Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Δεν ξέρω τι είδους ανθρωποφαγία είχε συναντήσει ο Κασσελάκης στους διαδρόμους και στα γραφεία της Goldman Sachs, νομίζω όμως ότι αυτή η κανιβαλική ατμόσφαιρα οχλοβοής φοιτητικού αμφιθεάτρου που έζησε το περασμένο Σάββατο στην αίθουσα της Κεντρικής Επιτροπής θα του μείνει αξέχαστη. Οι ανθρωποφάγοι αυτή τη φορά, αντί για κουστούμια και γραβάτες ή ταγέρ με γόβες, φορούσαν ξεχειλωμένα μπλουζάκια πόλο, τζιν σακάκια, εμπριμέ πουκαμίσες και κακόγουστες πασμίνες. Πάλι καλά που είχαν ξεχάσει στην ντουλάπα τα στρατιωτικά αμπέχονα και τα ταγάρια της δεκαετίας του 1980…
Η ελληνική Αριστερά, λοιπόν, στα χειρότερά της. Πραγματική απελπισία. Καμαρίλα, ιδιοτέλεια, φραξιονισμός, τραμπουκισμοί, αλλά και… κατινιές, από αυτές που παραπέμπουν περισσότερο σε μαλλιοτραβήγματα αστέρων πρωινάδικου, παρά σε ιδεολογική αντιπαράθεση «συντρόφων». Ξεφτιλίκι και χαράς ευαγγέλια για τα κανάλια της διαπλοκής που έψαχναν τροφή για να στήσουν το…αρνητικό κοντράστ με τη θριαμβευτική επίσκεψη του «Μωυσή» στο σούπερ μάρκετ.
Ας έρθουμε, όμως, στα συγκαλά μας. Γι’ αυτό το κατάντημα ευθύνεται ο νέος αρχηγός; Λοιπόν, όσο και να αντιπαθεί κάποιος τον κ. Κασσελάκη, αν θέλει να είναι στοιχειωδώς αντικειμενικός οφείλει να ομολογήσει ότι η προσπάθεια αμφισβήτησης με το «καλημέρα» της εκλογής του, μιας εκλογής, μάλιστα, άμεσης από τους ανώνυμους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν πράξη κατεξοχήν αντιδημοκρατική. Επιπρόσθετα, αποτέλεσε ευθεία προσβολή για τον απλό κόσμο που έσπευσε στις κάλπες, δίνοντας… ένεση ζωής σε ένα κόμμα που χαροπαλεύει.
Σε εκείνη την αναμέτρηση δεν ψηφίστηκε ο Στέφανος Κασσελάκης. Μέσα στην απελπισία τους απλώς οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ (και όχι μόνον) μαύρισαν όλες εκείνες τις εναλλακτικές που θα αποτελούσαν εγγύηση για την παραμονή του οικογενειοκρατικού καθεστώτος Μητσοτάκη στην εξουσία! Με πρώτη και καλύτερη την κυρία Αχτσιόγλου, που με ύφος πληγωμένης φαμ φατάλ αντιπολιτεύεται τον νέο πρόεδρο τοξικά, λες και της άρπαξε την μπουκιά από το στόμα.
Για τους υπολοίπους που υποτίθεται ότι αποτελούσαν και την εσωκομματική αντιπολίτευση στον Τσίπρα δεν συντρέχει λόγος ούτε απλής αναφοράς. Γιατί δεν αποτελούν αξιομνημόνευτη συνιστώσα. Εμετρήθησαν, εζυγίσθησαν και ευρέθησαν… αυτοί και ο εαυτός τους. Μπορούν να πάρουν το σακίδιό τους και να αποχωρήσουν, έστω και με πολεμικές ιαχές, όπως το μεσημέρι του περασμένου Σαββάτου.
Αν υποθέσουμε ότι αρχηγός τους είναι ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, που ήδη «χαιρέτισε», δυσκολεύομαι να αντιληφθώ την ακριβή ιδεολογική απόχρωσή τους στον παρδαλό καμβά της Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ.
Νοικοκύρης των δημόσιων οικονομικών με… μνηνονιακή συνταγή λιτότητας και υπερφορολόγησης, προσηνής συνομιλητής των δανειστών, φιλαράκος του Στουρνάρα, απολογητής ακόμα και του αισχρού εξωδικαστικού συμβιβασμού με τη Siemens, τι δουλειά έχει ο Τσακαλώτος με τη «ριζοσπαστική Αριστερά»; Α! Ξέχασα. Τον ενώνουν με τον Φίλη, τον Σκουρλέτη, τον Βούτση και τους υπολοίπους ο εθνομηδενισμός και η συμπάθεια στους μπαχαλάκηδες των Εξαρχείων. Ε, ας πάνε όλοι μαζί στο καλό, να αναζητήσουν την τύχη τους σε ένα άλλο σχήμα, κι αν ποτέ ξεπεράσουν τα ποσοστά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ξανασυζητάμε. Το κόμμα με τον Κασσελάκη δεν τους χωράει, να τον ρίξουν δεν μπορούν και η πιο τίμια στάση είναι αυτή του συντρόφου Τζουμάκα, που εξαρχής, ο δόλιος, ξεκαθάρισε τη θέση του.
