Του Μάνου Οικονομίδη
Πόσο συναρπαστικό είναι το μυστήριο της ζωής. Η διαδρομή. Το ταξίδι που μας προσφέρει την ευκαιρία να κατανοήσουμε καλύτερα τον εαυτό μας, να βρούμε το θάρρος να αλλάξουμε, να προσαρμοστούμε στα καινούρια δεδομένα.
Μια σκυτάλη που περνάει από γενιά σε γενιά. Με την επίγνωση της δυσκολίας μας να ακούσουμε και να καταλάβουμε όσα επιδιώκει να μας πει η αλλαγή, ως δημιουργική απεικόνιση της προόδου.
Οι εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι οι περισσότερο αδιαμεσολάβητες από κάθε άλλη κάλπη που μας προσφέρει η Δημοκρατία μας. Τα αποτελέσματα των επιλογών μας τα βλέπουμε σε πρώτο χρόνο, έξω από το σπίτι μας, στη γειτονιά και την πόλη μας. Τα παράπονα φτάνουν, δικαίως, πρώτα στον Δήμαρχο. Και αν εκείνος παριστάνει ότι… δεν ακούει καλά, ο πολίτης αλλάζει πίστα και εστιάζει στην κεντρική εξουσία και τους εκπροσώπους της.
Η Αθήνα έχει την αυτόνομη υπεραξία του φωτός. Της δωρεάς του φωτός των ελεύθερων ιδεών, που προσφέρουν σε κάθε εποχή οξυγόνο δημιουργίας. Παραμένει άλλωστε καταχωρημένη στις… εργαστηριακές ρυθμίσεις της ιστορικής μνήμης ως το “μαιευτήριο” της Δημοκρατίας. Από εδώ, ξεκίνησε η πιο συναρπαστική Ιστορία της ανθρωπότητας…
Πριν από τέσσερα χρόνια, οι πολίτες της Αθήνας τίμησαν με την εμπιστοσύνη τους τον Κώστα Μπακογιάννη. Του εκχώρησαν το δικαίωμα συναπόφασης για το μέλλον τους. Και σήμερα, ο φυσικός συνεχιστής της εθνικής συμφιλίωσης, ο γιος του Παύλου (και της Ντόρας) Μπακογιάννη, διεκδικεί την ανανέωση της εμπιστοσύνης τους, με αξιοπρέπεια και καθαρή συνείδηση.
Η μεγάλη αλήθεια, όπως θα έλεγε ο μεγάλος Μίκης Θεοδωράκης, βρίσκεται στη διαρκή αναζήτηση ανοιχτών οριζόντων. Να μην εγκλωβιζόμαστε σε στερεότυπα, να μην ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να σταματήσουμε την αλλαγή. Να γίνουμε μέρος της. Να τη συνδιαμορφώσουμε. Αν η αλλαγή ξεκινήσει από εμάς, ακόμη καλύτερα.
Όλα αυτά τα χρόνια των διαρκών κρίσεων, μας έλειψε να είμαστε μονιασμένοι. Να σταματήσουμε να βλέπουμε γύρω μας αντιπάλους, για να μην πούμε εχθρούς. Είναι κατανοητό, αλλά όχι ανεκτό, ότι ο διχασμός ασκεί μεγαλύτερη γοητεία σε αρκετούς. Ο θυμόσοφος λαός μας άλλωστε, το έχει πει εξαιρετικά για την… κατσίκα του γείτονα. Αυτοί είμαστε, που θα έλεγε και ο Δημήτρης Κουτσούμπας.
Λίγο φρένο λοιπόν. Δεν είμαστε αυτοί. Μπορούμε να είμαστε καλύτεροι. Από το χέρι μας περνάει να προσθέσουμε στο εθνικό αφήγημα αυτή τη μικρή αλλά τόσο προικισμένη με νοήματα και περιεχόμενο, λέξη. Τη συναίνεση. Χωρίς τη συναίνεση και τη συνεννόηση, τη σύνθεση και τη συνεργασία, τη συμφιλίωση, τη συναπόφαση να συνυπάρξουμε, ενσωματώνοντας τις διαφορές μας σε μια μικρότερη λέξη, το «μαζί», δεν θα πάμε πολύ μακριά.
Οι εκλογές αυτές μπορούν να αποτελέσουν μια εξαιρετική αφετηρία επανεκκίνησης. Να βάλουμε τέλος σε αυτόν τον διχασμό. Δεν είμαστε τόσοι πολλοί, για να σκοτωνόμαστε τόσο εύκολα μεταξύ μας. Η Ελλάδα μας γερνάει. Ας μην την αφήσουμε να «μικρύνει». Η Αθήνα θα συνεχίσει να μοιράζει το φως των ιδεών που άντεξαν στη φθορά του χρόνου, και συνεχίζουν να συναρπάζουν. Να εμπνέουν. Να παρακινούν.
Όσο για τη συναίνεση, που λέγαμε; Αν δε τη βρεις, τη φτιάχνεις. Έτσι δεν έλεγε και για την Άνοιξη ο Ελύτης; Μαζί θα το καταφέρουμε και αυτό.
