Ο χρόνος… Ο χρόνος που γιατρεύει τις μεγαλύτερες και τις περισσότερες πληγές, ή έστω συρρικνώνει τις αφορμές για γκρίζα σύννεφα.
Ο χρόνος βρίσκεται στο επίκεντρο της στρατηγικής για την προσωπική επιβίωσή του, την οποία υλοποιεί ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου. Μετά τη βάρβαρη τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς, ο “Βασιλιάς Μπίμπι” βρίσκεται στο επίκεντρο της περισσότερο σκληρής κριτικής που έχει δεχθεί καθόλη τη διάρκεια της μακράς πολιτικής διαδρομής του.
Παραμένει εδώ, ωστόσο. Ο Μπένι Γκαντζ δεν έχει κάνει ακόμη το μεγάλο βήμα να ζητήσει πρόωρες εκλογές, τις οποίες θα κέρδιζε, σύμφωνα με τις σχετικές εκτιμήσεις των δημοσκοπήσεων, και κυρίως εντός του Λικούντ δεν έχει σωρευτεί ακόμη πρώτη ύλη για εσωκομματική εξέγερση, που θα μπορούσε να αμφισβητήσει ευθέως τον Νετανιάχου, και να τον ωθήσει σε απομάκρυνση από την ηγεσία του κόμματος, πιθανότατα υπέρ του Γιόσι Κοέν.
Όσο λοιπόν ο χρόνος περνάει, με τον Νετανιάχου να παραμένει στην πρωθυπουργία, ο χρόνος λειτουργεί υπέρ του “Μπίμπι”. Ο ίδιος άλλωστε έχει αποδείξει ότι γνωρίζει να σκηνοθετεί κάθε φορά τους κατάλληλους ελιγμούς, προκειμένου να εξασφαλίσει την πολιτική επιβίωσή του.
Κάπως έτσι άλλωστε η Ιστορία τον έχει ήδη καταγράψει ως τον μακροβιότερο πρωθυπουργό του ισραηλινού έθνους.
Του Κυριάκου Βελισσάριου
