Της Ευτυχίας Χ. Κοκκίνη
Πέρασε ένας χρόνος από τη δεύτερη εκ των δύο εθνικών τραγωδιών που σημάδεψαν την ψυχή μου και επηρέασαν την ιδεολογία μου. Μετά το Μάτι του 2018, τα Τέμπη του 2023. Μετά τη φωτιά, το τρένο. Και όλα με μία κοινή συνισταμένη, τα θύματα που εν αγνοία τους βίωναν μία καθημερινότητα που είναι όμοια με τη δική μας.
Όσα πληκτρολογώ με τρεμάμενα δάχτυλα, εκπροσωπούν κάθε αντικειμενικό θεατή. Εκείνον του οποίου η σκέψη δεν είναι «βαμμένη» με πολιτικά χρώματα για να την καμουφλάρει ανάλογα με το συμφέρον του. Ανάμικτα συναισθήματα αγανάκτησης και θλίψης εξακολουθούν να την απαρτίζουν.
Αν ήμουν επιβάτης, θα μπορούσα να είχα μπει στο μοιραίο εκείνο τρένο, εκείνο το βράδυ.
Αν ήμουν γονιός, θα είχα συμβουλέψει το παιδί μου να προτιμήσει το τρένο ως το πιο ασφαλές μέσο μεταφοράς βάσει όσων γράφονταν και λέγονταν πριν.
Για καλή μου τύχη δεν ανήκα βιωματικά σε μία από τις παραπάνω κατηγορίες και έτσι συνεχίζω κανονικά τη ζωή μου. Αλλά η μνήμη μου εξακολουθεί να είναι δυνατή για να αποτιμώ όλες εκείνες τις υποσχέσεις που τόσο εύκολα και πομπώδη ξεστομίζονταν τις πρώτες ημέρες της τραγωδίας. Για την άμεση απόδοση ευθυνών, για τη λήψη έκτακτων μέτρων για αποφυγή μίας νέας τραγωδίας.
Έναν χρόνο μετά, διαβάζω για μία εξεταστική επιτροπή στη βουλή, από την οποία μέλη της αντιπολίτευσης αποχώρησαν κατηγορώντας την κυβέρνηση για συγκάλυψη. Βλέπω πρόσωπα σε καίριες θέσεις να αποποιούνται τις ευθύνες τους. Μετά από τα «κροκοδείλια δάκρια» των πρώτων ημερών και μία παραίτηση, έζησα να δω το αδιανόητο της εκ νέου υποψηφιότητας στις βουλευτικές εκλογές του πρώην βουλευτή μεταφορών. Και την εκλογή του από μία μερίδα ψηφοφόρων, των οποίων η μνήμη σταματάει εκεί που ξεκινάει το όποιο συμφέρον τους.
Έναν χρόνο μετά, οι συγγενείς των θυμάτων βλέποντας ότι η δίκη έχει οριστεί για τον Ιούνιο, στέλνουν την υπόθεση στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.
Έναν χρόνο μετά, ψάχνω να μετρήσω «ανθρωπιά» σε θέσεις ευθύνης και βλέπω μόνο μπαζώματα και προσωπεία.
Έναν χρόνο μετά, διαβάζω προτάσεις άδειες από συναισθήματα και σιωπή γεμάτη ανείπωτη θλίψη για τη δικαιοσύνη που απουσιάζει.
Έναν χρόνο μετά, οι συγκοινωνίες εξακολουθούν να μην είναι ασφαλείς και εμείς οι κοινοί θνητοί ζούμε από τύχη.
Έναν χρόνο μετά σκέφτομαι ότι είμαι ήδη μισό αιώνα πάνω στη Γη και κάθε μέρα που περνάει, η σαπίλα της κοινωνίας μας όχι μόνο δε συρρικνώνεται, αλλά πολλαπλασιάζεται.
Ευτυχία Χ. Κοκκίνη
