Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Μια ευχή δίνω τα τελευταία χρόνια σε φίλους, συγγενείς και γνωστούς. Όλοι όσοι καθίσουν στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι φέτος, να ξαναβρεθούν όλοι μαζί δίχως απουσία και στο ίδιο τραπέζι που θα γίνει του χρόνου. Να πορευτούμε από τούτες ως τις επόμενες γιορτές, δίχως απώλειες και δίχως σωματικούς ή ψυχικούς ακρωτηριασμούς. Όλα τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα. Κοινότοπο ίσως, αλλά σαφές και σοφό. Αργεί, βέβαια, να το καταλάβει ο άνθρωπος, πλην ακόμα και στις παρυφές της τρίτης ηλικίας του να το αντιληφθεί, κέρδος είναι.
Αυτή η καταναλωτική μανία που μας πιάνει επίσης Χριστουγεννιάτικα, πόσο μάταιη είναι τελικά. Ξοδεύουμε και ξαναξοδεύουμε για να γεμίσουμε την ζωή μας με άχρηστα μπιχλιμπίδια που δεν έχουμε ιδέα τι να τα κάνουμε. Θαρρούμε επίσης ότι θα επιβεβαιώσουμε και στους άλλους για την αγάπη μας, προσφέροντάς τους μπιχλιμπίδια. Δεν λέω, πρέπει να κινηθεί η αγορά και να δουλέψουν οι έμποροι, το ξέρω ότι η κατανάλωση κινεί την οικονομική ανάπτυξη, αλλά από τα πολλά φωτάκια μας καταλαμβάνει μια τρέλα λες και τελειώνουν οι μέρες που θα μπορούμε να αγοράζουμε και να ξοδεύουμε.
Ηθικολογώ ανοήτως ίσως, αλλά τίποτα απ’ αυτά τα παραπάνω δεν έχει αξία. Το καταλαβαίνεις μόνο όταν αρρωστήσεις ή όταν χάσεις κοντινό σου άνθρωπο. Ποτέ δεν λέμε «τι κρίμα που δεν πρόλαβα να του πάρω το τάδε αμάξι ή να της προσφέρω το δείνα κόσμημα». Πάντα λέμε «τι κρίμα που δεν πρόλαβα να του (ή της) πω όλα όσα είχα μέσα μου γι’ αυτόν (ή αυτήν)». Κι όταν μέσα στην γιορτινή ατμόσφαιρα συναντούμε κανέναν γνωστό και χαιρετιόμαστε, δεν του ευχόμαστε ούτε «καλά κέρδη», ούτε «καλή οικονομική ανάπτυξη», ούτε «ασφαλή ζωή», ούτε «νίκη στις εκλογές».
«Υγεία» του ευχόμαστε. Το ‘χω ξαναγράψει πρόσφατα και το επαναλαμβάνω μετ’ επιτάσεως. Ακούστε κι έναν που έζησε χορτάτα την ζωή του και τώρα μόνο αρχίζει να μπαίνει στο πραγματικό νόημα της ύπαρξης…
