Οι λίγοι, σπάνιοι, διαφορετικοί και εκλεκτικοί. Οι φέροντες τη δωρεά του λόγου και του φωτός. Της διάχυσης της γαλήνης, της ελπίδας, της λύτρωσης της καρδιάς.
Ο μακαριστός Χριστόδουλος ήταν μια τέτοια, εμβληματική προσωπικότητα. Και η απουσία του από τον εθνικό κορμό, στην ηγεσία της διοικούσας Εκκλησίας αλλά και στη διαρκή και ανατροφοδοτούμενη έμπνευση της συλλογικής κοινωνίας να μην παραιτηθεί υπό το βάρος της φθοράς, καθοριστικά μοιραία. Ηχηρή και εκκωφαντική.
Στα χρόνια της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων, η δική του φωνή θα είχε αποτρέψει πολλά από τα χειρότερα που βιώνουμε μέχρι και σήμερα. Και στις τρέχουσες εθνικές τραγωδίες, με κορυφαία εκείνη των Τεμπών, η δική του παρουσία θα λειτουργούσε λυτρωτικά, πρωτίστως για τους γονείς.
Αμφιβάλλει κανείς ότι ο μακαριστός Χριστόδουλος θα είχε αγκαλιάσει τους γονείς των παιδιών που χάθηκαν στα Τέμπη, την εμβληματική Μαρία Καρυστιανού και τους υπόλοιπους, και μαζί τους θα έφτανε μέχρι τις Βρυξέλλες, μέχρι τη Βουλή των Ελλήνων, μέχρι… όπου χρειαζόταν για να προσφέρει ανακούφιση στις καρδιές τους;
Φυσικά και θα πήγαινε. Η συνειδησιακή υπεραξία της κατανόησης της έννοιας της εθνικής συνοχής.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
