Γράφει η Νίκη Λυμπεράκη
Είμαι σίγουρη πως οι βουλευτές μας ήθελαν όλοι να είναι παρόντες στην πρόσφατη Ολομέλεια για τα Τέμπη και κάτι θα τους έτυχε τελευταία στιγμή. Δεν εξηγείται αλλιώς αυτή η ερημιά στα έδρανα της συμπολίτευσης, όταν στοιχειώδης ενσυναίσθηση και πολιτική ευελιξία θα επέβαλλαν να μην πέφτει καρφίτσα. Αποκλείεται να οφείλεται σε αναλγησία, αδιαφορία, βαρεμάρα (και σταματώ εδώ γιατί τα γράμματα του αλφαβήτου που ακολουθούν με βάζουν σε τρομερό πειρασμό).
Το θέαμα αποκαρδιωτικό: Από τους 158 γαλάζιους, παρόντες ήταν-δεν ήταν καμιά εικοσαριά. Στα δε υπουργικά έδρανα, μόνο ο κ. Βορίδης. Είναι, λέει, πάγια πρακτική σε τέτοιες περιπτώσεις. Το ίδιο ειπώθηκε και για την απουσία του Πρωθυπουργού. Μα είναι τα Τέμπη μια από τα ίδια; Προσφέρεται για «πάγιες πρακτικές»;
Ουδείς αισθάνθηκε την ανάγκη να κάνει μια εξαίρεση; Ούτε καν για τα μάτια του κόσμου ή των χαροκαμένων γονιών που έβλεπαν από τα θεωρεία; Ο Πρωθυπουργός προτίμησε να παραστεί σε τελετή παραλαβής ελικοπτέρων από το Πολεμικό μας Ναυτικό. Το επικοινωνιακό τρυκ όμως δεν λειτούργησε γιατί, όπως έχει φανεί ξανά και ξανά, τίποτε δεν μπορεί να τραβήξει την προσοχή μακριά από την τραγωδία. Ούτε οι δηλώσεις για την αύξηση του κατώτατου μισθού, ούτε καν τα πλάνα με τα αστραφτερά μας ελικόπτερα.
Κι ενώ η μία μετά την άλλη οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως πάνω από 7 στους 10 Ελληνες δεν πιστεύουν ότι θα ερευνηθεί η υπόθεση και θα αποδοθούν ευθύνες, η Δικαιοσύνη, για δεύτερη φορά σε λίγες μέρες, μιλά για όλους τους λάθος λόγους.
Αντί να ακούσουν τους πολίτες και να αναστοχαστούν για αυτή την έλλειψη εμπιστοσύνης, κάνουν το ένα φάουλ μετά το άλλο.
Αρχικά ήταν η πρωτάκουστη πρωτοβουλία του Αρείου Πάγου να «απαντήσει» στο ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου. Να πολιτευθεί δηλαδή απαντώντας σε ένα πολιτικό κείμενο ψηφισμένο από την πλειοψηφία των ευρωβουλευτών.
Μετά ήρθε άλλη μία άστοχη τοποθέτηση. Με μια αιχμηρή ανακοίνωση το Ανώτατο Δικαστήριο έσπευσε να δείξει εμμέσως πλην σαφώς ενόχληση για όσα είπε η ευρωπαία εισαγγελέας για τον νόμο περί ευθύνης υπουργών.
Στην πρώτη περίπτωση, ο Αρειος Πάγος μίλησε ως εκτελεστική εξουσία. Στη δεύτερη ως νομοθετική. Και στις δύο, με μια φόρτιση εξ ορισμού ανάρμοστη.
Μιας και το «κρείττον του λαλείν το σιγάν» δεν βρίσκει απήχηση πάντως, θα είχε ενδιαφέρον να ακούσουμε και καμιά ανακοίνωση για το πυκνό σκοτάδι που εξακολουθεί να καλύπτει το σκάνδαλο των υποκλοπών. Ή έστω μια κουβέντα για τις δηλώσεις Καρυστιανού πως η Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου την προέτρεψε να αναζητήσει στήριξη στην Εκκλησία.
Εκεί η σιωπή παραμένει εκκωφαντική.
