Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Πάρα πολύ «σοβαρές» είναι αυτές οι ευρωεκλογές: για την Ευρώπη, για την πολιτική σταθερότητα, για τις προσωπικές αγωνίες και τις προτεραιότητες των πολιτών. Τόσο «σοβαρές», ώστε οι πολιτικοί αρχηγοί επιδίδονται αυτές τις ημέρες σε ασκήσεις «υψηλού προβληματισμού». Ο Ανδρουλάκης κατηγόρησε χθες τον Κασσελάκη ότι… παίζει γκολφ, σε αντίθεση με τον ίδιο που παίζει μπάσκετ. Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης κατηγορεί τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι επιδίδεται σε απολίτικο lifestyle λαϊκισμού και, για να αποδείξει πόσο «σοβαρός» είναι ο ίδιος, θυσίασε χθες μία ώρα να μας μιλά σε αθλητικό ραδιοφωνικό σταθμό για το ποδόσφαιρο, για τον Γκερτ Μίλερ, για τον Αναστόπουλο, για τον Γκάλη, τον Γιαννάκη και τον Αντετοκούνμπο. Οπως και να μας εξηγεί πόσο σημαντικό είναι για την καλαθόσφαιρα το… motion του καρπού! Μιλάμε… κορυφαίος!
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο κύριος Μητσοτάκης έχει εξαίρετες γνώσεις περί τα αθλητικά, του πιστώνεται, αλλά ο ελληνικός λαός τον ψήφισε για πρωθυπουργό. Οχι για Χρήστο Σωτηρακόπουλο, Αλέξη Σπυρόπουλο ή Βασίλη Σκουντή. Εν πάση περιπτώσει! Το πρόβλημα στην τελική ευθεία των εκλογών είναι ότι σχεδόν όλο το πολιτικό σύστημα παρασύρεσαι σε μια «ινσταγκραμική» και «τικτοκική» πολιτική που εξαφανίζει από τον δημόσιο διάλογο όλα τα μεγάλα άβολα θέματα που θα κυριαρχήσουν μετά τις εκλογές.
Η πλάκα δεν είναι αθώα. Κρύβει συστηματικά την ουσία. Η αντιπολίτευση κρύβει με τα καραγκιοζιλίκια της την έλλειψη εναλλακτικής σοβαρής πρότασης για τη χώρα, η κυβέρνηση όλα όσα δυσάρεστα και αντιδημοφιλή ετοιμάζει για μετά τις εκλογές. Δεν είναι η πρώτη φορά που το πολιτικό μας σύστημα «στρίβει διά του αρραβώνος». Το έκανε και στις διπλές εκλογές του 2023. Και τότε δεν ακούστηκε λέξη για τα Ελληνοτουρκικά, την εθνική συνθηκολόγηση που προετοιμάζεται. Και τότε δεν μάθαμε τίποτε για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Και τότε δεν ακούστηκε ίχνος από τη νέα πολιτική της νομιμοποίησης των παράνομων μεταναστών. Και τότε δεν μάθαμε τίποτε για τη φορολόγηση των ελεύθερων επαγγελματιών.
Το κυβερνών κόμμα εξέδωσε κάτι σαν κυβερνητικό πρόγραμμα που έμοιαζε περισσότερο με τηλεγράφημα και έπρεπε να είσαι μέντιουμ ή καφετζού για να ανακαλύψεις ποιος φόρος, ποια παραχώρηση, ποιος γάμος κρυβόταν κάτω από κάθε γραμμή. Περάσαμε εκείνες τις εκλογές, αν θυμάστε, συζητώντας για την «παρενόχληση» του ευρωβουλευτή Γεωργούλη σε κάποια νεαρά που απέτυχε να γίνει σύμβολο του #MeToo, για τη βίλα του Γιάννη Ραγκούση στην Πάρο και για λοιπά παραπολιτικά μονόστηλα της Ιστορίας. Στο ίδιο έργο θεατές βρισκόμαστε και σήμερα. Η βαθιά υποτίμηση του ελληνικού λαού είναι βασική επιλογή του πολιτικού μας συστήματος. Αλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. Ελαφρό βαριετέ θυμίζουν αυτές οι εκλογές. Αλλά για να είμαστε δίκαιοι, το βαλς χρειάζεται πάντοτε δύο. Ενας μόνος δεν μπορεί. Δεν υπάρχουν ένοχες ηγεσίες και αθώοι λαοί. Βρίσκουν και τα κάνουν.
