Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Ακουσα χθες ζωντανά τη δήλωση του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη κατά την προσέλευσή του στην Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Ανέμενα με βάση την ατμόσφαιρα που είχαν καλλιεργήσει σε έντυπα της αρεσκείας τους οι συνεργάτες του στην Αθήνα ότι θα έκανε οπωσδήποτε αναφορά στο βέτο που θέτει η κυβέρνηση στην ενταξιακή πορεία της Αλβανίας λόγω Μπελέρη.
Ανέμενα ότι θα έθετε δημοσίως το ζήτημα της εξαίρεσης των αμυντικών δαπανών από τον υπολογισμό του ελλείμματος και του χρέους. Η Μελόνι για τον ίδιο θέμα απείλησε με βέτο τη Σύνοδο. Δεν το έκανε ο κ. Μητσοτάκης. Αντιθέτως, ο πρωθυπουργός προέταξε το ζήτημα της ένταξης της Ουκρανίας στην Ε.Ε., μίλησε για το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα και έκανε λόγο για την εγκατάλειψη των ορυκτών καυσίμων μετά τη Σύνοδο του Ντουμπάι.
Το μοναδικό ζήτημα που είχε εθνική διάσταση από όσα έθιξε ήταν η αύξηση των πόρων του Μεταναστευτικού.
Ερμηνεία τώρα: Γιατί παρέλειψε ό,τι παρέλειψε και γιατί προέταξε ό,τι προέταξε ο πρωθυπουργός; Τον Μπελέρη και την εξαίρεση των αμυντικών δαπανών δεν τα έθιξε δημοσίως γιατί διαφωνούν με τις θέσεις αυτές οι Γερμανοί. Ειδικά ο καγκελάριος Σολτς. Τα μικρά βέτο στην Αλβανία δεν τα έθιξε, κι ας κάνει χρήση τους για να μπλοκάρει κεφάλαια, επειδή είναι υπέρ της κατάργησης του βέτο γενικά, θέση που προωθούν οι Γερμανοί. Αν ανεμίζεις τα βέτο σου σήμερα, πώς θα επιχειρηματολογήσεις υπέρ της κατάργησής τους αύριο; Πώς θα συνταχθείς με το Βερολίνο;
Ενδιαφέρον των ΗΠΑ
Εξίσου ευκρινές είναι γιατί ο κύριος Μητσοτάκης προέταξε τα ζητήματα της Ουκρανίας, για την ένταξη της οποίας διχάζεται η Ενωση, και του δικαιώματος του Ισραήλ στην αυτοάμυνα. Γιατί και για τα δύο, ειδικά για το πρώτο τώρα που πλησιάζει η ώρα της ήττας Ζελένσκι και κάπως πρέπει να χρυσωθεί το χάπι της στην Ουκρανία, ενδιαφέρονται τα μέγιστα οι Αμερικανοί. Οπως και για την άνευ λόγου και αιτίας επίσκεψη Ζελένσκι το περασμένο φθινόπωρο στην Αθήνα έδειχναν ιδιαίτερο ενδιαφέρον οι Αμερικανοί. Οπως και για την πρόσφατη επίσκεψη Ερντογάν έδειχναν ενδιαφέρον οι Αμερικανοί. Και ας ανακοίνωσε ο Πούτιν ότι θα επισκεφθεί την Αγκυρα σύντομα.
Γιατί όλα αυτά; Γιατί τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Γερμανία είναι δύο δυνάμεις που έχουν καθοριστική επιρροή στην επιλογή των προσώπων που θα στελεχώσουν τις νέες ηγετικές ομάδες της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ εντός του 2024. Τις θέσεις του Νορβηγού Στόλτενμπεργκ, της Γερμανίδας Φον ντερ Λάιεν, του Βέλγου Σαρλ Μισέλ, του Ισπανού Μπορέλ. Μία θέση ο Νότος θα την πάρει, κι ας κάηκε ο Κόστα της Πορτογαλίας. Επειτα από πέντε χρόνια στην πρωθυπουργία ο κύριος Μητσοτάκης θα προτιμούσε, αν οι περιστάσεις το ευνοούσαν (ακόμη όχι), να αναλάβει διεθνή ρόλο από το να συνεχίσει να «συμπλέκεται» και να τσαλακώνεται με τους ολιγάρχες του ποδοσφαίρου που δεν προσκυνούν το μεγαλείο του.
Σηματοδοτεί προθέσεις
Η στάση του πρωθυπουργού στο ζήτημα του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών θα σηματοδοτήσει οριστικά και τις προθέσεις του. Αν έχει κλειδώσει τη φυγή του σε ευρωπαϊκό αξίωμα, θα τον νομοθετήσει (μαζί με τυχόν συνυποσχετικό) λίγο πριν από τις ευρωεκλογές, αδιαφορώντας παντελώς για το πολιτικό κόστος.
Θα κάνει «ευρωπαϊκή μεταρρύθμιση». Αν το σχέδιο δεν του βγαίνει, επιθυμεί να παραμείνει, και άρα το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών θα είναι κρίσιμο για την επιβίωσή του, τότε ο γάμος θα νομοθετηθεί μετά τις ευρωπαϊκές εκλογές. Οπως και να έχει, ακόμη και τυχούσα απόφασή του για σύγκρουση με τους ολιγάρχες του πρέπει εφεξής και για μερικούς μόνο μήνες να ερμηνεύεται με ρήτρα ευρωπαϊκής φιλοδοξίας.
