Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Αφήνω την Κασσελακιάδα, τη βαρέθηκα, και πάω στα ουσιώδη. Παρατηρώ την αγωνία με την οποία προσπαθεί η κυβέρνηση να βάλει λίγο φρένο στην ακρίβεια, ειδικά στα τρόφιμα. Σ’ αυτά ο πληθωρισμός τρέχει πολύ περισσότερο απ’ τον μέσο όρο του, αν και κατά την εμπειρία μου τα νοικοκυριά χάνουν πολύ περισσότερα από την αγορά απορρυπαντικών και καθαριστικών, απ’ όσο αγοράζοντας μακαρόνια και ρύζια.
Όποιος πάει τακτικά στο σούπερ μάρκετ κι εγώ πάω, ξέρει ότι η ετήσια αύξηση τιμών στα τρόφιμα είναι μεγαλύτερη από άλλα προϊόντα, όμως το πολύ χρήμα συνεχίζει να φεύγει στην αγορά μη-τροφίμων, που είναι εξ ίσου απαραίτητα με τα τρόφιμα αλλά και πανάκριβα. Τι θέλω να πω; Ότι μπορεί το κριθαράκι ή το σαλάμι να ανεβαίνουν με 9% ετησίως (απαράδεκτο), όμως τα καθαριστικά μπάνιου ή τα σαμπουάν που ανεβαίνουν μόνο με 4% έχουν ήδη εξωφρενικές τιμές, με αποτέλεσμα αυτό το +4% να προσθέτει πολύ περισσότερα στην απώλεια που έχει το οικογενειακό πορτοφόλι.
Θα πείτε πως ούτε στο «καλάθι του νοικοκυριού» του Άδωνη, ούτε στη «μόνιμη μείωση τιμής» του Σκρέκα περιλαμβάνονται μόνο τρόφιμα. Έχει απ’ όλα. Ναι, αλλά όλη η δημοσιότητα κατά της ακρίβειας επικεντρώνεται στο πορτοκάλι, στη φέτα και στο ζυμαρικό, άρα και η κυβερνητική αντίδραση επικεντρώνεται εκεί, ενώ τα σούπερ μάρκετ και οι πολυεθνικές κερδίζουν κυρίως από τα χιλιάδες υπόλοιπα βιομηχανικά και εισαγόμενα προϊόντα που έχουν στα ράφια τους.
Εδώ που τα λέμε, τι τριγωνικές συναλλαγές να κάνει μια πολυεθνική για τη φάβα Σαντορίνης ή για την πατάτα και τη γραβιέρα; Δεν λέω πως κι εκεί δεν επεμβαίνει ο πονηρό μυαλουδάκι του Έλληνα παραγωγού και μεσάζοντα που λένε «αφού ανέβηκαν όλα, ανεβάζω κι εγώ» χώνοντας αυθαίρετα ένα 15% δίχως καν κοστολόγηση προϊόντος, αλλά το μεγάλο παιχνίδι δεν γίνεται ούτε στα γκρέιπφρουτ από την Κρήτη, ούτε στο τυρί απ’ την Αμφιλοχία ή τη Νάξο.
Το χοντρό κερδοσκοπικό παιχνίδι γίνεται στα καθαριστικά, στα απορρυπαντικά, στα σαμπουάν και σ’ όλα αυτά τα βιομηχανικά προϊόντα που κατασκευάζονται αλλού, αγοράζονται από εταιρείες τρίτων χωρών, μεταπωλούνται στη συνέχεια εικονικά σε θυγατρικές πολυεθνικών και τελικά μετα-μετα-πωλούνται στη χώρα μας σε απίθανα υψηλές τιμές, που όμως είναι εντός των νομίμων περιθωρίων κέρδους της ελληνικής νομοθεσίας. Και όταν γεμίζουμε το καλάθι του σούπερ μάρκετ, διαπιστώνουμε ότι το 60% όσων πληρώσαμε ήταν σ’ αυτά τα αγαθά, ενώ για τα τρόφιμα ήταν μόνο το 20-30%.
Καλά τα λες, θα πείτε, αλλά η λύση ποια είναι; Δεν την έχω στο τσεπάκι, υποθέτω όμως ότι για να βάλουν τον Μητσοτάκη να στέκει μπροστά σ’ ένα ράφι και να κοιτάζει τιμές, κάτι του έχουν ετοιμάσει ως λύση ή προσπάθεια λύσης. Παρεμπιπτόντως, να ενημερώσω ότι κανένας πια δεν πιστεύει στη θεωρία του «εισαγόμενου» πληθωρισμού κι ας υπάρχει αυτός. Όταν αιχμή της κυβερνητικής μάχης γίνονται τα τεράστια πρόστιμα στις αλυσίδες για «αδικαιολόγητες αυξήσεις», δεν μπορεί παράλληλα να σταθεί και το επιχείρημα του «εισαγόμενου».
Για να δούμε τι θα απογίνει. Δύσκολο το θέμα της ακρίβειας, ο Σκρέκας είναι ικανός και γνωρίζει, αλλά τελικά όλα εκ του αποτελέσματος κρίνονται. Και η μάχη θα είναι μακρά. Την πιθανότητα να τους καλέσει και να τους απειλήσει ότι θα τους κλείσει εντελώς για ένα τρίμηνο, τη σκέφτηκε; Ή θα του πουν ότι θα μείνουν οι εργαζόμενοι τους στον δρόμο;
