Η φλυαρία των αναλύσεων. Εκεί όπου χάνεται πολλές φορές η ουσία, εκεί όπου βρίσκει ζωτικό χώρο για να κρυφτεί κάθε παθογένεια και ατέλεια…
Στην τελική ευθεία για τις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου, δυο δεδομένα έχουν παγιωθεί σε επίπεδο ανάλυσης της κοινωνικής πραγματικότητας. Η θυελλώδης ακρίβεια προκαλεί ασύμμετρη φθορά στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Αλλά τη φθορά αυτή δεν μπορεί να την καρπωθεί κάποια άλλη πολιτική δύναμη, ως εναλλακτική εξουσίας.
Σε συνθήκες Δημοκρατίας, στις οποίες ευτυχώς ζούμε, αδιέξοδα δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. Η ανυπαρξία του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ ωστόσο, διαμορφώνουν συνθήκες αδιεξόδου. Και οι δυσαρεστημένοι από την κυβέρνηση Μητσοτάκη πολίτες επιλέγουν την αποχή, από τη στιγμή που τα δυο μεγαλύτερα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν τους προσφέρουν αξιόπιστη εναλλακτική λύση διακυβέρνησης.
Η αδυναμία του Νίκου Ανδρουλάκη να αρθρώσει ελκυστικό πολιτικό λόγο ήταν γνωστή. Ο Στέφανος Κασσελάκης και η δική του ανεπάρκεια, είναι η… αποκάλυψη των τελευταίων μηνών. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, με μια εξοργιστική για τα δεινά που υπέστη η κοινωνία μας την περίοδο της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων… ελαφρότητα, συμπεριφέρεται ως εγωπαθής influencer. Με την αμετροεπή δημόσια παρουσία του απαντά σε εσωτερικές ψυχολογικές ανάγκες. Δεν αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει γύρω του. Δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει στην κοινωνία.
Αυτός είναι και ο θεμελιώδης λόγος που δεν μπορεί να καρπωθεί την κοινωνική δυσαρέσκεια για την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Επέλεξε να τον γνωρίσουμε ως μέσο-μήνυμα ακατάλληλο και μη συμβατό με την ελληνική κοινωνία. Πώς να καταλάβει τη δυσκολία επιβίωσης της πλειοψηφίας των πολιτών, όταν ο ίδιος έχει… λύσει τα προβλήματά του, όπως ο ίδιος αυτάρεσκα μας έχει πει;
Δεν μπορεί. Γι’ αυτό και… δεν κάνει.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
