Γράφει ο Άρης Πορτοσάλτε
Η πολιτική είναι σκληρή και είναι μόνο για τους αποφασισμένους. Που κι αν ακόμη κάνουν τη λάθος δήλωση, είναι έτοιμοι να ανασκευάσουν και με μετάνοιες να πουν ότι παρεξηγήθηκε η ατάκα τους.
Θέλω να υπερασπιστώ και τον Αυτιά, και τη Μελέτη και τον Παπανώτα. Το θέτω ως θέμα αρχής. Γιατί πρέπει εκ των προτέρων να γίνονται σούσι οι συγκεκριμένοι υποψήφιοι; Επειδή είναι δημοσιογράφοι, παρουσιαστές, εκπομπάρχες, πανελίστες; Τα κόμματα «παράγουν» πολιτικούς, ανθρώπους-μηχανάκια που στοιχίζονται αυστηρά κάτω από μια άποψη και έχουν αποστηθίσει την ονομαζόμενη «γραμμή». Αυτό είναι μια υποχρεωτική συνθήκη για να εκπέμπεται ένα μήνυμα και να μην μπερδεύεται το κοινό. Κατανοητή η ανάγκη του κόμματος να μην προκύπτει ο πύργος της Βαβέλ, αλλά τι γίνεται με τον ελεύθερο άνθρωπο;
Τον Αυτιά, τη Μελέτη και τον Παπανώτα τους επέλεξαν τα κόμματα.
Κι αν ακόμα οι ίδιοι ήθελαν να γίνουν πολιτικοί, τα κόμματα είχαν κάθε δικαίωμα να αρνηθούν και να μην τους συμπεριλάβουν στα ψηφοδέλτια τους. Τα κόμματα τους δέχτηκαν, τους ενέταξαν στις λίστες για τις Ευρωεκλογές και ο λόγος είναι απλός. Τον Αυτιά, τη Μελέτη και τον Παπανώτα τους θέλει ένα κομμάτι των πολιτών. Και όπως έφτασε στα αυτιά μου, οι «κρυφές» δημοσκοπήσεις δίνουν πρώτο τον Γιώργο Αυτιά και τρίτη την Ελεονώρα Μελέτη. Κατά τη γνώμη το προφανές και το αναμενόμενο.
Αν κάτι αναδύεται, είναι το μεγάλο αδιέξοδο των κομμάτων μπροστά σε μια κοινωνία που δεν ξέρει τι θέλει. Αλλά ούτε κι αυτά ξέρουν τι ακριβώς πρέπει να κάνουν. Πως να συμπεριφερθούν και πως να ικανοποιήσουν το κοινό. Τα κόμματα δεν ξέρουν και τα ίδια τι θέλουν. Επιθυμούν τους σοβαρούς, αλλά ο σοβαρός είναι στα αλήθεια σοβαρός; Πόσες φορές αποδείχθηκε κατώτερος των περιστάσεων. Ο σελέμπριτι είναι εκ των προτέρων γελοίος; Δεν το ξέρουμε, μπορεί να αποδειχθεί πολύ πιο σοβαρός, από εκείνον που έχει όλα τα κρέντιτς της σοβαρότητας και σοβαροφάνειας.
Δεν μας αρέσει οι πολιτικοί να βγαίνουν από τον κομματικό σωλήνα και σωστά. Δεν μας αρέσει να μιλούν ξύλινα. Κι έτσι έχουμε τους μηχανισμούς που αλιεύουν προγενέστερες δηλώσεις υποψηφίων, οι οποίοι σε κάποιον παλιό και ουδέτερο χρόνο είπαν τη γνώμη τους. Μπορεί να συμφωνούμε με τη γνώμη, μπορεί να διαφωνούμε. Αλλά αυτή είναι η γνώμη ενός ελεύθερου ανθρώπου, την οποία διαμόρφωσε με τα δικά του κριτήρια και την εξέφρασε σε συγκεκριμένο πλαίσιο, περιβάλλον και στιγμή. Δεν είναι η γραμμή ενός κόμματος, που όφειλε ο υποψήφιος να την έχει αποστηθίσει, σαν να είναι παράγωγο του κομματικού σωλήνα.
Είναι ενός Παπανώτα, ελεύθερου ανθρώπου και όχι ενός Παπανώτα κομματικού γεννήματος.
Ο Παπανώτας είναι ένας κανονικός άνθρωπος. Και όπως όλοι οι κανονικοί άνθρωποι διατύπωσε μια γνώμη. Αν αυτή τη γνώμη, πας να την προσαρμόσεις σε ένα κόμμα, που λέει τα αντίθετα, αλλά την ίδια στιγμή το κόμμα θέλει τον Παπανώτα, διότι πιστεύει ότι έχει πέραση στην κοινωνία, τότε…
Έρχεται το μπέρδεμα. Και το πρόβλημα είναι του κόμματος.
Τα κόμματα «τρακάρουν», όχι οι άνθρωποι. Τα κόμματα βρίσκονται σε αδιέξοδο, δεν ξέρουν τι να διαλέξουν. Κυνηγούν celebrities, οι διάσημοι γοητεύονται κι αυτοί και κυνηγούν κι αυτοί το κόμμα.
Είναι πολύ ελιτίστικη η άποψη «δεν θέλω» τον Αυτιά, την Μελέτη και τον Παπανώτα. Διότι, η κομματική νομενκλατούρα, συμπεριφέρεται σαν μια ελίτ. Και οι ελίτ είναι σνομπ, νιώθουν ανώτερες, υπεράνω, δογματικές και μακριά από την καθημερινή πραγματικότητα.
Στο τέλος, εμείς αποφασίζουμε. Δική μας θα είναι ψήφος. Αν θέλουμε τους «σταυρώνουμε» τους διασήμους, αν δεν θέλουμε δεν το κάνουμε. Αυτή είναι η ουσία της δημοκρατίας…
