Μετά τις διπλές βουλευτικές εκλογές του Μαϊου και του Ιουνίου, οι αυτοδιοικητικές εκλογές του Οκτωβρίου ήρθαν να επιβεβαιώσουν την παγίωση της αποστασιοποίησης των πολιτών από τα κοινά.
Οι προεκλογικές συγκεντρώσεις των υποψηφίων Δημάρχων, ακόμη και των Περιφερειαρχών, θύμιζαν… συνεστίαση φιλανθρωπικού συλλόγου. Ο κόσμος δεν σηκώνεται από τον καναπέ για να γίνει χειροκροτητής. Δυστυχώς, δεν σηκώνεται και από τον καναπέ για να ψηφίσει.
Στις εκλογές του Ιουνίου κατεγράφη η μεγαλύτερη αποχή στην Ιστορία της Μεταπολίτευσης. Η πλειοψηφία της κοινωνίας, απογοητευμένη από το πολιτικό σύστημα, το επίπεδο και τα πεπραγμένα του, προτιμά να μην συμμετέχει στη διαδικασία της δημοκρατικής ανάδειξης εκείνων που θα αποφασίσουν για τη ζωή τους. Επιλέγουν την αποχή, την παραίτηση, την αδιαφορία.
Η μεγάλη αποχή που φαίνεται ότι θα καταγραφεί και στις αυτοδιοικητικές εκλογές, επιδεινώνει τις συνθήκες παρακμής στις οποίες πορεύεται η Ελλάδα, ως συνέπεια της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων και τις πολλαπλές ρωγμές που προκλήθηκαν στο Σώμα της Δημοκρατίας.
Πολιτικοί και αυτοδιοικητικοί σε φυσική απόσταση από την… πραγματικότητα και την κοινωνία. Και πολίτες που κουράστηκαν να παριστάνουν τους… ανήξερους χειροκροτητές.
Του Νίκου Φυλάγγελου
