Η τελευταία μάζωξη της… παιδικής χαράς των Βρυξελλών, αφορά τη Σύνοδο Κορυφής των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με κεντρική ατζέντα ακόμη μια αχρείαστη και επιζήμια για τον αξιακό κώδικα και το πολιτικό μέλλον της Ενωμένης Ευρώπης διεύρυνση.
Η Αλβανία, για την οποία αντιστέκεται η Ελλάδα, η Ουκρανία και η Μολβδαβία, διεκδικούν να γίνουν μέλη της ευρωπαϊκής οικογένειας. Μιας οικογένειας στην οποία δεν έχουν καμία θέση, αξιακά, ηθικά, ιστορικά, στρατηγικά. Η ένταξη χωρών που λειτουργούν ως… προτεκτοράτα της πέραν του Ατλαντικού υπερδύναμης, δεν προσφέρει αλλά αφαιρεί από το ευρωπαϊκό ιδεώδες. “Μικραίνει” την Ευρώπη, όπως συνέβη με τις τελευταίες πολλές διευρύνσεις, χωρών που έλυσαν τα προβλήματά τους και προκάλεσαν ρωγμές στο Σώμα της Ευρωπαϊκής Δημοκρατίας.
Η διεφθαρμένη Ουκρανία, η διεφθαρμένη Αλβανία, η σκοτεινή Μολδαβία. Σε άλλες εποχές, τότε που η Ευρώπη δεν είχε… νανισμό στην πολιτική ηγεσία της, καμία σχετική συζήτηση δεν θα ξεκινούσε. Σήμερα, η ισχυρότερη χώρα της ηπείρου μας, η Γερμανία, εγκλωβισμένη στην παγίδα της αμερικανικής στρατηγικής με την ενθουσιώδη εμπλοκή στην… παράσταση της Ουκρανίας, μοιάζει αδύναμη να αντιδράσει και να αντισταθεί. Παραδομένη σε προβλήματα εσωτερικής συνοχής και οικονομικής αυτάρκειας. Με την τριπλέτα Σολτς-Μπέρμποκ-Λίντνερ να προσλαμβάνουν ρόλο… μοιραίων, κατά τον Βάρναλη.
Η Ευρώπη δεν χρειάζεται διεφθαρμένες χώρες. Χρειάζεται περισσότερο φως. Και ηγεσία. Όχι… παιδική χαρά.
Του Νίκου Φυλάγγελου
