Με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, η Εκκλησία της Ελλάδας δεν κατάφερε να βρει τον φυσικό συνεχιστή της διαδρομής που κινητροδότησε ο μακαριστός Χριστόδουλος. Δεν πήγε παραπέρα. Πιο μακριά. Ο πολύπειρος Ιεράρχης ωστόσο, έχει αποδείξει σε πλείστες κρίσιμες συγκυρίες κατά τη διάρκεια της διακονίας του στην ηγεσία της Εκκλησίας της Ελλάδας, ότι αντιλαμβάνεται εγκαίρως και σφαιρικά την ηχώ των εξελίξεων. Τα σιωπηλά, υπόγεια κύματα στην ελληνική κοινωνία, και τη μελλοντική διαδρομή τους.
Η παρέμβασή του για τα ομόφυλα ζευγάρια και την προοπτική υιοθεσίας παιδιών, πολύ περισσότερο τεκνοθεσίας, μοιάζει βγαλμένη μέσα από τη ζώσα εμπειρία. Από την πραγματικότητα. Από την… κανονική πραγματικότητα, όχι από τη φαντασιακή που σεργιανίζει ως ονείρωξη στα μυαλά παραπλανημένων, δήθεν δικαιωματιστών και στις περισσότερες περιπτώσεις… υποκριτών.
Η διαμόρφωση του χαρακτήρα ενός παιδιού, περνάει αναπόφευκτα μέσα από τις εικόνες, την εμπειρία και την ποιότητα ζωής που του προσφέρει η οικογένεια. Η οικογένεια στον πυρηνικό χαρακτήρα της. Με ξεκάθαρους ταυτοτικούς ρόλους. Που δεν χρειάζονται… επεξήγηση, για να αγκαλιάσουν ως διαρκής αλήθεια την ανόθευτη καρδιά ενός μικρού παιδιού.
Μαμά 1 και μαμά 2… Μπαμπάς 1 και μπαμπάς 2… Η ωδή του δήθεν, με δυνητικά μοιραίες συνέπειες για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα ενός μικρού παιδιού.
Η Ιστορία και η ηθική διαδρομή της ανθρωπότητας μας υποδεικνύουν τη φροντίδα του μέλλοντος ενός παιδιού, ως το περισσότερο αυτονόητο πειστήριο της συλλογικής προόδου. Για τα παιδιά (πρέπει να) τα κάνουμε όλα.
Και η Εκκλησία, ο πιο συντηρητικός Θεσμός της κοινωνίας μας, παραδίδει (δωρεάν) μαθήματα (πραγματικής) προόδου. Επιβεβαιώνοντας τη θεμελιώδη και αλεξίσφαιρη αρχή της επικοινωνίας. Το μέσο είναι το μήνυμα.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
