Στο πρόσωπο του Σαρλ Μισέλ και της απόφασής του να αποχωρήσει από την Προεδρία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, προκειμένου να συμμετάσχει στις ευρωεκλογές του Ιουνίου, αντικατοπτρίζεται η συστημική παθογένεια της Ενωμένης Ευρώπης.
Ηγεσίες ανεπαρκείς και ολίγιστες. Κατώτερες των περιστάσεων, μακριά από τις ανάγκες της εποχής, της συγκυρίας και της καινούριες προτεραιότητες οι οποίες απασχολούν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, με επείγον περιεχόμενο.
Ο Βέλγος πολιτικός… το βάζει στα πόδια, μπροστά στην εκλογική κρίση των Ευρωπαίων πολιτών. Επιχειρεί να παραμερίσει τον εαυτό του από το κάδρο των ευθυνών της πολιτικής γραφειοκρατίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της λεγόμενης… παιδικής χαράς των Βρυξελλών.
Ως αυριανός ευρωβουλευτής, ο Σαρλ Μισέλ χάνεται στη συρρικνωμένη ανωνυμία του πλήθους. Αφήνει χώρο για τον Βίκτορ Όρμπαν, που ως προεδρεύων της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τους επόμενους μήνες, θα… κάνει κουμάντο για όσο διάστημα οι μουσικές καρέκλες των Βρυξελλών έχουν κενό εξουσίας.
Και φυσικά, ο ανεπαρκής Μισέλ και οι υπόλοιποι επιφανείς της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, επιχειρούν να αποφύγουν τη λογοδοσία για τις μοιραίες αποφάσεις τους τα τελευταία χρόνια, που “κόντυναν” την Ενωμένη Ευρώπη. Και υποβάθμισαν την ποιότητα ζωής των Ευρωπαίων πολιτών.
Του Κυριάκου Βελισσάριου
