Γράφει ο Τάσος Παππάς
«Τι κάνουμε, πώς το κάνουμε, πότε θα το κάνουμε;». Τρία βασανιστικά ερωτήματα απασχολούν τους ηττημένους της εσωκομματικής μάχης στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι τα ερωτήματα που ταλαιπωρούν τις τάσεις, τα ρεύματα και τα κεντρικά πρόσωπα ύστερα από μια σκληρή αναμέτρηση στο εσωτερικό των κομμάτων όταν το αποτέλεσμα δεν τους ευνοεί και κυρίως όταν δεν υπάρχει (έτσι νομίζουν) χρόνος για περισυλλογή, για αυτοκριτική, για στάθμιση με νηφαλιότητα των νέων δεδομένων και για χάραξη μιας στρατηγικής που θα τους επιτρέψει σε πρώτη φάση να επιβιώσουν αξιοπρεπώς και σε δεύτερη φάση να διεκδικήσουν την πρωτοκαθεδρία.
Με άλλα λόγια, όταν θεωρούν ότι η νέα ηγεσία δεν δικαιούται μια περίοδο χάριτος γιατί αν της δοθεί θα το εκμεταλλευτεί για να δημιουργήσει τετελεσμένα που θα είναι αδύνατον να αλλάξουν με τα συνήθη μέσα. Το σοκ που υπέστη η εσωκομματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μεγάλο. Τέτοια εξέλιξη δεν την περίμεναν και δεν είχαν προετοιμαστεί, παρά το γεγονός ότι τις τελευταίες μέρες πριν από την κάλπη υπήρχαν σημάδια που έπρεπε να τους είχαν βάλει σε προβληματισμό. Αγνοια του κινδύνου λέγεται αυτό ή υποτίμηση του αντιπάλου.
Στο πρώτο ερώτημα «τι κάνουμε;» δόθηκαν μερικές απαντήσεις. Εν θερμώ οι περισσότερες και κάποιες εκτός ορίων. Εκφράζουμε τη δυσφορία μας για το αποτέλεσμα και κυρίως για τις παρενέργειες που φοβόμαστε ότι θα έρθουν, δεν υποχωρούμε, δεν συμβιβαζόμαστε, αρνούμαστε να υποκύψουμε στις επιθέσεις φιλίας (θα είναι ύποπτες) που θα εξαπολύσει η νέα ηγεσία για να μας κρατήσει στο κόμμα αμήχανους και ακίνδυνους για την ίδια, να μας ακυρώσει, να μας ενσωματώσει. Είναι βέβαιο ότι το κόμμα θα αλλάξει κατεύθυνση, δεν θα είναι πια ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς όπως εμείς την εννοούμε, αλλά ένα κόμμα-χυλός χωρίς σαφή προσανατολισμό που θα τσαλαβουτάει σε θολά νερά, που θα είναι λίγο αριστερό, λίγο δεξιό, πολύ κεντρώο και αρχηγοκεντρικό. Με αυτήν την κατάσταση δεν μπορούμε, δεν γίνεται να συμφιλιωθούμε. Μήπως πρέπει να αγωνιστούμε για να αποτρέψουμε τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ;
Κι αν αυτό δεν είναι εφικτό; Αν δηλαδή οι συσχετισμοί είναι τελείως αρνητικοί, αν εκτιμούμε με βάση τα στοιχεία που έχουμε από την κομματική πραγματικότητα πως είναι μάταιη κάθε προσπάθεια ανατροπής; Εχει νόημα να παραμείνουμε στο κόμμα, να βυθιστούμε σε κρίση αυτολύπησης, να κυνηγάμε χίμαιρες για να μην κατηγορηθούμε για διασπαστές; Αν το κόμμα που θέλει η νέα ηγεσία δεν έχει καμία σχέση σε όλα τα επίπεδα (ιδεολογική φυσιογνωμία, πολιτική ταυτότητα, εσωτερική λειτουργία) με το κόμμα που εμείς θέλουμε, υπάρχει λόγος να μην κάνουμε το επόμενο βήμα; Δεν θα είναι βήμα στο κενό, όπως θα μας πουν διάφοροι, θα είναι μια λυτρωτική κίνηση και για μας και για όσους μας πιστεύουν.
