΠαΣοΚ; Μήπως όσοι κατατάσσονται στο λεγόμενο Σημιτικό μπλοκ, είτε γιατί συμμετείχαν στο εγχείρημα είτε γιατί πίστεψαν σε αυτό, βρίσκονται πια αλλού και εκφράζονται εκεί επαρκώς; Και μήπως οι «Ανδρεϊκοί» έχουν εδώ και καιρό βρει ένα νέο σπίτι, το οποίο δεν θα είναι εύκολο να εγκαταλείψουν;
Με λίγα λόγια έχει ενδιαφέρον να δούμε αν οι διαχωριστικές γραμμές που επιλέγουν και χαράσσουν οι ίδιοι οι υποψήφιοι έχουν την παραμικρή ανταπόκριση στη σημερινή βάση του ΠαΣοΚ, πώς πραγματικά και ουσιαστικά θα δώσουν νόημα και περιεχόμενο σε αυτό που κάποιοι τουλάχιστον ευαγγελίζονται, δηλαδή τη σοσιαλδημοκρατία του 2024. Αν αυτό δεν ανιχνευθεί σωστά, τότε θα έχει στηθεί ένα πλαίσιο πολιτικών συγκρίσεων που όμως είναι πιθανό να μην αφορά κανέναν.
Aν υπάρχει πάντως ένα σίγουρο στοιχείο στο οποίο μπορούν να επενδύσουν οι υποψήφιοι του ΠαΣοΚ, αυτό είναι το DNA των Πασόκων, που είναι DNA εξουσίας. Οι δρόμοι βεβαίως που ανοίγονται για να φτάσει κανείς εκεί είναι πολλοί και διαφορετικοί.
