Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 6 Απριλίου 2024
Μια κοινωνία, η δική μας, με γονιδιακή έλξη προς την… αναστάτωση, σε διαρκή αναζήτηση… φρένου, μετά τις πολλαπλές κρίσεις των τελευταίων ετών, και των πολυεπίπεδων συνεπειών τους.
Μια κοινωνία σε αποσυναρμολόγηση. Με εμφανή απώλεια της υπεραξίας της συνοχής και της αλληλεγγύης, αξιών που αντικαταστάθηκαν από την απάθεια και την ιδιοτελή θεώρηση της ζωής, ακόμη και στο συντεταγμένο πλαίσιο της συλλογικής οντότητας του «εμείς». Αν μάλιστα δίπλα στο «εμείς» μπορούσε κάποιος αυθόρμητα και αβίαστα να προσθέσει το «μαζί», πολλές από τις εικόνες παρακμής τις οποίες βιώνουμε, ίσως και να πρωταγωνιστούμε σε αρκετές, σε ενεστώτα χρόνο, θα απουσίαζαν από το εθνικό κάδρο.
Γυναικοκτονίες. Εγκληματικότητα. Ανομία. Ένταση. Βία. Σε κάθε μορφή και εκδοχή της, ασυγχώρητα αχρείαστη και σε κάθε ηλικία. Θολώνοντας τον καθρέφτη του εθνικού μέλλοντος, στον οποίο αντικρίζουμε πολλαπλασιαζόμενα «τέρατα», που δεν μας ενοχλούν και δεν μας ξενίζουν, επειδή έχουμε αρχίσει να τους μοιάζουμε.
Οι κοινωνίες, πολύ περισσότερο σε συνθήκες αδιαπραγμάτευτης και αδιασάλευτης Δημοκρατίας, όπως συμβαίνει με το έθνος μας τον τελευταίο μισό αιώνα, προχωρούν συντεταγμένα. Διόρθωση, προοδεύουν συντεταγμένα. Κάθε μέρος του ενιαίου σώματος που μένει πίσω, πολύ περισσότερο που απομονώνεται και αποκόβεται, λειτουργεί ως μια βιωματική ήττα της προόδου. Μια ανεξήγητη ήττα του μέλλοντος.
Ένας διεθνής περίγυρος σε διαρκή κίνηση, πτυχές της οποίας δυσκολευόμαστε να παρακολουθήσαμε και να κατανοήσουμε. Και ένα εσωτερικό σύστημα εκπροσώπησης, σε σκανδαλιστική αρρυθμία ηγεσίας που να μπορεί να εμπνεύσει. Σε κάθε πτυχή του δημοσίου βίου και του εθνικού γίγνεσθαι.
Η φθορά που μας πρόλαβε. Και αντιστέκεται στην υπέρβασή της.
