Γράφει η Ράνια Τζίμα
Mε στοιχειώνει εδώ και μέρες αυτή η εικόνα του αγοριού στη Ράφα με το χεράκι του ήδη ακρωτηριασμένο, τα μάτια που δεν μπορούσαν να ανοίξουν καν από τα τραύματα στο πρόσωπό του, τις δυνάμεις του να έχουν εξανεμιστεί, χωρίς κανέναν στο πλευρό του γιατί η οικογένειά του είχε σκοτωθεί λίγες ώρες πριν από τις βόμβες του ισραηλινού στρατού. Με τη μισή ανάσα που του είχε μείνει προσπαθούσε να παρηγορήσει μόνο του τον εαυτό του, με μια προσευχή μέσα σε ένα νοσοκομείο επίσης στο έλεος των συνθηκών. Σε αυτό το παιδί και σε χιλιάδες άλλα σαν και αυτό επιτίθεται ο Νετανιάχου – για να μην κοροϊδευόμαστε – κι όποιος έχει πρόσβαση σε δημόσιο λόγο πρέπει να αναμετρηθεί και με τη συνείδησή του.
Αν δεν έχουμε παραδοθεί ολοκληρωτικά στη βαρβαρότητα, τότε θα πρέπει να πούμε ότι αυτό που εξελίσσεται τα τελευταία 24ωρα στη Ράφα είναι μια ανηλεής σφαγή παιδιών που συμβαίνει όχι στο σκοτάδι αλλά στο φως, απροκάλυπτα μπροστά στα μάτια της διεθνούς κοινότητας. Και η Ιστορία καταγράφει, κάποτε θα αναζητήσουμε απαντήσεις για τις επόμενες γενιές, θα πρέπει να εξηγήσουμε στα παιδιά που σήμερα είναι μικρά γιατί κανένας δεν κατάφερε να αποτρέψει αυτή τη σφαγή.
Τι θα τους πούμε; Οτι τα βρέφη και τα 8χρονα ήταν μέλη της Χαμάς ή ότι έτσι απλά κλήθηκαν να πληρώσουν την ατυχία του να γεννιέσαι στην Παλαιστίνη; Η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου να εισηγηθεί την έκδοση εντάλματος σύλληψης σε βάρος του Νετανιάχου για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας είναι μια κίνηση με πολιτικό βάρος και ισχυρότατο συμβολισμό, όπως επίσης και η απόφαση χωρών να προχωρήσουν στην αναγνώριση κρατικής οντότητας στην Παλαιστίνη. Οι ΗΠΑ, με τον Μπάιντεν να ακροβατεί έχοντας το βλέμμα στραμμένο στην κάλπη του φθινοπώρου, κάνουν πως δεν βλέπουν τη γενοκτονία και δηλώνουν πως το Ισραήλ δεν έχει περάσει την κόκκινη γραμμή που έχει χαράξει η Αμερική.
Και εκεί όμως η κοινή γνώμη των Δημοκρατικών έχει αρχίσει να δυσφορεί σοβαρά με την πολιτική Μπάιντεν. Είναι χαρακτηριστική η στιγμή κατά την οποία δημοσιογράφος του CBS ρωτά τον Κίρμπι «στα πόσα καμένα παιδιά θα σκεφτεί ο πρόεδρος Μπάιντεν να αναθεωρήσει την πολιτική του;».
Εδώ που βρισκόμαστε, λοιπόν, δεν αρκούν πια οι συμβολισμοί και οι πολιτικές κινήσεις, πρέπει να βρεθεί ο τρόπος να επιβληθούν απτές κυρώσεις στο Ισραήλ, τέτοιες που θα αναγκάσουν τον Νετανιάχου να σταματήσει τη σφαγή παιδιών. Η κυβέρνηση Νετανιάχου πρέπει να πιεστεί οικονομικά γιατί μόνο έτσι θα σταματήσει. Οταν συντελείται ένα τέτοιο έγκλημα, κρίνεται η ηθική στάθμη κάθε κυβέρνησης, κάθε αρχηγού κράτους, αλλά και καθενός από εμάς.
