Στη χώρα της παγιωμένης παρακμής, τη δική μας δηλαδή, η τραγική εμφάνιση, εικόνα και ρητορική της Εισαγγελέως του Αρείου Πάγου στο… πανηγυράκι των Δελφών έχει συνέπειες μονάχα στην ψυχολογία της κοινωνίας, όπως εκφράζεται (και) μέσω των social media.
Μια ανώτατη δικαστική λειτουργός, η Γεωργία Αδειλίνη, ως μέρος του προβλήματος ατελούς απονομής Δικαιοσύνης στη χώρα μας, με το 70-80% των Ελλήνων να έχει χάσει την εμπιστοσύνη του προς τον Θεσμό της Δικαιοσύνης.
Μια ανώτατη δικαστική λειτουργός να ανοίγει… βεντέτα με γονείς που έχασαν τα παιδιά τους, στην τραγωδία των Τεμπών, να αισθάνεται την ανάγκη να τους διαψεύσει, να υπερασπιστεί τη δική της εκδοχή της πραγματικότητας, να τους αντιμετωπίζει περίπου ως… μειωμένης αντίληψης, που δεν καταλαβαίνουν αυτά που τους λέει και το ήθελε να τους πει.
Μια ανώτατη δικαστική λειτουργός η οποία… κατέβηκε από την έδρα στην οποία την εμπιστεύτηκε η Δικαιοσύνη, για να συμμετάσχει σε πάνελ δημοσίων σχέσεων, στο… πανηγυράκι του Φόρουμ των Δελφών, συζητώντας με βετεράνο δημοσιογράφο του δικαστικού ρεπορτάζ.
Μια ανώτατη δικαστική λειτουργός που δείχνει να τα κάνει όλα λάθος. Ακόμη χειρότερα, να μην το αντιλαμβάνεται. Και να εκπίπτει σε ρόλο μοιραίου ανατροφοδότη της αμφισβήτησης της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας προς τον Θεσμό της Δικαιοσύνης, εξαιτίας των αρρυθμιών των συντελεστών της.
Μια ανώτατη δικαστική λειτουργός η οποία, σε προηγμένα έθνη της ανθρωπότητας, όπως στις Ηνωμένες Πολιτείες και στη Γαλλία, θα είχε αποβληθεί από το σώμα της Δικαιοσύνης, από την ίδια τη Δικαιοσύνη. Και τις ανεξάρτητες αρχές της.
Ως μόσχευμα, μη συμβατό με την ηθική ακεραιότητα του Θεσμού της Δικαιοσύνης.
Ως ένα αχρείαστο… λάθος.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
