Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Απολαμβάνουν διεθνή προστασία μικρές χώρες με ειδικό γεωπολιτικό βάρος; Ναι. Ακόμη και αν η οικονομία τους δεν πάει καλά. Ακόμη και αν χρεοκοπούν. Ακόμη και αν παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και καταπατούν τις ατομικές ελευθερίες. Ακόμη και αν διαπράττουν διεθνή εγκλήματα. Παραδείγματα; Απειρα!
Επιλέγω μερικά. Το Αζερμπαϊτζάν διέπραξε διεθνές έγκλημα εναντίον των αδελφών μας Αρμενίων. (Γράφω «αδελφών», γιατί είμαι βέβαιος ότι οι νεότεροι αγνοούν ότι στην πατρίδα μας ζει ισχυρή αρμενική κοινότητα και λειτουργεί παλαιόθεν Αρμενική Εκκλησία.) Παρά το γεγονός ότι το Αζερμπαϊτζάν διέπραξε εγκλήματα στο Καραμπάχ και εκτόπισε χιλιάδες κόσμο από τις εστίες του, δεν κουνήθηκε φύλλο.
Ούτε μίλησε κανείς στη Δύση για «αναθεωρητισμό», όπως συνέβη με τον Πούτιν. Η εξήγηση είναι απλή: είναι χώρα με ειδικό γεωπολιτικό βάρος. Από τους αγωγούς της και από την παραγωγή φυσικού αερίου εξαρτώνται η ενεργειακή τροφοδοσία και η ασφάλεια της Ευρώπης σε πολύ μεγάλο ποσοστό. Το αίμα που χύθηκε εκεί δεν το «είδε» κανείς στην Ευρώπη. Hταν αόρατο. Τι ψυχή έχουν 65.000 Αρμένιοι πρόσφυγες μπροστά στην τροφοδοσία των ευρωπαϊκών βιομηχανιών και κοινωνιών; Ο δυτικός άνθρωπος προηγείται του ανατολικού – κατά περίπτωση.
Η Τουρκία, επίσης! Αντιμετωπίζει για καιρό πολύ σοβαρά προβλήματα στην οικονομία της, ίσως μεγαλύτερα από τα δικά μας, για τα οποία, αν οι αγορές ήθελαν, θα μπορούσαν να την είχαν «τελειώσει» προ πολλού. Αλλά, παρά τον θρύλο για τους «αντικειμενικούς» οίκους αξιολόγησης και τις «αδυσώπητες» αγορές, η διαπίστωση που γίνεται είναι ότι το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα υποτάσσεται στη γεωγραφία και στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
Ο έλεγχος των Στενών των Δαρδανελίων είναι τόσο κρίσιμο θέμα για τους διαμορφωτές της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, ώστε δεν έχουν έχουν δισταγμό να θυσιάσουν ακόμη και εν ενεργεία γερουσιαστή για να διασφαλίσουν πως δεν θα διακοπεί η επικοινωνία με τον Ερντογάν. Ολα όσα συμβαίνουν γύρω μας πιστοποιούν, λοιπόν, το αυτονόητο: χώρες με ειδικό γεωπολιτικό βάρος και ειδική αυτονομία εντός των συμμαχιών «ασφαλίζονται» αντί παντός κινδύνου. Και μαζί ασφαλίζονται και οι λαοί τους από τη δυστυχία.
Ολα όσα συμβαίνουν στη γειτονιά μας σήμερα -ο Ερντογάν έχει καταστεί μικρός ενεργειακός Πούτιν της περιοχής, παίρνοντας τη θέση της Ελλάδας στον ενεργειακό χάρτη από το 2009, που του τη χαρίσαμε- μας αποκαλύπτουν τη μεγάλη αλήθεια: δεν θα είχε τολμήσει κανείς να μας βάλει σε Μνημόνια αν εξαρτάτο η τροφοδοσία της Ευρωπαϊκής Ενωσης από αγωγούς που θα διέτρεχαν το έδαφός μας μέσω Μακεδονίας – Ηπείρου (Αλεξανδρούπολη, Κιλκίς, Κοζάνη, Ηγουμενίτσα) και θα κατέληγαν μέσω Ιταλίας κάπου έξω από τη Βιένη.
