Οι λέξεις και τα συναισθήματα που ζωγραφίζουν, κάθε φορά που τοποθετούνται στη σωστή σειρά. Τη σωστή στιγμή. Από τον σωστό “συγγραφέα”…
Σχεδόν 14 χρόνια μετά την απαρχή της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων, που έφερε στην Ελλάδα με την υπογραφή του με φόντο το Καστελόριζο ο τελευταίος των Παπανδρέου, ο Κώστας Καραμανλής επέλεξε να μοιραστεί με την κοινωνία τις “άβολες αλήθειες” αυτής της εθνικής περιπέτειας.
Αναγνωρίζοντας το μερίδιο ευθύνης και των δικών του κυβερνήσεων, στην υστέρηση της διαδρομής προόδου και μετασχηματισμού της ελληνικής οικονομίας, ο τελευταίος πρωθυπουργός που έφερε στην κάλπη περισσότερους από 3 εκατομμύρια Έλληνες για να τον ψηφίσουν, περιέγραψε τα… υστερόγραφα της εθνικής καταστροφής.
Η Ελλάδα ως πειραματόζωο, η Ελλάδα ως θύμα παραδειγματικής τιμωρίας. Μια χώρα, η δική μας, που πλήρωσε ακριβό τίμημα, με τη φτωχοποίηση της κοινωνίας σε οικονομικό αλλά και συναισθηματικό επίπεδο. Η κοινωνία μας δείχνει να έχει “στεγνώσει” από φως τα πολλά τελευταία χρόνια.
Και φυσικά, η Ελλάδα που έχασε έδαφος σε διεθνές επίπεδο, και από κεντρικός και πολυδιάστατος “παίκτης”, με συνεργασίες με τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Ρωσία και την Κίνα, στον πυρήνα της κοινής ευρωπαϊκής οικογένειας, στερήθηκε ζωτικό χώρο διεθνούς παρέμβασης. Παραμερίστηκε. Περιθωριοποιήθηκε.
Ο νέος πρόλογος για το επόμενο μέλλον εκκινεί αναπόφευκτα από αφετηρία χειρότερη από εκείνη στην οποία βρισκόταν το έθνος, όταν ο τελευταίος Παπανδρέου ανέλαβε το 2009 την εξουσία, με τις εκλογές του “λεφτά υπάρχουν”. Από τότε που ο Κώστας Καραμανλής “κατέβηκε από το τρένο”.
Μια στιγμή που προκάλεσε ρωγμή και ασυνέχεια στην εθνική διαδρομή. Επιτρέποντας στα άκρα και τις ακρότητες που τα συνοδεύουν, το μίσος και τον διχασμό, να εδραιωθούν στον δημόσιο βίο. Και να κακοποιούν την εθνική υστεροφημία.
Του Μάνου Οικονομίδη
