Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Οι εφημερίδες της Αριστεράς ξεσήκωσαν χθες τον κόσμο επειδή ο πρωθυπουργός δεν θέτει ζήτημα κομματικής πειθαρχίας στους βουλευτές της Ν.Δ. για το ζήτημα του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών. Επειδή τους επιτρέπει να ψηφίσουν κατά συνείδηση το σχετικό νομοσχέδιο όταν έρθει προς έγκριση στην Βουλή.
Επειδή δεν το φέρνει τώρα στο Κοινοβούλιο αλλά σε βάθος τετραετίας. Εάν κατάλαβα καλά, το αίτημα των εκπροσώπων του διαφωτισμού και του συνθήματος «Ελευθερία – Ισότητα – Αδελφοσύνη» είναι η επιβολή… κομματικής πειθαρχίας. Δεν θυμάμαι, βεβαίως, να είχαν αντιδράσει το ίδιο τα μέσα αυτά όταν ο κύριος Μητσοτάκης είχε αφήσει την Κοινοβουλευτική του Ομάδα ελεύθερη να ψηφίσει κατά συνείδηση το νομοσχέδιο για το σύμφωνο συμβίωσης επί ΣΥΡΙΖΑ! Αλλά ας μην το κάνουμε θέμα. Ετσι είναι αυτοί. Ελευθερία όποτε μας βολεύει και κομματική πειθαρχία πάλι όποτε μας βολεύει. Σταθεροί στις «αρχές» τους.
Οι φιλελεύθερες εφημερίδες της μεταρρυθμιστικής Κεντροδεξιάς πάλι προτρέπουν αυτές τις μέρες τα κανάλια και την κυβέρνηση «να κλείσουν τα μικρόφωνα» μετά το επεισόδιο Μπέου. Με το επιχείρημα ότι όσοι δίνουν βήμα στον αθυρόστομο και ενίοτε προσβλητικό δήμαρχο Βόλου το κάνουν για λόγους τηλεθέασης. Χωρίς, βεβαίως, να διερωτώνται γιατί αυξάνει ο αριθμός των τηλεθεατών που στέκονται μπροστά από μία οθόνη κάθε φορά που εκείνος ομιλεί. Χωρίς να τους περνά από το μυαλό ότι ο Μπέος «ακούγεται» γιατί λέει δημοσίως (δυστυχώς όχι με ευπρεπή τρόπο και αυτό είναι το μέγα θέμα του) πράγματα που απασχολούν πολύ κόσμο και τα συζητά κάθε μέρα στα σπίτια και τα καφενεία.
Και, βεβαίως, χωρίς να κάνουν αυτοκριτική για το γεγονός ότι ύβρεις ανάλογες με αυτές που εξέμεσε ο δήμαρχος επαναλαμβάνονται καθημερινώς σε πλείστα όσα μέσα ενημερώσεως χωρίς κανείς να καλεί το Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο να παρέμβει και να κλείσει τα μικρόφωνα. Περίεργο, αλλά στην Ελλάδα ανακαλύπτουμε την ανάγκη για τον περιορισμό της ελευθερίας κάθε φορά που καταφέρνει να ακούγεται η διαφορετική άποψη για ζητήματα σεξουαλικού προσανατολισμού.
Ψευτοεπανάσταση
Κάποιοι είχαν μάθει καιρό τώρα στο όνομα της πολιτικής ορθότητας να μεταδίδεται οτιδήποτε προάγει την ψευτοεπανάσταση των σεξουαλικών σχέσεων και μόλις μία εφημερίδα, ένας (χυδαίος στην εκφορά των επιχειρημάτων του, συμφωνώ) δήμαρχος, ένας βουλευτής τόλμησαν να αμφισβητήσουν την κυρίαρχη μιντιακά άποψη και να καταθέσουν μία άλλη, σηκώθηκε σκόνη τεραστία: Η νέα απαίτηση είναι (όπως έκαναν οι Κνίτες στους Δαπίτες στα αμφιθέατρα της Μεταπολίτευσης) «αφαιρέστε τους τον λόγο». Στις τηλεοράσεις, στα ραδιόφωνα, στο facebook, παντού. Η νέα απαίτηση είναι «καθίστε κάτω»!
Δύο ερωτήματα τολμήσαμε να απευθύνουμε κι εμείς από αυτήν εδώ τη θέση επί συγκεκριμένων θεμάτων με εδραία επιχειρήματα, χωρίς ύβρεις, και ακολούθησαν από συγκεκριμένα μέσα, από συγκεκριμένες κυρίες, από συγκεκριμένα σάιτ επιθέσεις με το κλισέ περί… ομοφοβίας. Το τελευταίο για το οποίο θα μπορούσε να μας κατηγορήσει κανείς για όσα έχουμε κάνει μέχρι τώρα στη ζωή μας είναι ο φόβος. Οτι… φοβόμαστε συμπολίτες μας. Σιγά! Αυτό για το οποίο μας κατηγορούν συνήθως είναι το… θάρρος. Οχι ο φόβος. Πάντα έχουμε το θάρρος να λέμε τη γνώμη μας. Με επιχειρήματα. Εις απάντησιν των οποίων περιμένουμε πάντοτε επιχειρήματα. Οχι επίθετα!
