Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Ας συμφωνήσουμε καταρχήν ότι το κράτος του Ισραήλ δεν έχει ιδιαίτερη προσήλωση στα ανθρωπιστικά ιδεώδη. Οταν έρχεται η ώρα να υπερασπιστεί την ακεραιότητά του τα παρακάμπτει χωρίς δεύτερες σκέψεις. Η μακιαβελική αντίληψη της αυτοάμυνας προκύπτει ασφαλώς και από το υπαρξιακό πρόβλημα του εβραϊκού έθνους, το πρόταγμα δηλαδή της επιβίωσης, που συνδέεται με την επιχείρηση εξόντωσης του από τους Γερμανούς ναζί.
Υπ’ αυτήν την έννοια, λοιπόν, οι Ισραηλινοί δεν υπήρξαν και τα…καλύτερα παιδιά σε ό,τι αφορά τη μεταχείριση των Παλαιστινίων με τους οποίους κλήθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες να συμβιώσουν. Προσοχή όμως για να μη δημιουργούνται παρεξηγήσεις: Οσα βλέπουμε τα τελευταία 24ώρα με την επίθεση της ισλαμικής οργάνωσης Χαμάς κατά αμάχων και τις απερίγραπτες φρικαλεότητες που επακολούθησαν δεν έχουν μεγάλη σχέση με τον εθνικό αγώνα των Παλαιστινίων. Πρόκειται για έναν πολεμικό παροξυσμό θρησκευτικού -κατά βάση- χαρακτήρα, μια κλασική έκφανση της «ιερής υποχρέωσης» για σφαγή απίστων που υπαγορεύει το «μαχητικό» Ισλάμ.
Η σουνιτική Χαμάς δεν είναι μια οργάνωση «εθνικοαπελευθερωτικού» αγώνα, όπως η PLO του Γιασέρ Αραφάτ και αργότερα η Φατά, που εδρεύουν στη Δυτική Οχθη. Είναι μια κατεξοχήν θρησκευτική οργάνωση, παραφυάδα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, με ιδρυτές σεΐχηδες και αυστηρό ισλαμικό τυπικό. Γι’ αυτό και δεν αποτελείται μόνο από Παλαιστινίους. Στις τάξεις της εσχάτως έχουν εισχωρήσει κάθε λογής… ισλαμοκανίβαλοι, ακόμη και μισθοφόροι.
Η Χαμάς, που ως γνωστόν στηρίζεται ενεργά από τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και βεβαίως την Τουρκία του Ερντογάν, έχει ως ιερό στόχο την κατάλυση του κράτους του Ισραήλ και την εξόντωση των Εβραίων «εποίκων». Με κάθε μέσο. Γι’ αυτό και παρακολουθούμε αυτές τις πρωτοφανείς αγριότητες με εν ψυχρώ εκτελέσεις αμάχων, βιασμούς και απαγωγές που θυμίζουν εγκλήματα των ναζί.
Αν οι Ισραηλινοί, στην προσπάθεια να διασφαλίσουν την επιβίωση του κράτους τους, παρακάμπτουν τα ανθρώπινα ιδεώδη, οι τρομοκράτες της Χαμάς είναι φανερό ότι δεν σέβονται ούτε το τελευταίο ίχνος ανθρώπινης αξίας, όταν πρόκειται για τις ζωές «απίστων». Σκυλεύουν πτώματα γυναικών και τα περιφέρουν ως τρόπαια στον εξαγριωμένο ισλαμικό όχλο.
Εδώ λοιπόν δεν πρόκειται για σύγκρουση Ισραηλινών και Παλαιστινίων, αλλά για σύγκρουση πολιτισμών: του εβραιοχριστιανικού και του ριζοσπαστικού ισλαμισμού. Αυτό το τελευταίο δεν αφορά όμως μόνο το Ισραήλ. Αφορά και την Ευρώπη, που τα τελευταία χρόνια έχει δεχτεί εκατομμύρια απρόσκλητους μουσαφιραίους από τη Μέση Ανατολή, το Μαγκρέμπ και άλλες «κοιτίδες» ακραίων ισλαμικών κινημάτων, όπως το Πακιστάν και το Αφγανιστάν. Στο ιδεολόγημα της «Τζιχάντ», όταν μιλάμε για «απίστους» δεν γίνεται διάκριση μεταξύ Εβραίων και χριστιανών. Η μπάλα παίρνει και τους δύο.
