Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης
Με τον ΣΥΡΙΖΑ σε ελεύθερη πτώση και το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη σε λήθαργο, κάποιοι αναζητούν την «ευκαιρία» για την δημιουργία κάτι «νέου» και άφθαρτου. Ο κ. Σπίρτζης δήλωσε ότι δεν θα έχει πρόβλημα αν το έμβλημα του νέου κόμματος θα είναι ένας ήλιος, αρκεί να είναι κόκκινος. Αν και σε αυτή την περίπτωση μπορεί να εγείρει θέμα πνευματικών δικαιωμάτων ο αποκλειστικός κάτοχος του κόκκινου στην Ελλάδα, ο κ. Κουτσούμπας του ΚΚΕ.
Από την άλλη πλευρά, ένας κόκκινος ήλιος είναι κάτι πιο «φυσιολογικό» απ’ ότι ένας πράσινος ήλιος. Πράσινα είναι τα φυτά, το χορτάρι, αλλά όχι ένας ήλιος. Υπό αυτή την έννοια έχει δίκιο ο άλλοτε υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ και στέλεχος του ΠΑΣΟΚ παλαιότερα. Με έναν κόκκινο ήλιο θα είχαμε μία σχετική αποκατάσταση της αλήθειας.
Και στο κάτω – κάτω της γραφής δεν υπάρχει ένας Ανδρέας Παπανδρέου για να μας πείσει ότι ο γάιδαρος πετάει, όπως μας έπεισε ότι θα μπορούσε να βρεθεί στο σύμπαν ένας πράσινος ήλιος. Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα! Τα κόμματα προκύπτουν μέσα από ιστορικές αναγκαιότητες και όχι επειδή συγκεντρώνονται διάφοροι που στερούνται ρόλου και τον αναζητούν.
Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου ολοκλήρωσε την πορεία του πολύ πριν από τα μνημόνια. Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου, ο υιός του ιδρυτή, διαχειρίστηκε όπως διαχειρίστηκε τη χρεοκοπία της χώρας. Το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου και της Φώφης που στήριξε στη συνέχεια τα μνημόνια και την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρώπη δεν ήταν το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Ήταν κάτι άλλο. Τον χώρο του λαϊκισμού στην κεντροαριστερά τον είχε ήδη καταλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ. Το Παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ είχε μετακομίσει στον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα. Με μία διαφορά!
Είχαν ήδη εκλείψει οι λόγοι που ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε δημιουργήσει το ΠΑΣΟΚ. Οπότε και η ήττα του Παπανδρεϊκού ΣΥΡΙΖΑ ήταν νομοτελειακή. Ο Αλέξης Τσίπρας από την πλευρά του προσπαθούσε να μεταλλάξει το κόμμα του σε κάτι άλλο από εκείνο που ξεκίνησε. Θεώρησε μεγάλη αλλαγή να μετατραπεί ο ακροαριστερός ΣΥΡΙΖΑ σε κάτι πιο κεντροαεριστερό. Στα μάτια τους η μετατόπιση προς τον Παπανδρεϊσμό ήταν σαν να μετακινείται ολόκληρη η Ανταρκτική προς τον Ισημερινό. Μέγιστη ιεροσυλία για τους παραδοσιακούς αριστερούς. Και κάπου εκεί βρίσκεται η ουσία της αντιπαράθεσης με την ομπρέλλα.
Το θέμα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι η μετάλλαξη δεν ξεφυτρώνει ως απόφαση κάποιου πολιτικού γραφείου, όπως επιχείρησε και εξακολουθεί να επιχειρεί ο κ. Τσίπρας, αλλά ως λαϊκή εντολή. Και ο λαός δεν έδωσε τέτοια εντολή στον κ. Τσίπρα στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Κι ακόμη, η μεταγραφή των Παπανδρεϊκών στον ΣΥΡΙΖΑ δεν συνιστά κάτι περισσότερο από τη μεταγραφή κάποιων προσώπων από το ένα κόμμα στο άλλο. Πολύ απλά, το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου δεν υπάρχει…
Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη βρίσκεται σε λήθαργο. Πόνταρε κι αυτό σε μια συνέχεια του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Αυτός είναι και ο λόγος που το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σήμερα τόσο κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ. Επειδή και τα δύο κόμματα ερίζουν για την κληρονομιά του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. Και τέλος αυτός είναι ο λόγος που η οικογένεια Παπανδρέου προκρίνει ουσιαστικά το σενάριο συγχώνευσης των δύο κομμάτων. Επειδή νομίζει ότι έτσι θα επανέλθει στο προσκήνιο…
Νέο Παπανδρεϊκό κόμμα υπό τον κ. Κασσελάκη; Μα οι συντελεστές του μεγάλου αυτού πολιτικού θιάσου που θέλει να ξαναπάρει τα ηνία της εξουσίας παραμένουν οι ίδιοι. Δεν θα μποορύσαν να σκεφτούν διαφορετικά. Ο κ. Τσίπρας εξακολουθεί να κινεί τα νήματα, με βοηθούς του κυρίους Πολάκη και Παπά. Το σενάριο παραμένει το ίδιο. Το πιστεύουν βαθιά. Και νομίζουν ότι αν απαλλαγούν από την ενοχλητική ομπρέλλα, όλα θα είναι πιο εύκολα.
Ότι θα μπορέσουν να διεκδικήσουν την εξουσία. Κι αν αυτό είναι αλήθεια, γιατί έχασαν τόσες εκλογικές μάχες. Πιστεύουν ότι ο κόσμος θα ήθελε να τους ψηφίσει, αλλά δεν το έκανε επειδή υπήρχε ο Τσακαλώτος και η Αχτιόγλου. Αυτό θέλουν να πιστεύουν. Μας έχουν άλλκωστε συνηθίσει στις αυταπάτες. Μία πάνω, μία κάτω, δεν χάλασε και ο κόσμος. Εδώ ο Γιώργος Παπανδρέου νομίζει ότι βρήκε τρόπο να επιστρέψει στα πράγματα και έχει συμπράξει με τους υβριστές του. Στα άλλα θα κολλήσουμε;
Η ουσία είναι ότι υπάρχει ένα μεγάλο πολιτικό κενό αυτή τη στιγμή και με κάποιον τρόπο θα πρέπει αυτό να καλυφθεί. Αλλά δεν είναι απαραίτητο να γίνει από τους Τσίπρα και Παπανδρέου. Ένα νέο κόμμα πράγματι γεννιέται. Αλλά δεν είναι βέβαιο ότι πρόκειται για το κόμμα του Κασσελάκη. Ούτε και ότι είναι ορατό αυτή τη στιγμή. Το σημαντικό είναι να υπάρχουν οι συνθήκες που το κάνουν αναγκαίο. Το ποιος θα το εκφράσει είναι κάτι που το λύνει η ίδια η ζωή. Το μόνο σίγουρο είναι ότι υπάρχουν πολλές εκπλήξεις στον δρόμο μας.
