Η υπόθεση του Γλυπτών του Παρθενώνα προσφέρεται για διαχρονικό αναστοχασμό.
Μια πρώην αυτοκρατορία, η Μεγάλη Βρετανία περνάει από γενιά σε γενιά το ταυτοτικό αποτύπωμα του σφετερισμού μιας πολιτιστικής κληρονομίας που δεν της ανήκε. Δεν τη δημιούργησε η ίδια. Την υφάρπαξε από άλλους λαούς. Και δεν την επιστρέφει πίσω, μέχρι σήμερα. Δεν θα την επιστρέψει, πιθανότατα ποτέ.
Τα Γλυπτά Παρθενώνα έχουν αυτοτελή και αυτόφωτη Ιστορία. Ενώνουν το νήμα της γέννησης της Δημοκρατίας στην Αρχαία Αθήνα, και διαπερνούν τους αιώνες, αγέρωχα και ανθεκτικά στη φθορά της συγκυρίας.
Ο Ρίσι Σούνακ διαχειρίστηκε μικροκομματικά τη συνάντησή του με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, την οποία και ακύρωσε, άγαρμπα και αισθητικά άκομψα. Και εκείνος ωστόσο υποτάσσεται στην ωδή της συγκυρίας. Είναι περαστικός. Τα Γλυπτά θα είναι εκεί και μετά από εκείνον.
Ακόμη και αν δεν επανενωθούν στον Παρθενώνα, οι αγέννητες γενιές των ανθρώπων που θα τα αντικρίζουν στο Βρετανικό Μουσείο, θα θυμούνται ότι στην Αρχαία Αθήνα γεννήθηκε το αρτιότερο των πολιτευμάτων που επινόησε η ανθρώπινη σκέψη.
Χάρη στο οποίο, η αλλαγή, ως κινητήριος δύναμη της προόδου, βρήκε ζωτικό χώρο στις κοινωνίες που εναλλάσσονται τη σκυτάλη της δημιουργίας κάθε εποχή.
Η Ιστορία έχει προ πολλού κρίνει τους Βρετανούς. Ως κληρονόμους σφετεριστών…
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