Από την άλλη πλευρά, η χριστιανική Δύση δεν φαίνεται να παίρνει ούτε στο ελάχιστο σοβαρά τον διαφαινόμενο κίνδυνο. Η Αμερική βεβαίως, μετά το ισχυρό σοκ της 11ης Σεπτεμβρίου, φαίνεται να έχει θωρακιστεί επαρκώς στο εσωτερικό της, παρότι επί διακυβέρνησης Μπάιντεν χαλάρωσαν ανεπίτρεπτα οι περιορισμοί στη μετανάστευση.
Η Ευρώπη, όμως, υπό την ηγεσία της Γερμανίας ζει σε καθεστώς απόλυτης αφασίας, ενθαρρύνοντας στην πραγματικότητα την είσοδο μουσουλμάνων στο έδαφός της. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο νέο δόγμα στρατηγικής ασφάλειας της Γερμανίας, που δόθηκε στη δημοσιότητα τον περασμένο Ιούνιο, δεν υπάρχει αναφορά στην απειλή του «ριζοσπαστικού Ισλάμ».
Σε ένα κείμενο 76 σελίδων περιέχεται μόλις μία παράγραφος για τη μετανάστευση, για την οποία διευκρινίζεται πως όταν γίνεται με νόμιμες οδούς, αποτελεί ένα είδος «ευλογίας», τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τις ανάγκες της γερμανικής βιομηχανίας. Φυσικά νόμιμη θεωρείται πλέον η χορηγία ασύλου ακόμη και σε όποιον πρώην μαχητή του Ισλαμικού Κράτους δηλώσει «διωκόμενος», «πρόσφυγας» ή «ευπαθής».
Η Ευρώπη, με κύρια ευθύνη των Γερμανών που έχουν διαχρονικά προνομιακή σχέση με το Ισλάμ και χρησιμοποίησαν την «Τζιχάντ» εις βάρος των Συμμάχων και στους δύο Παγκοσμίους Πολέμους, έχει γεμίσει με εκατομμύρια φανατικούς ισλαμιστές, έτοιμους να ξεσηκωθούν στο παραμικρό πρόσταγμα της ανώτατης θρησκευτικής Αρχής. Και σήμερα δεν υπάρχουν «φετφάδες», όπως αυτοί που οι Γερμανοί του Κάιζερ και του Χίτλερ υποχρέωναν τους Μεγάλους Μουφτήδες να εκδίδουν εις βάρος των Βρετανών και των Γάλλων. Υπάρχουν τα κινητά και τα social media.
Ας προσέξουμε καλά, λοιπόν, γιατί το πρόβλημα του ισλαμικού εξτρεμισμού δεν αφορά μόνο το Ισραήλ, που γνωρίζει καλά και πώς να το αντιμετωπίσει. Αφορά την κοιμώμενη Ευρώπη που με ευθύνη της «πολυπολιτισμικής» Γερμανίας εισάγει κάθε καρυδιάς καρύδι και απομονώνει χώρες όπως η Πολωνία και η Ουγγαρία, επειδή θέλουν να διατηρήσουν ανέπαφα τα σύνορά τους!
Η ισλαμική τρομοκρατία -ξαναλέω- δεν κάνει διάκριση μεταξύ Εβραίων και χριστιανών. Και βαράει στο ψαχνό, χωρίς να λογαριάζει γυναίκες και παιδιά. Το είδαμε στους δίδυμους πύργους, το βλέπουμε στο Ισραήλ, όταν έρθει ή ώρα να το δούμε και στα σπίτια μας θα είναι, δυστυχώς, πολύ αργά…