Προφανώς θα είχαμε περάσει δύσκολα δύο τρία χρόνια, λόγω της παγκόσμιας κρίσης και των δικών μας λαθών, αλλά, κακά τα ψέματα, δεν θα γνωρίζαμε την εξάρτηση και την απαξίωση. Διότι τα Μνημόνια δεν έφεραν την κρίση – έφεραν την εξάρτηση. Χαρίσαμε τα κλειδιά της χώρας στους δανειστές. Τους αφήσαμε να ανοίξουν τις ντουλάπες και να ανακαλύψουν τους σκελετούς που όλες οι χώρες έχουν, αλλά ξέρουν να κρύβουν.
Εμείς ήμασταν οι μόνοι που τους είπαμε «περάστε». Και αυτοί πέρασαν. Και ας μην ήμασταν ούτε Τουρκία ούτε Αζερμπαϊτζάν, αλλά μια τυπική δυτική δημοκρατία. Μήπως θυμάστε τι συνέβη; Μας ζάλιζαν επί 10 χρόνια με τους τοπικούς «παπαγάλους» τους ότι θα μεταρρυθμίσουν τη χώρα, αλλά στο τέλος απεδείχθη ότι το μόνο που τους ένοιαζε ήταν πώς θα πάρουν πίσω τα λεφτά τους, πώς θα καταστρέψουν το τραπεζικό μας δίκτυο στα Βαλκάνια για να το πάρουν οι Αυστρογερμανοί και πώς θα αρπάξουν για ένα κομμάτι ψωμί τις ακριβές υποδομές μας – τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, τον σιδηρόδρομο, τα ενεργειακά δίκτυα. Ολα!
Μόλις, δε, «συνήλθαμε» και λίγο, μετέτρεψαν τη χώρα σε γιγαντιαία αμερικανική βάση στήριξης της Ουκρανίας άνευ ουδενός εθνικού ή οικονομικού ανταλλάγματος. Για να μάθουμε τι παθαίνει κανείς και πώς τιμωρείται αν τυχόν θελήσει να ασκήσει ανεξάρτητη εθνική εξωτερική πολιτική εντός συμμαχίας. Αν είδατε εσείς κάποια μεγάλη επένδυση που να έγινε μετά την πλήρη αμερικανοποίηση του ελληνικού εδάφους, να μας το πείτε και εμάς.
Η Ελλάς σήμερα έχει γεωπολιτικό βάρος για τους συμμάχους της (η Ουκρανία ζει από την Αλεξανδρούπολη), αλλά όχι για τον εαυτό της και τον λαό της. Κάπως έτσι ξυπνήσαμε μια μέρα το 2023 και μάθαμε ότι συντήρηση αξίας 17.000.000 ευρώ στη στέγη Καλατράβα δεν έγινε ποτέ και πως αυτή θα έπεφτε στα κεφάλια μας επειδή το απαγόρευαν τα Μνημόνια. Κάπως έτσι ξυπνήσαμε και μάθαμε ότι αντιπλημμυρικά δεν έγιναν στη Θεσσαλία το 2017, μολονότι εκείνη τη χρονιά συνετάχθη επείγουσα έκθεση για την κατασκευή τους, επειδή και πάλι το απαγόρευαν τα Μνημόνια.
Κάπως έτσι ξυπνήσαμε και μάθαμε ότι, επειδή το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε το πρώτο Μνημόνιο συνταγματικό, επικαλούμενο το «δίκαιο της ανάγκης», δεν είναι αντισυνταγματικές οι περικοπές των συνταξιούχων. Αυτά συμβαίνουν όταν οι χώρες και οι ηγεσίες τους δεν δίνουν μάχη για την αύξηση του γεωπολιτικού τους βάρους – την πληρώνει ο κόσμος τους!
