Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Το επεισόδιο πέρασε σχεδόν απαρατήρητο ως αντιπαράθεση ρουτίνας. Αλλά δεν ήταν. Αναφερόμαστε στην άρον άρον φυγή του πρωθυπουργού από την προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση της Βουλής όταν ο πρόεδρος της Ελληνικής Λύσης Κυριάκος Βελόπουλος άρχισε να θίγει με ένταση το ζήτημα της διαφθοράς στις εφορίες.
Οση ώρα μιλούσε στο βήμα ο Μακεδών πολιτικός, ακούγονταν φωνές από τα έδρανα του πρωθυπουργού απευθυνόμενες προς τον κύριο Βελόπουλο, αλλά ουδείς εδέησε να αναζητήσει τα πρακτικά ή να ρωτήσει και να μάθει ποιος ήταν ακριβώς ο λόγος που ώθησε τον συνήθως ψύχραιμο κύριο Μητσοτάκη στις διακοπές και στις διαμαρτυρίες, καθώς και στην έξοδό του από την αίθουσα με συνοπτικές διαδικασίες.
Μάθαμε εν τέλει πως είπε προς τον κύριο Βελόπουλο ότι «είπες τρία ψέματα μέσα σε δύο λεπτά». Αλλά όταν ανέβηκε ξανά στο βήμα για τη δευτερολογία του, από τα τρία ψέματα που κατηγόρησε τον αντίπαλό του ότι είπε ανέφερε μόνο ένα σχετικό για τον πρόεδρο του ΣΕΒ Δημήτρη Παπαλεξόπουλο. Τον οποίο κάλεσε μάλιστα τηλεφωνικώς και τον υποχρέωσε να κάνει δήλωση ανασκευής δηλώσεών του για να τη χρησιμοποιήσει προκειμένου να ενημερώσει το Σώμα. Τακτική ελάχιστα κομψή απέναντι την ηγεσία του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών, η οποία εμφανίστηκε να κάνει δηλώσεις μετανοίας υπό τις διαταγές του πρωθυπουργού.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο κύριος πρωθυπουργός φεύγει από το Κοινοβούλιο όταν αντιμετωπίζει δυσκολία να απαντήσει σε ένα δύσκολο ερώτημα. Εχει ξαναφύγει το 2023, όταν δυσκολεύτηκε να απαντήσει σε ερωτήματα του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα για τις υποκλοπές και για τις παρακολουθήσεις των υπουργών του και των αρχηγών των Ενόπλων Δυνάμεων.
Η φυγή είναι μία εύκολη υπόθεση που σε προστατεύει από τα χειρότερα, αλλά δεν είναι και ένδειξη ηγετικότητας. Σε κάθε περίπτωση οφείλει κανείς να διερευνήσει τι είναι αυτό που ωθεί κάποιον να σηκωθεί και να φύγει από μία συντεταγμένη συζήτηση στο Κοινοβούλιο. Για να το αντιληφθούμε, θα πρέπει να θυμηθούμε ότι η έρευνα που έγινε εις βάρος των εφοριακών της Χαλκίδας, οι οποίοι έχουν βραβευτεί κατ’ επανάληψη από υπουργούς της Νέας Δημοκρατίας, άρχισε έπειτα από ορισμένες καταγγελίες επιχειρηματιών στη Δικαιοσύνη.
Αν ένας αυτόνομος θύλακας μέσα στη Δημόσια Διοίκηση κάνει του κεφαλιού του και διαφθείρεται, τότε οι καταγγελίες ομάδας επιχειρηματιών δεν έχουν πολιτική προέκταση. Το γεγονός είναι μεν αξιοσημείωτο, αλλά πάντως μεμονωμένο.
Αν όμως διαμορφώνεται γενική πεποίθηση διαφθοράς και κατάργησης του ανταγωνισμού μέσα στον επιχειρηματικό κλάδο, ιδιαίτερα στις μεσαίες επιχειρήσεις, τότε υπάρχει μείζον πρόβλημα. Και εξηγεί γιατί ο πρωθυπουργός έφυγε άρον άρον από τη Βουλή. Γιατί δεν θέλει να το αντιμετωπίσει και να το συζητήσει. Βεβαίως, κάποιοι τολμηροί, όπως ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος, Γιάννης Στουρνάρας, περιέγραψε με τον τρόπο του σε πρόσφατη έκθεσή του το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ελληνική αγορά, που είναι στην πραγματικότητα η συρρίκνωση του ανταγωνισμού και η καρτελοποίησή της.