Ξαναγυρνάω, λοιπόν, στη μοναδική επίδοξη «δελφίνο», την Εφη Αχτσιόγλου. Αρχισα να διαβάζω προχθές τη δήλωση…μανιφέστο στην Κεντρική Επιτροπή, ένα από αυτά τα απίθανα σεντόνια ανακυκλούμενης μπουρδολογίας, που αποτελούν την καλύτερη συνταγή για τη θεραπεία της αϋπνίας.
Στην πρώτη κιόλας παράγραφο, όμως, έμεινα εμβρόντητος: «Οι μεγάλες προσδοκίες των σαρωτικών αλλαγών και της εντυπωσιακής ανάκαμψης που είχε καλλιεργήσει ο σημερινός πρόεδρος δεν επιβεβαιώθηκαν στην πραγματική ζωή»!
Τι λες, βρε Εφούλα μου; Ο Κασσελάκης εξελέγη στις 24 Σεπτεμβρίου. Σήμερα έχουμε 13 Νοεμβρίου. Τι έπρεπε, δηλαδή, να έχει κάνει σε επτά εβδομάδες; Να έχει καταλάβει τα χειμερινά ανάκτορα του Μητσοτάκη; Ή να επιστρατεύσει τον Φαναρά για να τον δείχνει πρώτο στις δημοσκοπήσεις; Τι είδους «εντυπωσιακή ανάκαμψη» θα μπορούσε να πετύχει σε δύο μήνες ένας αρχηγός που… προσγειώθηκε από το πουθενά και ψηφίστηκε ως «διέξοδος ελπίδας», όχι ως επιλογή σιγουριάς;
Δεν πρόλαβε ο άνθρωπος να κάτσει στην καρέκλα του, να μυρίσει λίγο την ατμόσφαιρα στη Κουμουνδούρου, να πάει τρεις βόλτες στη Βουλή, να σφίξει τα χέρια πολιτών στους δρόμους, και υπήρχε η απαίτηση να τριπλασιάσει τα ποσοστά ενός κόμματος… σμπαραλιασμένου σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Δυστυχώς, αυτή δεν είναι απαίτηση λογικής, αλλά ένδειξη παθολογικής ανυπομονησίας: «Να τον διώξουμε γρήγορα και να αναλάβουμε εμείς»…
Το «εμείς» της Εφούλας πάλι δεν είμαι σε θέση να το προσδιορίσω. Υπάρχουν στο επιτελείο και στον στενό της κύκλο αρκετοί πυροβολημένοι, υπάρχουν και κάποιοι κατά γενική ομολογία σοβαροί. Διάσπαρτοι κυκλοφορούν ανάμεσα στα στρατόπεδα και μερικοί που σήμερα είναι και αύριο… δεν είναι. Οι λεγόμενοι «ισαποστάκηδες».
Αν ρωτήσεις, δηλαδή, τι σκέφτεται ο Ραγκούσης, η Γεροβασίλη, ο Τεμπονέρας, δεν είναι καθόλου βέβαιον ότι θα βγάλεις άκρη. Τη μία μέρα με τον Στέφανο, νομιμόφρονες «προεδρικοί», την άλλη με το «6+6», την τρίτη αντάρτες κατά του δημοψηφίσματος. Ακροβατούν εκ του ασφαλούς μέχρι να δουν πού θα κάτσει η μπίλια.
Σίγουρα ο Κασσελάκης δεν μπορεί να στηριχθεί σε τέτοιους. Αν επικρατήσει, θα σπεύσουν να τον αγκαλιάσουν, αλλά είναι βέβαιο ότι θα δίνουν διαπιστευτήρια κι αλλού. Οχι μόνο στην Αχτσιόγλου.
Την ώρα που έκλεινα αυτό το κείμενο διάβασα και τη νέα ανακοίνωση της Εφης. Δυστυχώς, δεν μπορεί να συγκρατήσει το μένος της για τον νέο πρόεδρο. Οι δηλώσεις της αποπνέουν οργή, για να μην πω μίσος. Γι’ αυτό θα είναι καλύτερο και για τους δύο να χωρίσουν εγκαίρως.
Αν χρειαστεί, ας μείνει μόνος του ο Κασσελάκης με τον Πολάκη, τον ναύαρχο και την Αυγέρη, να ξαναστήσει το μαγαζί από την αρχή. Εφόσον καταφέρει να βρει κόσμο για να το γεμίσει, δεν έχει ανάγκη κανέναν. Κι ας του φάνε τις μισές έδρες αύριο. Αν πάλι δεν τα καταφέρει, ας γυρίσει στο Μαϊάμι.
Επιμύθιον: Παρότι προς στιγμήν συνασπίστηκαν οι πάντες («ομπρελίνοι», «εφουλάκηδες» και «ισαποστάκηδες») σε ένα κομματικό όργανο, όπου οι ισορροπίες φαίνονταν αμφίρροπες, δεν κατάφεραν να ρίξουν τον Κασσελάκη. Ο μικρός ίσως αποδειχτεί ικανός θηριοδαμαστής. Μόνο που το τσίρκο του ΣΥΡΙΖΑ δεν χρειάζεται θηριοδαμαστή. Απολυμαντή χρειάζεται, για να φύγουν τα τσιμπούρια, οι αράχνες και οι κοριοί, που πράγματι (θέλοντας ή μη) λειτουργούν ως «πέμπτη φάλαγγα» για λογαριασμό του Μητσοτάκη…
