Γράφει η Ράνια Τζίμα
Η έμφυλη βία είναι ένας φαύλος κύκλος που πάντα τροφοδοτούνταν από πολλές κοινωνικές στρεβλώσεις, παθογένειες, βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις, ανεπάρκειες της πολιτείας.
Την τελευταία δεκαετία όλοι μας και εμείς οι δημοσιογράφοι, ακόμη και μέσα από τις καμπάνιες στις οποίες συμμετείχαμε, ρίξαμε το βάρος μας σε μια πλευρά αυτού του κύκλου που δεν ήταν άλλη από την ενθάρρυνση των γυναικών να «σπάσουν τη σιωπή τους». Να βρουν το θάρρος να καταγγείλουν τον κακοποιητή τους ακόμη κι αν δεν είχαν πού να περάσουν το ίδιο βράδυ και εκείνες και τα παιδιά τους. Προσπαθήσαμε πολύ να τις «εκπαιδεύσουμε» κοινωνικά να αναγνωρίζουν τη βία ως αυτό που είναι, να μην της φορούν το «ρούχο» του τυχαίου γεγονότος, της ζήλειας, του ενδιαφέροντος με τον λάθος τρόπο. Να αναγνωρίζουν τη βία ακόμη κι αν είναι λεκτική, ίσως και ως πρόδρομο σημάδι για κάτι χειρότερο που θα έρθει.
Με λίγα λόγια, ρίξαμε όλο το βάρος της ευθύνης για την αναγνώριση και αντιμετώπιση της βίας στις γυναίκες-θύματα. Εκείνες είχαν την ευθύνη να καταλάβουν και να ενεργήσουν κι αν δεν καταλάβαιναν κακό του κεφαλιού τους. Πολύ σύντομα μάλιστα φτάσαμε στο άλλο άκρο, φτάσαμε σε σημείο και σε ιδιωτικές συζητήσεις αλλά και σε δημόσιες να ακούμε να λέγεται «μα και εκείνη γιατί έμενε», «ε, τα ήθελε και τα έπαθε αφού δεν μίλησε». Και οι γυναίκες άρχισαν να μιλούν, άρχισαν να καταγγέλλουν, τις πείσαμε, βρε παιδί μου, για την ευθύνη τους να σώσουν τους εαυτούς τους.
Μετά όμως ανακαλύψαμε με επώδυνο τρόπο ότι νεκρές κατέληγαν και οι γυναίκες που τα είχαν κάνει όλα σωστά. Κανένας μας όμως δεν ασχολήθηκε όσο θα έπρεπε με την αρχή του νήματος. Τι κάνουμε για όλο αυτό από τα σχολεία μας ακόμη, όταν τα παιδιά μας, κορίτσια και αγόρια, είναι ακόμη μικρά. Ποιος υπουργός Παιδείας αναρωτήθηκε αν πρέπει να πάρει κάποια πρωτοβουλία εκτός από το να αλλάζει το σύστημα των Πανελλαδικών κάθε 4 χρόνια; Τι κάνουμε σε επίπεδο δομών φιλοξενίας αυτών των γυναικών; Υπάρχουν; Πόσες είναι; Πού βρίσκονται; Πόσα χιλιόμετρα πρέπει να διανύσει μέσα στη νύχτα μια κακοποιημένη γυναίκα με δυο παιδιά στα χέρια;
Κανένας μας δεν πίεσε όσο θα έπρεπε στο κομμάτι της Αστυνομίας. Τι εκπαίδευση έχουν οι αστυνομικοί για να αντιμετωπίζουν τέτοια περιστατικά; Τι να το κάνουμε το panic button αν πρόκειται να το πατήσουμε για να φτάσει στο κατώφλι μας ένας αστυνομικός ο οποίος θα προσπαθεί να μας πείσει ότι δεν έχουμε κακοποιηθεί «γιατί ήταν μόνο ένα χαστούκι»; Η δολοφονία της Κυριακής, η έκτη ήδη γυναικοκτονία για το 2024, ήρθε να μας δείξει με τον πιο δραματικό τρόπο ότι όλοι μαζί εδώ και χρόνια κάνουμε τη λάθος συζήτηση.