Κάθε φορά που η τρόικα έπρεπε να αποφασίσει αν θα προστατέψει ή θα καταστρέψει τις ζωές των Ελλήνων ή αν θα προστατέψει ή όχι τα συμφέροντα εμπόρων όπλων και άλλων οικονομικών συμφερόντων, η ζυγαριά έγερνε πάντα προς τους δεύτερους. Για αυτό και το ελληνικό Κοινοβούλιο ψήφιζε ταυτοχρόνως νόμο για τη μείωση των συντάξεων και νόμο για την εξόφληση των γερμανικών εταιριών εξοπλιστικών προγραμμάτων. Για αυτό και δόθηκε συγχωροχάρτι στη Siemens, που καταλήστεψε το Ελληνικό Δημόσιο. Για αυτό αθωώθηκε η αγγλική εταιρία κινητής τηλεφωνίας που παρακολουθούσε τον πρωθυπουργό και τη μισή κυβέρνηση.
Τώρα που πέρασε ο καιρός και -υποτίθεται- βγήκαμε από τα Μνημόνια -μην το «δένετε» όμως κιόλας, καθώς οι αγορές πιέζουν εκ νέου για περιοριστική πολιτική σε όλη την Ευρώπη, ιδίως σε Ιταλία, Πορτογαλία, Ελλάδα-, καιρός είναι να πάρουμε για μια φορά τα μαθήματά μας. Η πατρίδα μας ήταν και αυτή πάντοτε κρίσιμη γεωπολιτικά. Διαχρονικά. Λόγω της γεωγραφίας και αυτή.
Ο Τσόρτσιλ την ενέταξε στη σφαίρα επιρροής της χώρας του στη Γιάλτα, διότι διά της Ελλάδας (Αιγαίο, Μεσόγειος) ήλεγχε το Σουέζ και διά του Σουέζ προστάτευε τις κτήσεις του στην Ινδία! Αλλά, αντί να πάρουμε αντάλλαγμα για αυτό, μας βύθισαν σε Εμφύλιο Πόλεμο με στόχο τη χειραγώγησή μας. Το αυτό συμβαίνει και τώρα. Μετά το 2009 εγκαθιστούν διαρκώς στην πατρίδα μας εκβιάσιμες πολιτικές ηγεσίες για να εξουδετερώνουν τυχόν απαιτήσεις για αύξηση του γεωπολιτικού βάρους της χώρας.
Χρησιμοποιούν επίσης ορισμένους υπάκουους δικαστές, που στον σωστό χρόνο εκτοξεύονται στην κορυφή του πολιτικού μας συστήματος. Δείτε τι έγιναν αυτοί που ψήφισαν «σωστά» το 2002 κατά των γερμανικών αποζημιώσεων και το 2010 υπέρ της συνταγματικότητας των Μνημονίων: Πρόεδροι, πρωθυπουργοί, αντιπρόεδροι. Το σχέδιο που επιφυλάσσουν για το μέλλον μας είναι η καθήλωση και η υποταγή. Δυστυχώς… Και εμείς, συμβιβασμένοι με τη μοίρα μας, καθόμαστε και τους κοιτάμε. Δεν μας αφήνουν να αναπνεύσουμε και τους το επιτρέπουμε. Αντί να ονειρευόμαστε την αποκαθήλωση, «βυθιζόμαστε» πιο πολύ στην καθήλωση.
Συχνά με ρωτούν πολλοί τι «βλέπω» και γιατί είμαι τόσο «απαισιόδοξος». Με τόσο «συμβιβασμό» και τόση κερδοφόρο «ήττα» γύρω μου -το κακό κάνει καριέρα σε όλα τα νέα σίριαλ-, τι μέλλον μπορεί να έχει αυτός ο τόπος; Αυτή είναι η απάντησή μου! Μια ερώτηση.
