Γράφει η Ράνια Τζίμα
Για την ακρίβεια, φωτίστηκε το γεγονός ότι η Ελλάδα το τελευταίο διάστημα έχει αποστεί την ενεργή εξωτερική πολιτική αφήνοντας τα πράγματα να βουλιάζουν στα «ήρεμα νερά» τους, κρατώντας το βλέμμα στραμμένο στην εσωτερική πολιτική. Ωστόσο, δεν πρέπει να μπερδεύουμε τη σταθερότητα με τη στασιμότητα. Το πιο ηχηρό παράδειγμα είναι αυτό που συμβαίνει με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν έφερε ποτέ προς κύρωση τα τρία μνημόνια που απέμεναν για έναν και μοναδικό λόγο. Γιατί ήξερε ότι δεν θα μπορεί να αντιμετωπίσει τους τριγμούς από τη δεξιά της πτέρυγα.
Η επιλογή αυτή ήταν επιζήμια για τα συμφέροντα της Ελλάδας, διότι μεταξύ άλλων άφησε περισσότερα περιθώρια ρητορικής στους εθνικιστές της γειτονικής χώρας αλλά και γιατί αν είχαν κυρωθεί και αυτά τα πρωτόκολλα, η Βόρεια Μακεδονία θα ήταν ακόμη περισσότερο δεσμευμένη.
Μια χώρα η οποία θέλει να λέγεται «ηγέτιδα δύναμη» της ευρύτερης περιοχής δεν μπορεί να λέει διά του πρωθυπουργού της ότι «βλέπαμε τι έρχεται στη γειτονική χώρα, γι’ αυτό δεν προχωρούσαμε στην ολοκλήρωση της συμφωνίας». Όταν βλέπεις ότι πάει να καταστρατηγηθεί μια συμφωνία που έχει κάνει η χώρα σου, τότε ενεργείς, δεν παρατηρείς περιμένοντας πότε η συμφωνία αυτή θα καταπατηθεί πρώτα από τους γείτονές σου.
Η Συμφωνία των Πρεσπών δε αυτή καθαυτή προβλέπει μηχανισμούς επίλυσης διαφορών, αλλά και μια διαρκή συνεργασία των δυο πλευρών προκειμένου να υπερβαίνουμε τα όποια προβλήματα. Αλλά αυτή η συνεργασία δεν ενεργοποιήθηκε ποτέ στα 5 χρόνια διακυβέρνησης της ΝΔ διότι ήταν καταφανώς πιο πολύτιμο να μη δείξουμε στους δεξιούς ψηφοφόρους μας ότι μιλάμε με «Σκοπιανούς» παρά να λειτουργήσουμε με γνώμονα το εθνικό συμφέρον.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, επιδεικνύει επίσης ασύγγνωστη ανωριμότητα, διότι προφανώς η στιγμή όπου η ηγεσία της Βόρειας Μακεδονίας αμφισβητεί ουσιαστικά δημόσια τη Συμφωνία δεν είναι κατάλληλη για να φέρουμε προς έγκριση τα τρία μνημόνια, μιας και δεν το έχουμε κάνει μέχρι σήμερα. Ο ΣΥΡΙΖΑ προτιμά να παίξει ένα αμιγώς προεκλογικό παιχνίδι παρά να λειτουργήσει εθνικά.
Καταθέτοντας την πρόταση νόμου ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί να εκθέσει την πολυγλωσσία στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας, να πιέσει και το ΠαΣοΚ, παρά να βρει έναν τρόπο να λειτουργήσει πραγματικά προωθητικά. Οσο για το ΠαΣοΚ, ομολογώ ότι δεν έχω καταλάβει το παραμικρό για το ποια είναι η θέση του για τα τρέχοντα γεγονότα. Μοιάζει σε ένα εθνικό θέμα να εφαρμόζει μια στρατηγική που έχει επιλέξει πολλές φορές, την τακτική της δημιουργικής ασάφειας.