Τότε περνάμε στο δεύτερο ερώτημα. «Πώς το κάνουμε;». Η βάση που μας στήριξε, τα μέλη που μας ψήφισαν, πιέζουν για γρήγορες αποφάσεις. Ο χρόνος δεν δουλεύει υπέρ μας. Ηδη εκδηλώνονται φυγόκεντρες τάσεις. Αν καθυστερήσουμε, διατρέχουμε σοβαρό κίνδυνο να κλονιστεί η συνοχή μας, να εδραιωθεί στις τάξεις μας κλίμα απογοήτευσης που δεν θα είναι εύκολο να το μαζέψουμε. Συνεπώς πρέπει εδώ και τώρα να προχωρήσουμε. Τι σημαίνει αυτό; Νέο κόμμα. Και κόσμο έχουμε και κορυφαία στελέχη υπάρχουν και μπορούμε να σχεδιάσουμε μια πολιτική που θα επιβεβαιώσει την επιλογή μας. Θα είμαστε κάτι καινούργιο και όχι μια καλή εκδοχή του μεταλλαγμένου ΣΥΡΙΖΑ. Ναι, αλλά καμία διάσπαση δεν έχει δικαιωθεί σε βάθος χρόνου. Υπάρχει πάντα η πρώτη φορά. Εδώ είμαστε για να σπάσουμε τον κανόνα. Ναι, αλλά χρειαζόμαστε μέσα για να φιλοξενούν τις απόψεις μας. Στην αρχή θα μας προσφέρουν χώρο τα συστημικά μέσα ενημέρωσης εκτιμώντας ότι με την παρουσία μας θα προκαλέσουμε ζημιά στον ΣΥΡΙΖΑ. Στο χέρι μας είναι να αρπάξουμε την ευκαιρία, χωρίς όμως να τους δώσουμε γην και ύδωρ. Θα κρατήσουμε την αυτονομία μας.
Χρειαζόμαστε όμως και φωνές στη Βουλή, διαφορετικά θα γίνουμε ένα γκρουπούσκουλο σαν αυτά που κυκλοφορούν στην περιοχή της Αριστεράς. Αυτό έπαθε η ΛΑ.Ε. που είχε μαζί της καμιά σαρανταριά βουλευτές, αλλά επειδή ο Τσίπρας πήγε αμέσως σε εκλογές έμεινε εκτός Βουλής. Πόσοι βουλευτές θα μας ακολουθήσουν; Για την ώρα δεν ξέρουμε, ελπίζουμε όμως ότι θα είναι κάμποσοι. Εδώ σκάει μύτη το τρίτο ερώτημα: «Πότε θα το κάνουμε;». Σαφής η ερώτηση, σαφής και η απάντηση: «Χτες». Να μην περιμένουμε το συνέδριο; Δεν ξέρουμε πότε θα γίνει και σε ποιες συνθήκες. Αν το πάνε λίγο πριν από τις ευρωεκλογές ή αμέσως μετά τις ευρωεκλογές θα έχουμε χάσει πολύτιμο χρόνο και είπαμε ότι ο χρόνος δεν δουλεύει υπέρ μας.
● Φανταστικός ο παραπάνω διάλογος. Δεν ξέρω αν θα κινηθούν έτσι οι διαφωνούντες στον ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχουν πολλές απόψεις στο εσωτερικό τους. Ωστόσο δεν είναι αμελητέο το μέγεθος που συγκροτούν όσοι και όσες προτείνουν αυτήν την πορεία.
Ανάγωγα
Ο Ανδρέας Λοβέρδος δέχεται εισηγήσεις από φίλους του να φτιάξει κόμμα ή να πάει στη Νέα Δημοκρατία. Ο Μάκης Βορίδης τον προσκαλεί. Μπορεί όμως να κάνει και τα δύο. Να φτιάξει κόμμα και να πάει ως αρχηγός του στη Νέα Δημοκρατία.