Ο Μπέος με τον τρόπο που εκφράστηκε για τον Κασσελάκη ήταν απαράδεκτος. Ελεύθερος είναι κανείς να λέει ότι είναι «στρέιτ», να λέει ότι είναι «μπάι», να λέει ότι είναι «γκέι», χωρίς να τον φτύνει κανείς στο πρόσωπο με τις λέξεις του. Το πρόβλημα δεν είναι κανείς να είναι γκέι. Το πρόβλημα είναι να έχει γκέι ατζέντα. Ρατσιστική ατζέντα. Ατζέντα που αγαπά τα αγόρια και αποστρέφεται τα κορίτσια. Αλλά, και πάλι, κανείς δεν ζήτησε να του κλείσουν τα μικρόφωνα όταν τα είπε αυτά ο κύριος Κασσελάκης. Δικαίωμά του να τα λέει. Αλλά δικαίωμα και άλλων εκατομμυρίων να έχουν την αντίθετη άποψη. Δικαίωμά τους να βρίσκουν και βήμα για να τη λένε. Το ερώτημα λοιπόν είναι σαφές και συγκεκριμένο: Πώς έρχονται κάποιοι και απαιτούν από τις Αρχές και από τα ΜΜΕ να αφαιρείται ο λόγος; Ε; Για τον Πολάκη η ρητορεία του οποίου είναι βούτυρο στο αυτί ορισμένων κυβερνητικών γιατί δεν έθεσε ποτέ κανείς ζήτημα περιορισμού της έκφρασης της ελευθερίας; Η ελευθερία δεν ξεχωρίζει τις ύβρεις που συμφέρουν πολιτικά από τις ύβρεις που δεν συμφέρουν. Ελευθερία είναι!
Οι σωστές απαντήσεις
Γενικώς πάντως, και με αφορμή άλλα περιστατικά, διαπιστώνω ότι η ελευθερία του λόγου πολιτών και αξιωματούχων δεν είναι και τόσο απαραβίαστη στην πατρίδα μας όσο μας λένε. Τολμά να πει κάτι κανείς για τα εμβόλια στα κοινωνικά δίκτυα; Κατηγορούμενος στα δικαστήρια με τον νέο νόμο για τα fake news. Και ας πέφτουν σήμερα σαν τα κοτόπουλα οι άνθρωποι, όπως ομολογούν οι ιατροί.
Τολμά μια Θεσσαλή να πει μια παρόλα μες στα νεύρα της για τους νεκρούς του Παλαμά; Επικίνδυνη για το πολίτευμα! Κατηγορούμενη στα δικαστήρια για διασπορά ψευδών ειδήσεων. Ανάρτησε προχθές πολίτης αδιάσειστα στοιχεία για τη σχέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης με συγκεκριμένο κόμμα στις ΗΠΑ στο παρελθόν και τον εξευτέλισε για όσα αναληθή ισχυρίστηκε προ ημερών; Τσεκούρι! Η ανάρτηση κατέβηκε, εξαφανίστηκε χθες, με απόφαση του «Συντάγματος» του διαδικτύου.
Αυτή είναι, άραγε, η ελευθερία των φιλελευθέρων, αριστερών και δεξιών; Το… φίμωτρο; Παλαιά υπήρχε μια νέα απαίτηση από όλους: Η απαίτηση «να μισώ». Γιατί με το μίσος κτίζονται καριέρες. Τώρα που γύρισε ο αιώνας, έχουμε νέα απαίτηση: «Να μη μιλώ, να μη μιλούμε». Επιτρέπονται μόνο «οι σωστές απαντήσεις». Διότι άλλως ο πέλεκυς της λογοκρισίας καιροφυλακτεί. Σας έχω μία πρόταση: Καιρός να μάθουμε όλοι να ζούμε με το βάρος της γνώμης των άλλων στις πλάτες μας. Και να μάθουμε, όπως πολύ ωραία το γράφει ο Θεοτοκάς στα «Τετράδια Ημερολογίου», να την περιφρονούμε, αν δεν μας αρέσει. Οχι να τη λογοκρίνουμε. Είναι μεγάλη δύναμη να έχεις την ελευθερία να λες αυτό που θες αδιαφορώντας για το αν θα «κερδίσεις» την αντιπάθεια και την περιφρόνηση των άλλων. Αντιπαθήστε ελευθέρως, λοιπόν. Αφού όμως έχετε προηγουμένως την υπομονή να ακούσετε τι έχει να σας πει ο διπλανός σας.
