Δυο δεκαετίες στο τιμόνι μιας χώρας με… ποινικό μητρώο. Ανατρέποντας κάθε πιθανότητα και τα προγνωστικά, ανατρέποντας το ίδιο το κεμαλικό κατεστημένο, το οποίο τον οδήγησε στη φυλάκιση, στον πρόλογο της απογείωσης της θυελλώδους πολιτικής σταδιοδρομίας του, τότε που ήταν Δήμαρχος Κωνσταντινούπολης.
Ο Ταγίπ Ερντογάν. Άντεξε. Στάθηκε. Και συνεχίζει. Εργαλειοποιώντας το τεράστιο πληθυσμιακό μέγεθος της Τουρκίας και κατά συνέπεια τις υπετροφικές γεωστρατηγικές δυνατότητές της. Με την ανοχή της συλλογικής Δύσης βέβαια, που δεν σταμάτησε ποτέ να “παίζει” (και) μαζί του, όταν κάποιοι αφελείς και “ενσωματωμένοι” δημοσιολογούντες στην Ελλάδα τον παρουσίαζαν ως “απομονωμένο”.
Στη σκιά του πολέμου Ισραήλ-Χαμάς, ο “Ατατούρκ” της εποχής μας επιχειρεί και πάλι να εμφανιστεί ως “πατέρας” του σύγχρονου Ισλάμ. Ως πολιτικός ηγέτης του. Δύσκολα τα καταφέρνει. Εκείνο ωστόσο που καταφέρνει με αξιοσημείωτη αρμονία, είναι να λειτουργεί ως “γητευτής” της ψυχολογίας του μουσουλμανικού κόσμου.
Φυσικά και να την εργαλειοποιεί υπέρ του.
Του Νίκου Φυλάγγελου
