Ο Φρανσουά Μιτεράν μας είχε προειδοποιήσει εγκαίρως για τη διαχείριση των συμβόλων και τη διαδραστική επίδρασή τους στη διαμόρφωση του κάδρου της συγκυρίας. Ειδικά στην πολιτική.
Η φωτογραφία του Κώστα Μπακογιάννη να αποχωρεί χαμογελαστός από το δημαρχιακό μέγαρο της πλατείας Κοτζιά, είναι μια απεικόνιση στιγμής που έρχεται να ενώσει νήματα. Όσων προηγήθηκαν στη διαδρομή του τέως Δημάρχου Αθηναίων, όσα έζησε μετά την απρόσμενη ήττα από τον Χάρη Δούκα, όσα… έρχονται, θα ακολουθήσουν, τον περιμένουν στο μέλλον.
Άλλωστε, το μέλλον συνεχίζεται. Ως αδιατάρακτη συνθήκη διαδοχής συγκυριών. Με τον χρόνο σύμμαχο, όχι αντίπαλο, πόσο μάλλον υπονομευτή ή… εχθρό. Όσοι κατανοούν την παραπάνω πραγματικότητα, διευκολύνουν την περπατησιά τους προς ένα μέλλον που διαμορφώνεται κάθε στιγμή.
Ο Κώστας Μπακογιάννης κατάφερε να φιλοτεχνήσει ένα συναινετικό και μετριοπαθές προφίλ, επειδή… αυτός είναι. Δεν χρειάστηκε να υποδυθεί κάποιον άλλο, δεν χρειάστηκε να αλλάξει, ακολουθώντας συμβουλές και συνταγές. Η παρακαταθήκη της σύνθεσης, της συνεννόησης και της συμφιλίωσης, που γονιδιακά σεργιανίζουν μέσα του, αποτελεί και το μεγάλο και αυταπόδεικτο συγκριτικό πλεονέκτημά του, που του επιτρέπει να συνομιλεί με την “όλη” κοινωνία, ανεξαρτήτως και πέρα από τη συγκυρία κάθε στιγμής.
Η ήττα στις εκλογές της Αθήνας, μπορεί να λειτουργήσει για τον ίδιο ως αφορμή επανακάλυψης της ταυτότητάς του. Επικαιροποίησης και προσαρμογής της στη διαδοχή της συγκυρίας, που θέλει την κοινωνία να βρίσκεται σε διαρκή κίνηση και αναζήτηση. Με προτεραιότητες που αλλάζουν και μεταβλητές που μεταβάλλονται.
Οι… παλαιότεροι, θυμήθηκαν την ιστορική φωτογραφία της αποχώρησης του Εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή από το Προεδρικό Μέγαρο το 1985, ως διαρκή υπενθύμιση της κυρίαρχης παρουσίας του στον δημόσιο βίο.
Και φυσικά, σε αντίθεση με τον Κώστα Μπακογιάννη, οι περισσότεροι κατέχοντες δημόσιο αξίωμα στη χώρα μας, τις τελευταίες πολλές δεκαετίες, αποχώρησαν… στα κρυφά. Λες και δεν ήθελαν να τους δουν.
Κάθε φορά που πέφτουμε, εξάλλου, μαθαίνουμε να σηκωνόμαστε. Περισσότερο δυνατοί. Υποψιασμένοι. Έμπειροι. Ολοκληρωμένοι. Και ελεύθεροι…
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