Ο περιορισμός του σε μικρό αριθμό μεγάλων επιχειρήσεων οι οποίες νέμονται όλες τις κρατικές προμήθειες και δουλειές. Ακόμα και το πώς ψηφίζονται από το Κοινοβούλιο φωτογραφικές ρυθμίσεις που ικανοποιούν τα ολιγοπώλια. Αυτά που η έκθεση της Τραπέζης της Ελλάδος περιγράφει κομψά οι οργισμένοι δεξιοί κατά βάση επιχειρηματίες ιδιωτικώς το περιγράφουν φόρα παρτίδα, ψιθυρίζοντας Καζαντζίδη: «Το μερτικό μου απ’ τη χαρά μού το ‘χουν πάρει άλλοι».
Η διαφθορά δεν σταματά στα επίπεδα της Διοίκησης. Πάει και πιο πάνω. Ηδη αυτό το διάστημα έχουν αρχίσει οι πρώτες ρωγμές με τις καταγγελίες για απευθείας αναθέσεις στον ΟΠΕΚΕΠΕ και στον τέως ΟΑΕΔ, νυν ΔΥΠΑ. Οι οποίες, βεβαίως, θάβονται επιμελώς από τις τηλεοράσεις. Η εικόνα που διαμορφώνεται στην αγορά είναι η εξής: στους ξένους παίκτες έχει καταστεί κοινή πεποίθηση ότι, αν δεν συνεταιριστείς με κάποιον τοπικό νονό, δεν έχεις καμία τύχη σε διαγωνισμούς του Ελληνικού Δημοσίου. Εχει ξανασυμβεί και επί Σημίτη. Στους ημετέρους παίκτες της ελληνικής αγοράς έχει διαμορφωθεί άλλη πεποίθηση. Περιγράφονται σημεία και τέρατα ιδιωτικώς, τα οποία κανείς μέχρι αυτή τη στιγμή δεν τολμά να ξεστομίσει δημοσίως.
Ειδικώς για τη μαφιόζικη απαίτηση κάποιων να συμμετάσχουν ως μέτοχοι άνευ καταβολής τιμήματος για την απόκτηση μετόχων στο μετοχικό κεφάλαιο των επιχειρήσεών τους. Πράγμα που σημαίνει ότι έχουμε αλλάξει πίστα. Από τον διεφθαρμένο κρατικό καπιταλισμό οδηγούμαστε στον πολιτικό κερδοσκοπικό καπιταλισμό. Οι επιχειρηματίες κάνουν υπομονή ακόμη. Και δεν πράττουν ό,τι έπραξαν οι συνάδελφοί τους στη Χαλκίδα, οι οποίοι συνασπίστηκαν και κατήγγειλαν τους εφοριακούς. Αλλά η υπομονή σώνεται. Η αγορά βοά.
Το λεξικό του Ηλία Πετροπούλου για τα λαμόγια έχει γίνει πάλι περιζήτητο! Το πότε θα σκάσει η βόμβα, πριν ή μετά από τις εκλογές, το πιθανότερο έπειτα από αυτές, μικρή αξία έχει. Είναι τόσο ασφυκτικό το πλαίσιο που έχει δημιουργήσει το «καθεστώς», που ανά πάσα στιγμή το μπαμ θα ακουστεί σε όλη την Ελλάδα. Υπάρχουν πρόσωπα μέσα στο σύστημα τα οποία αντιμετωπίζουν ανά πάσα στιγμή τον κίνδυνο να γίνουν οι Ακηδες Τσοχατζόπουλοι του μέλλοντος. Μέχρι στιγμής από τύχη την έχουν γλιτώσει. Λόγω συσχετισμών. Οι οποίοι όμως πλέον είναι εξαιρετικά ρευστοί. Ερχονται χρόνια δύσκολα, που λέει και ο Καζαντζίδης.
